आदिकल्पाचिये आदीं । एकार्णवजळामघी । ब्रह्मा झाला जडमूढबुद्धी । सृष्टिसर्जनविधि स्फुरेना ॥३२॥

यापरी केवळ अज्ञान । नाभिकमळीं कमळासन । विसरलां आपणा आपण । मी हें कोण स्फुरेना त्या ॥३३॥

यालागीं श्रीनारायण । द्यावया निजात्म शुद्ध ज्ञान । आपुली निजमूर्ती चिदधन । तिचे दर्शन देऊं पाहे ॥३४॥

श्रीनारायणाची दिव्य मूर्ती । देखतांची स्फुरे स्फूर्ती । तोचि इतिहास परीक्षिती । ज्ञानगर्भ स्थिती शुक सांगे ॥३५॥

अज्ञानें जीवा जीवभाव । त्यासि द्यावया निजात्म ठाव । शुक सांगे सुगम उपाव । इतिहास पहाहो हरिविरंचींचा ॥३६॥

जें श्रीमुखें श्रीभगवतें । सांगीतलें विधातयातें । संतोषोनि उत्तम वृत्तें । निजरुपातें दावोनि तेणें ॥३७॥

जीवासी दृढ देहबुद्धी । भगवंतहि देहसंबंधी । तै त्यांचे भजने मोक्षसिद्धी । नघडे त्रिशुद्धि जीवासि या ॥३८॥

ऐसी उठों पाहे आशंका । तेविषयीचे उत्तर आइका । जीवा आणि जगन्नायका । देहसमत्व देखा नघडे ॥३९॥

जाति पाहतां दोन्ही दगड । परी रत्नगार नव्हे पडिपाड । तेवीं देवाजीवा समत्व दृढ । हें केवळ मानिती मूढ न ज्ञाते ॥४०॥

धूम्र ज्वाळा पाहतां दोन्ही जन्मती एके स्थानी । तम निवारे ज्वाळांपासुनी । धूमा नमानी तम दाटे ॥४१॥

जीव ज्ञानस्वरुप सत्य ज्ञानी । परी तो झाला देहाभिमानी । ज्ञान वेंचलें विषयध्यानीं । यालागी दृढबंधनीं तो पडला ॥४२॥

आपणियाचि सारिखा देख । हरि मानी पंच भौतिक । त्या परममूर्खातें देख । आकल्प दुःखसरेना पैं ॥४३॥

ऐसेहि जे जडमूढ मूर्ख । भावार्थे झाल्या भजनोन्मुख । त्यांचें निःशेष झडे दुःख । ते निजात्मसुख पावती देखा ॥४४॥

भगवद्देह चैतन्यघन । तेथें वसेना देहाभिमान । यालागी करितां त्याचें भजन । अज्ञान जन उद्धरती ॥४५॥

आनंदोनि बोले शुकमुनी । परीक्षिती भक्तशिरोमणी । जो निजदेहीं निरशिभानी । तो मी मानी परमेश्वर ॥४६॥

जो निः शेष निरभिमान । त्याचा देह तो चैतन्यघन । त्याचे करितां भजन । जडमूढ जन उद्धरती ॥४७॥

निरभिमानाहोनी परता । ठाव नाहीं गा परमार्था । तो तैच ये आपुल्या हाता । जें अनन्यता हरिभक्त ॥४८॥

हा मुख्य भगवंत भजतां । जीवासी केवी उरे अहंता यालागीं भजनीं मुक्तता । जाण तत्त्वता परीक्षिती तूं ॥४९॥

भगवद्देहाचें श्रेष्ठपण । विशेषेंसी अतिगहन । त्या देहाचें होतां दर्शन । जडमूढ जन सज्ञान होती ॥५०॥

ऐसें निजदेहाचें लक्षण । जाणोनियां नारायण । हरावया ब्रह्मयाचें अज्ञान । निजात्मदर्शन देऊं इच्छी ॥५१॥