७११
स्थिर करुनियां मन । वाचें गावा जनार्दन ॥१॥
तुटती बंधनें । यमयातनेची ॥२॥
ऐशी विठ्ठल माऊली । वाचे स्मरा वेळोवेळी ।
कळिकाळाची चाली । होऊं नेदी सर्वथा ॥३॥
कापालिया काळ । येथें न चले त्यांचे बळ ।
वाउगा पाल्हाळ । सांडा सांडा परता ॥४॥
धरा विश्वासा दृढ मनीं । लक्ष लावावें चरणीं ।
शरण एका जनार्दनीं । नुपेक्षी तो सर्वथा ॥५॥
७१२
जग तरिलें कीर्तनीं । श्रीविठ्ठल नामवानी ॥१॥
ऐसा मंत्र अक्षरी । विठ्ठल विठ्ठल निर्धारीं ॥२॥
एका जनार्दनीं । विठ्ठल पाहे ध्यानीं मनीं ॥३॥
७१३
लाहो करा लाहो करा । वाचे स्मरा विठ्ठल ॥१॥
तुटेल बंधन उपाधी । बाधों न शके आधीव्याधी ॥२॥
न लगे खटपट पसारा । वाचे विठ्ठल उच्चार ॥३॥
एका जनार्दनीं सोपें । विठ्ठल म्हणतां नुरतीं पापें ॥४॥
७१४
एकविध भावें हरी । वाचे उच्चारी सर्वदा ॥१॥
सर्व साधनांचे सार । विठ्ठलमंत्राचा उच्चार ॥२॥
असा सदा हेंचि ध्यान । विठ्ठलनामाचे चिंतन ॥३॥
एका जनार्दनीं जपा । विठ्ठलमंत्रसोपा ॥४॥
७१५
एक वेळ गाय विठ्ठलाचें नाम । मोक्ष मुक्ति सकाम पुढे उभें ॥१॥
आवडीने घाली तया लोटागण । संताचें चरण वंदी माथां ॥२॥
पंढरेची वारी संतांचा सांगात । पुरती सर्व हेत निश्चयेंसी ॥३॥
एका जनार्दनीं धरुनि विश्वास । संतांचा दास होय आधी ॥४॥
७१६
बैसोनि एकांतीं । सदा ध्यावी विठ्ठलमूर्ती ॥१॥
तेणें चुके रे बंधन । आन न करी साधने ॥२॥
हेंचि वेदशास्त्रांचें सार । आगमनिमांचा पसर ॥३॥
एका जनार्दनीं रुप । पाहतां आमुप उद्धार ॥४॥
७१७
विठ्ठल म्हणतां विठ्ठलाचि होसी । संदेह येविशीं धरुं नको ॥१॥
सागरीं उठती नाना पईं तरंग । सिंधु तो अभंग विठ्ठल एक ॥२॥
तैसे मन करी द्वैत न धरी । सर्व चराचरी विठ्ठल एक ॥३॥
एका जनार्दनी विठ्ठलावांचुनी । दुजा नेणो कोणी स्वप्नी आम्हीं ॥४॥
७१८
उघडा हा मंत्र विठ्ठल वदा वाचे । अनंता जन्माचे दोष जाती ॥१॥
न करी आळस आल्या संसारीं । वदा निरंतरी विठ्ठलानाम ॥२॥
साधेल साधन तुटती बंधने । विठ्ठलनाम जाण जप करीं ॥३॥
एका जनार्दनीं असनीं शयनीं । विठ्ठल निशिदिनीं जप करी ॥४॥
७१९
अखंडित वाचे । विठ्ठल वदा साचें ॥१॥
तेणें चुकतीं बंधन । कर्माकर्मीं नाहीं पतन ॥२॥
सदा विठ्ठल ध्यानी मनीं । तोचि पुण्यपावन जनीं ॥३॥
जननी पवित्र तयांची हाव । एका जनार्दनीं धन्य सुख ॥४॥
७२०
सांडी परापवाद खोडी । घेई विठ्ठलस्वरुपी गोडी ॥१॥
व्यर्थ टवाळाचे बोल । बोलुं नका म्हणा विठ्ठल ॥२॥
विठ्ठल विठ्ठल नेटका । भावें म्हणतां ब्रह्मा फुका ॥३॥
एका जनार्दनीं साचें । विठ्ठल विठ्ठल म्हणतां वाचे ॥४॥
७२१
अचुक साधन कष्ट नाहीं कांहीं । वाचे विठ्ठलरखुमाई म्हणे सुखें ॥१॥
जन्ममरणाच्या तुटतील खेपा । सोपा होय बापा मार्ग तुज ॥२॥
बहुत मार्ग बहुत साधन । परी वाचा जाण शीण दुर्गम तें ॥३॥
एका जनार्दनीं कष्ट ना सायास । म्हणा वाचे विठ्ठलास जीवेंभावें ॥४॥
७२२
ज्ञान होय आधीं संतां शरण जातां । मग वोळखितां कळे रुप ॥१॥
नामांचे जें मुळ रुपांचें रुपस । पंढरीनिवास हृदयीं धरी ॥२॥
प्रपंचीं परमाथीं तारक हें नाम । ब्रह्मानंद प्रेम सर्व वसे ॥३॥
सच्चिदानंद खूण एका जनार्दनीं । स्वयं ब्रह्म जाण नाम असे ॥४॥
७२३
गायन तें सोपें गाऊं । वाचे ध्याऊं विठ्ठल ॥१॥
तेणें सर्व होय सिद्धि । तुटे उपाधि जन्मजरा ॥२॥
साधनांचा न करुं श्रम । गाऊं नाम आवडीं ॥३॥
शुकादिक रंगले रंगीं । त्याची मार्गीं आम्हीं आऊं ॥४॥
एका जनार्दनीं धणीवरी । उच्चारुं हरी संतसंगें ॥५॥