१४३१
हेंचि कलीमाजीं साधन । आवडी कीर्तन हरीचें ॥१॥
न घडे योगयागतप । होय अनुताप कीर्तनीं ॥२॥
भावभक्ति लागे हातीं । प्रेम धरिती कीर्तनीं ॥३॥
आवडी धरा हरिकीर्तनीं । एका शरण जनार्दनीं ॥४॥
१४३२
नरदेहा येउनी करावें कीर्तन । वाचे नामस्मरण विठ्ठलाचें ॥१॥
आणिक सायास न करी आळस । सर्वकळ सोस हाचि वाहे ॥२॥
घटिका आणि पळ न वेंची वायां । नामस्मरणीं काया झिणवावी ॥३॥
प्रपंच परमार्थ करी का रें सारखा । संसार पारखा करुनी सांडी ॥४॥
माईक हें धन इष्टमित्र सखे । अंतकाळीं पारखे अवघे चोर ॥५॥
एका जनार्दनीं न धरी भरंवसा । कोण यमपाशा चुकवील ॥६॥
१४३३
देह लावी हरिकीर्तनीं । येर कारणीं पडुं नको ॥१॥
सोडी संसाराचा छंद । कीर्तनीं गोविंद आठवा ॥२॥
होई दास संतचरंणीं । पायवणी वंदी तूं ॥३॥
काया लावी देवाकडे । येर सांकडें वारिल ॥४॥
अनुमोदन सर्वाठायीं । मन देई हरिचरणीं ॥५॥
म्हणे जनार्दनाचा एका । काया वाचा भाविका सांगत ॥६॥
१४३४
नरदेह उत्तम चांग । धरा लाग कीर्तनीं ॥१॥
वायां जाऊं नेदी घडी । करा जोडी कीर्तन ॥२॥
क्षणभंगुर हा देहो । करा लाहो कीर्तनीं ॥३॥
संसार अवघा नासे । खरें दिसे कीर्तन ॥४॥
म्हणे जनार्दनीं एका । उपाय निका कीर्तन ॥५॥
१४३५
शुद्ध ज्याचें मन । तया आवडे कीर्तन ॥१॥
येर ते पामर पातकी । दैन्यवाणें तिहीं लोकीं ॥२॥
नावडे हरीचें कीर्तन । तेथें वसे नाना विघ्र ॥३॥
एका शरण जनार्दनीं । करा कीर्तन अनुदिनीं ॥४॥
१४३६
भुललें ते प्राणी विसरले कीर्तना । अंतीं त्या पतना वारी कोण ॥१॥
जयांसी नावडे हरींचें किर्तन । ते जाणावे पाषाण कलीमाजीं ॥२॥
मागें सांगितलें संतीं अनुभवुनी । तयावया जनीं किर्तन नौका ॥३॥
एका जनार्दनीं सारांचें हें सार । कीर्तने भवपार मॄत्युलोकीं ॥४॥
१४३७
करुनी हरिकीर्तन । तेथें सेविती जे अन्न ॥१॥
ऐसे अभागी खळ । परम चांडाळ कलीयुगीं ॥२॥
हरिकथा माउली । विकिताती अर्थभुली ॥३॥
पंच महापातक । तया घडे दोष देख ॥४॥
एका जनार्दनीं । करा कीर्तन अनुदिनीं ॥५॥
१४३८
करुनी कीर्तन मागती जे द्रव्य । तें जाणावें वैधव्य विधवेचें ॥१॥
सर्व अलंकार शरीर शोभलें । वायांपरी गेलें कुंकुहीन ॥२॥
मावनानें भावें करावें कीर्तन । आनंदे वर्तन वैष्णवांपुढें ॥३॥
एका जनार्दनीं कामनीक कीर्तन । करितां पतन जन्मोजन्मीं ॥४॥
१४३९
वाउगा पसारा नेणें तो पामर । कीर्तनीं निर्धार ठेवीचिना ॥१॥
सोपें हें वर्म कीर्तन हरीचें । उच्चारी रे वाचे रामनाम ॥२॥
एका जनार्दनीं कीर्तन आदरें । सर्वभावें निर्धारें श्रवण करी ॥३॥
१४४०
जो जो काळ वेंचिता कीर्तनीं । तों तों सार्थक जनेकें होतसे ॥१॥
साधन जागा साधन जागा । पुढें दगा चुकवी ॥२॥
करी कीर्तनीं तूं वेग । तेणें संग तुटेल ॥३॥
म्हणे जनार्दनाचा एका । उपाय सोपा कलीमाजीं ॥४॥
१४४१
सप्रेम नाचोनि वाजवा टाळी । गर्जा हरिकथा नामावळी ॥१॥
ऐशी कथेची आवडी । दोष गेले देशोधडी ॥२॥
सेवितां कथामृतसार । दीनवदनें दिसे संसार ॥३॥
एका जनार्दनीं प्रेम । स्वयें सांगें पुरुषोत्तम ॥४॥
१४४२
दीन म्हणोनी नाच रे कीर्तनीं । तेणें चक्रपाणी करी कृपा ॥१॥
अनाथाचा नाथ पतीतपावन । म्हणोनी कीर्तन तया गोडी ॥२॥
एका जनार्दनीं गोडाचें तें गोड । कीर्तन सुरवाड तिहीं लोकीं ॥३॥
१४४३
अपाय उपाय न टाकी कीर्तन । सदा सर्वकाळ ध्यान रामकृष्ण ॥१॥
तयाचिये घरीं वसे नारायण । लक्ष्मी सह आपण कार्य करी ॥२॥
एका जनार्दनीं कीर्तनासाठीं । देव धांवें पाठीं त्या मागें ॥३॥
१४४४
नसे वैकुंठी हरी । नाचे कीर्तनीं परोपरी । भक्तांबरोबरी । पाठी धांवे तयाच्या ॥१॥
म्हणोनी करावें कीर्तन । तेणें तुष्टें नारायण । मनोरथ करी पुर्ण । इच्छिलें ते सर्वदा ॥२॥
आणा अनुभव मनीं । करा कीर्तन अनुदिनीं । एका जनार्दनीं । उभा असे कीर्तनीं ॥३॥
१४४५
साधन नको आणिक कांहीं । करी लवलाही कीर्तन ॥१॥
मोक्ष मुक्ती ठाके पुढें । येर अवघें तें बापुडें ॥२॥
भक्ति साधे नवरत्न । कीर्तनें होती ते पावन ॥३॥
एका जनार्दनीं कीर्तन । ओहं सोहं कोहं जाती पळुन ॥४॥
१४४६
समाधीचें स्थान हरिकीर्तन । येर अवघा वांयां शीण ।
कासया गुदाग्रीं अंगुष्ठ लाऊन । खटाटोप पसारा ॥१॥
राम कृष्णा हरि वासुदेवा । हाचि छंद असो जीवा ॥धृ॥
आसन ध्यान मुद्रा लक्षण । कर्मकांड क्रिया धर्म जाण ।
वाउगें कासया भस्मलेपन । कीर्तन अंतरीं नसेची ॥२॥
माळा मुद्रा शृंगार भारी । भाळे भोळे भोदीं निरंतरीं ।
ऐशी कीर्तनमर्यादा नाहीं निर्धारीं । निरपेक्ष हरिकीर्तन ॥३॥
श्रोता वक्ता होउनी सावधान । परनिंदा परपीडा टाकून ।
कीर्तन करावें श्रवण । रामकृष्ण नामें उच्चार ॥४॥
ऐसं ऐकतां कीर्तन । समाधीसी तेथें समाधान ।
अष्टांगादि कर जोडोनि । उभें सर्वदा राहाती ॥५॥
कीर्तनें होय सर्व सिद्धी । तुटती भवपाश आधिव्याधी ।
एका जनार्दनीं नाहीं उपाधी । कीर्तनी श्रवण केलिया ॥६॥
१४४७
जें पदींनिरुपण तेंचि हृदयीं ध्यान । तेथें सहजीं स्थिर राहे मन ।
कीर्तनासी तोषोनि कळिकाळ तुष्टला । समाधीसी समाधान रे ॥१॥
कीर्तनें सिद्धि कीर्तनें सिद्धि । कीर्तनें समाधान बुद्धी ।
कीर्तनीं विनटले नारद प्रल्हाद । द्वंद्वामाजीं समाधी रे ॥२॥
कीर्त्नीं सद्भाव अखंड अहर्निशीं । पाप नरिघे त्याच्या देशीं ।
निजनामे निष्पाप अंतर देखोनीं देव तिष्ठे तयापशीं रे ॥३॥
हरिनम कीर्तनें अभिमान सरे । आणिक श्रेष्ठ आहे काज ।
सद्भावें कीर्तनीं गातां पैं नाचतां । लोकेषणा सांडीं लाज रे ॥४॥
कलीमाजी कीर्तन श्रेष्ठ पैं साधन । साच अन मानी ज्यांचें मन ।
नामासी विन्मुख जन्म त्यसी दुःख । त्या केविं होय समाधान रे ॥५॥
कीर्तानाचेनि पंथें लाजविलीं तीर्थें । जप तपासे केले मुक्त ।
हरिनामे लोधला देवाधि देवो । वैकुंठचि केलें तेथें रे ॥६॥
व्रतां तपां तीर्थों न भेटे जो पाहतां । तो कीर्तनीं सांपडे देवो ।
तनु मन प्राणें कीर्तनीं विनटले । भावा विकला वासुदेवो रे ॥७॥
एका जनार्दनीं कीर्तन भावें । श्रोता वक्ता ऐसें लाहावें ।
गर्जत नामें निशाण लागुनि । सकळिकां वैकुंठासी जावें रे ॥८॥
१४४८
सदैव आवडे ज्यां कीर्तन । धन्य पावन जगीं ते ॥१॥
ब्रह्माचारी गृहस्थाश्रमीं । करिती कीर्तन निजधामीं ॥२॥
शुद्र अथवा अति निंद्य । कीर्तनीं वंद्य सर्वथा ॥३॥
यवन मांतगादि जन । कीर्तनीं पावन कलियुगीं ॥४॥
एका शरण जीवेंभावें । सदा कीर्तन करावें ॥५॥
१४४९
दुजेंपणें पाहे तरी देवाचे चरण । आणि तें कीर्तन वैष्णवांचें ॥१॥
कीर्तनीं नाचती हरिदास प्रेमें । दुजेपणा नेमें हारुनी जाय ॥२॥
एका जनार्दनीं दुजेपणा टाकुणी । वासुदेवचरणीं लीन होई ॥३॥
१४५०
कायावाचामनें निग्रह करीं । कीर्तन सर्व भावे ऐकें निर्धारीं । अष्टांग साधन न करी । सुखें करी कीर्तन ॥१॥
देव तुष्टेल तुष्टेल । सर्वभाव तुझा पुरवेल ॥ध्रु॥
शांती क्षमा दया उन्मनी । आशा मनीषा तृष्णा दवडोनी । काम क्रोध मद लोभ बंदीखानी । घालीं नेउनी निर्धारें ॥२॥
सर्वांभुतीं समदृष्टी । पाहे सर्व एकमय सृष्टी । तरी ऐक्य कीर्तनगोठीं । परमानंदें आल्हाद ॥३॥
धरी संतांचा सांगात । कीर्तनीं करीं शुद्ध चित्त । एका जनार्दनीं वचनार्थ । राम हरि गोविंदा ॥४॥