श्रीसंतएकनाथ गाथा - भाग पहिला

श्रीसंतएकनाथ महाराजांची गाथा म्हणजे श्रीकृष्णाच्या अवताराचे मनोवेधक वर्णन.


विठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ६४१ ते ६५०

६४१

बळी पृष्ठी जें शोभलें । तें विटेवरी देखिलें ॥१॥

पुंडलीके जें ध्याइलें । तें विटेवरी देखिलें ॥२॥

सनकादिकीं जें पाहिलें । तेंविटेवरे देखिलें ॥३॥

एका जनार्दनीं वंदिलें । तें विटेवरी देखिलें ॥४॥

६४२

भीष्में जया ध्याइलें । तें विटेवरे देखिलें ॥१॥

धर्मराये पुजियेलें । तें विटेवरी देखिलें ॥२॥

शिशुपाळा अंतक जाहलें । ते विटेवरी देखिलें ॥३॥

एका जनार्दनीं पुजिलें । ते विटेवरी देखिलें ॥४॥

३४३

गोकुळी जे शोभलें । तें विटेवरी देखिलें ॥१॥

काळ्या पृष्ठी शोभलें । तें विटेवरी देखिलें ॥२॥

पूतनेहृदयीं शोभलें । तें विटेवरी देखिलें ॥३॥

काळयवनें पाहिलें । तें विटेवरी देखिलें ॥४॥

एका जनार्दनीं भलें । ते विटेवरे देखिलें ॥५॥

६४४

जें द्रौपदीनें स्मरिलें । तें विटेवरी शोभलें ॥१॥

जें अर्जुन स्मरिलें । तें विटेवरी शोभलें ॥२॥

जेणें गजेंद्रा उद्धारिलें । तें विटेवरी शोभलें ॥३॥

जें हनुमंतें स्मरिलें । तें विटेवरी शोभलें ॥४॥

जें पुंडलिके ध्याइलें । ते एका जनार्दनीं देखिले ॥५॥

६४५

मुख सुंदर मंडित साजिरा । विंझणे वारिती राहिरखुमाई सुदरां ॥१॥

नवल वो हरी देखिला डोळां । पाहतां पाहतां मन विरालें अबळा ॥२॥

नेणें तहान भूक लज्जा अपमान । वेधिलें देवकीनंदनें गे माय ॥३॥

एका जनार्दनीं पाहतां मुख । मुख पाहतां अवघें विसरलों दुःख ॥४॥

६४६

उघडा विठ्ठल विटेवरी उभा । अनुपम्य शोभा दिसतसे ॥१॥

विटेवरी पाय जोडियले सम । तेंचि माझे धाम ह्रुदयीं राहो ॥२॥

एका जनार्दनीं विठ्ठल सांवळा । देखियेला डोळां विटेवरी ॥३॥

६४७

जयांचें पाहतां श्रीमुख । हरे कोटी जन्म दुःख ॥१॥

तो हा उभा विटेवरी । भक्तकाज म्हणवी कैवरी ॥२॥

वेदासी जो दुर्गम । आम्हां कळलें तयांचें वर्म ॥३॥

ऐसा भक्तवत्सल तो एक दीनानाथ । एका जनार्दनीं तया ध्यान ॥४॥

६४८

ठेवणें अनंत जन्मांचे । सांपडलें आजी सांचें ॥१॥

पुंडलिके तें पोखलें । जगा उपकार केलें ॥२॥

महा पातकी चांडाळ । मुक्त होय दरुशनें खळ ॥३॥

एका जनार्दनीं निश्चय । वेदादिका हा आश्रय ॥४॥

३४९

भक्तिभावार्थे अर्पिलें । देवें आपनापाशीं ठेविले ॥१॥

नेदी कोणाचिये हातीं । भक्तावाचुनी निश्चितीं ॥२॥

जुनाट जुगादींचें । ठेवणें होतें ते संतांचें ॥३॥

पुंडलिकें करुनी वाद । ठेवणें केले तें प्रसिद्ध ॥४॥

नेदी म्हणोनि उभा केला । एका जनार्दनीं अबोला ॥५॥

६५०

साजिरें सुंदर श्रीमुख पाहतां । नाठवे ती चिंता संसाराची ॥१॥

तो हा पाडुरंग विटेवरी उभा । त्रैलोक्याचा गाभा शोभतसे ॥२॥

एका जनार्दनीं कर ठेवुनी कटीं । उभा वाळूवटीं चंद्रभागे ॥३॥