६२१
कानडा विठ्ठल कानडा विठ्ठल । कानडा विठ्ठल विटेवरी ॥१॥
कानडा विठ्ठल नामें बरवा । रुपें विठ्ठल हृदयीं ध्यावा ॥२॥
कानडा विठ्ठल रुपे सावळां । कानडा विठ्ठल पाहिला डोळा ॥३॥
कानडा विठ्ठल चंद्रभागे तटी । कानडा विठ्ठल पहावा उठाउठी ॥४॥
कानडा विठ्ठल कानड बोले । कानड्या विठ्ठलें मन वेधियलें ॥५॥
वेधियेलें मनकानडीयानें माझें । एका जनार्दनीं दुजें नाठवेची ॥६॥
६२२
नाठवेचि दुजें कानड्यावांचुनी । कानडा तो मनींध्यानी वसे ॥१॥
कानडा कानडा विठ्ठल कानडा । कानडा विठ्ठल कानडा ॥२॥
कानाडियांचा वेधमनींतो कानडा । कानडाची कानडा विठ्ठल माझा ॥३॥
एकपणें उभा कानडा विठ्ठल । एका जनार्दनीं नवल कानड्यांचे ॥४॥
६२३
तीर्थ कानडें देव कानडे । क्षेत्र कानडें पंढरीये ॥१॥
विठ्ठल कानडे भक्त हे कानेड । पुंडलीकें उघडें उभे केलें ॥२॥
कानडीया देवा एका जनार्दनीं भक्तें । कवतुकें तयातें उभेंकेलें ॥३॥
एका जनार्दनीं भक्ताचिय चाडा । विठठल कानडा विटेवरी ॥४॥
६२४
उतावेळपणें उभा । त्रैलोक्य शोभा पंढरीया ॥१॥
मना छंद घेई वाचें । विठ्ठल साचे पाहुं डोळां ॥२॥
गळां तुळशीच्या माळा । केशर टिळा लल्लाटी ॥३॥
चंदनाचे शोभे उटी । वैजयंती कंठी मिरवत ॥४॥
दाष्टी धाय पाहतां रुप ।एका जनार्दनीं स्वरुप ॥५॥
६२५
जया कारणें योगयोग तपें करती । ती हे उभी बाळ विठ्ठल मूर्तीं ।
अंगीं तेजाची न माय दीप्ती । कंठीं वैजयंती शोभती गे माया ॥१॥
त्याचा वेधु लागला जीवीं । क्षण परता नोहे देहीं ।
काया वाचा मनें भावी । वेगें वेधकु गे माये ॥२॥
ने माये त्रैलोकीं तो उभा विटों । दोन्हीं कर समपदेम ठेवुनी कटीं ।
सर्वांगी चंदन कस्तुरी उटी । अवामभागी रुक्मीणी गोमटी गे माय ॥३॥
ऐसा सर्व सुखाचा आगरु । उभारुनि बाह्मा देत अभयकरु ।
एका जनार्दनीं निर्धारु । विठ्ठलराज गे माय ॥४॥
६२६
अणुरेणु पासोनि ब्रह्मांडी भरला । तो म्यां देखिला विटेवरी ॥१॥
स्थावर जंगम भरुनी उरला । तो म्यां देखिला पंढरीये ॥२॥
वेदशास्त्र पुराणें गाती जयासाठीं । तो पुंडलिका पाठीं उभा दिसे ॥३॥
वेडावल्या श्रुति न कळे म्हणती । तो उभा श्रीपती वाळुवंटी ॥४॥
संताचा समागम गाती आनंदानें । तो हरी कीर्तने नाचतसे ॥५॥
एका जनार्दनें सुखाचा सागरु । विठ्ठल कल्पतरु वोळला आम्हा ॥६॥
६२७
वैजंयती माळ किरीट कुंडलें । रुप तें सांवळें विटेवरी ॥१॥
वेधलें वो मन तयांच्या चरणीं । होताती पारणीं डोळीयांची ॥२॥
पुराणासी वाड शास्त्रासी तें गुढ । तें आम्हालागी उघड परब्रह्मा ॥३॥
ध्यानी ध्याती मुनी चिंतिती आसनीं । तोहा चक्रपाणी सुलभ आम्हां ॥४॥
सन्मुख भीवरा मध्यें पुंडलिक । एका जनार्दनीं सुख धन्य धन्य ॥५॥
६२८
कमळगर्भींचा गाभा । तोचि उभा पंढरीये ॥१॥
वेधलें चरणीं मन माझें । नावडे दुजें तयाविण ॥२॥
ध्यान बैसलें हृदयीं । तयाविण दुसरे नाहीं ॥३॥
बैसलो तो नुठे मागें । एका जनार्दनीं गूज सांगें ॥४॥
६२९
न कळे जयांचे महिमान । वेदश्रुतीसी पंडिले मौन ।
वेडावलें दरुशन । जयालागीं पाहतां ॥१॥
तोचि उभा विटेवरी । भक्त करुणाकर ।
हरी रुक्मीणी निर्धारी । वामभागीं शोभती ॥२॥
गरुड सन्मुख उभा । शोभे चैतन्याचा गाभा ।
नभी लोपली तेजप्रभा । ऐसा उभा विठ्ठल ॥३॥
मन ध्यातां न धाये । दृष्टी पाहतां न समाये ।
एका जनार्दनीं पाय । वंदु त्याचे आवडीं ॥४॥
६३०
अनादि सांवळा देखियेला डोळां । मनु माझा वेधिला सांगु काय ॥१॥
जीवाविरहित जालें देह हारपलें । शिवपणें गुंतलें गुरुकृपें ॥२॥
जें शब्दासी नातुडे वैखरीयेसी कानडें । तें रुप उघडे पंढरीयें ॥३॥
एका जनार्दनीं जीवींचे जीवन । विठ्ठल निधान विटेवरी ॥४॥