१५७१
संतांचे ठायीं नाहीं द्वैतभाव । रंक आणि राव सारिखाची ॥१॥
संताचें देणें अरिमित्रां सम । कैवल्यांचें धाम उघड तें ॥२॥
संतांची थोरीव वैभव गौरव । न कळे अभिप्राय देवासी तो ॥३॥
एका जनार्दनीं करी संतसेवा । परब्रह्मा ठेवा प्राप्त जाला ॥४॥
१५७२
दरुशनें तरती प्राणी । ऐशी आयणी जयाची ॥१॥
ठेवितांचि मस्तकी हात । देवाचि करीत तयासी ॥२॥
देउनी नाममात्रा रस । भवरोगास छेदिती ॥३॥
एका जनार्दनीं ते संत । कृपावंत दीनालागीं ॥४॥
१५७३
सम असे सुखदुःख । संत त्यासी म्हणती देख ॥१॥
पापपुण्य मावळलें । द्वैत सव दुरावलें ॥२॥
हर्ष शोक नाहीं देहीं । संत जाणावे विदेही ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । जनालागीं कृपावंत ॥४॥
१५७४
मुखीं नाही निंदा स्तुती । साधु वरिती आत्मस्थिती ॥१॥
राग द्वेष समुळ गेले । द्वैताद्वैत हारपलें ॥२॥
घेणे देणें हा पसारा । नाहीं जयासी दुसरा ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । ज्याचे हृदयीं भगवंत ॥४॥
१५७५
मान देखोनि सहसा । संतां असंतोष होय जैसा ॥१॥
नाम ऐकुनि बागुलातें । बाळ सांडु पाहें प्राणातें ॥२॥
चंडवातें ते कर्दळी । समूळ कांपे चळचळीं ॥३॥
सन्मानें नामरुप जाय । एका जनार्दनीं सत्य पाहे ॥४॥
१५७६
पवित्र तो देह सदा ज्याचा नेम । वाचे गाय राम सर्वभावें ॥१॥
धन्य ते भाग्याचा तरला संसार । परमार्थाचें घर नाम मुखीं ॥२॥
करितसे कथा कीर्तनीं आवडी । ब्रह्माज्ञान जोडी तया लाभे ॥३॥
एका जनार्दनीं धन्य तें शरीर । परमार्थ संसार एकरुप ॥४॥
१५७७
छळिला न येती रागावरी । तदाकरी वृत्ती मुराली ॥१॥
आपपर नाहीं जेथें । भेद तेथें नसेची ॥२॥
याती असो भलते परी । एकसरी जयासी ॥३॥
एका जनार्दनीं भाव । अवघियां ठाव एकची ॥४॥
१५७८
देहींची वासना अद्वैत निमालें । साधन साधिलें तोचि धन्य ॥१॥
द्वैताचा भाव अद्वैताचा ठाव । आठवा स्वयमेव नेणें कांहीं ॥२॥
एका जनार्दनीं अद्वैता वेगळा । राहिला निराळा सुखरुप ॥३॥
१५७९
सहज सहज ऐशा करिताती गोष्टी । परि सहजाची भेटी विरळा जाणें ॥१॥
सहजाच्या आवडी विद्या अविद्या तोडी । जाणीव नेणीवेची राहुं नेदी बेडी ॥२॥
जाणीव जाणपण नेणिवां नेणपण । दोहींच्या विंदाने सहजाचें दर्शन ॥३॥
एका जनार्दनीं जाणीव नेणीव । सहज चैतन्यासी देउनी ठेला खेव ॥४॥
१५८०
कार्य कर्ता आणि कारण । त्रिगुणेशीं त्रिपुटी शुन्य ॥१॥
अंगीं गुण आदळतां तिन्हीं गुण । जया चित्तवृत्ति नोहे भिन्न ॥२॥
ऐसा त्रिगुणावेगळां । एका जनार्दनीं पाहे डोळां ॥३॥
१५८१
जागा परी निजला दिसे । कर्म करी स्फुरण नसे ॥१॥
सकळ शरीराचा गोळा । होय आळसाचा मोदळा ॥२॥
संकल्पविकल्पाची ख्याती । उपजेचिना सदा चित्तीं ॥३॥
यापरी जनीं असोनि वेगळा । एका जनार्दनीं पाहे डोळां ॥४॥
१५८२
आपुलीच दारा जरी टेके व्यभिचार । क्रोधाचा थारा अंतरीं नये ॥१॥
आपुलेंच धन तस्करें नेतां जाण । जयांचें मन उद्विग्र नव्हे ॥२॥
आपुलाची पुत्र वधोनि जाय शत्रु । परी मोहाचा पाझरु नेत्रीं नये ॥३॥
आपुलें शरीर गांजितां परनरें । परी शंतींचें घर चळो नेदी ॥४॥
एका जनार्दनीं जया पूर्ण बोधू । तोचि एक साधु जगामाजीं ॥५॥
१५८३
असोनि संसारीं आपदा । वाचे वदे विठ्ठल सदा ॥१॥
नाहीं मानसीं तळमळ । सदा शांत गंगाजळ ॥२॥
असोनियां अंकिंचन । जयाची वृत्ति समाधान ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसें थोडे । लक्षामध्येंअ एक निवडे ॥४॥
१५८४
इहलोकीं बरा तो परलोकीं वंद्य । त्यासी भेदत्व निंद्य उरलें नाहीं ॥१॥
परस्त्री देखतां नपुंसक वागे । परधन पाहतां अंधापरी निघे ॥२॥
वाद वेवादा नोहे त्याची मती । हृदयीं भगवद्भक्ति सदा वाहे ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसें विरळे प्राणी । कोटी माजीं जनें एक देखो ॥४॥
१५८५
न मानी सन्मानाचें कोडें । नाहीं चाड विषयाची ॥१॥
ऐसें मज शरण येती । तयांचे उणें न पडे कल्पांती ॥२॥
नाहीं संसाराची चाड । नाहीं भीड कवणाची ॥३॥
एका त्याचा म्हणवी दास । धरुनी आस जनार्दनीं ॥४॥
१५८६
देह पाहतां दोषाची दिठी । वृत्ती दिसे तैं स्वरुपीं मिठीं ॥१॥
कैसेनी हरिदास भासती । देही असे तंव दोष दिसती ॥२॥
देह दिसतां न दिसे भावो । वृत्ती दिसे तंव समाधान पहा हो ॥३॥
एका जनार्दनाच्या पाही । वृत्ती दिसे तैं दोष नाहीं ॥४॥
१५८७
सदा वसे अंगीं शांती । चारी मुक्ति होती दासी ॥१॥
तोचि सखे हरीचे दास । सदा सोंवळे उदास ॥२॥
कामक्रोधाची वार्ता । अंगीं नाहीं पैं सर्वथा ॥३॥
एका जनार्दनीं निष्काम । सदा परिपूर्ण मंगळधाम ॥४॥
१५८८
मुक्तिची तो नाही चाड । ऐसे वाड हरि दास ॥१॥
मोक्षमुक्तिसी कोण पुसे । हें तों सरसें भांडवल ॥२॥
लक्ष्मीसहित देव नांदे । येरा विनोदें काय चाड ॥३॥
एका जनार्दनीं दास्य करी । मुक्ति तेथें फुका वरी ॥४॥
१५८९
संतांचा दास तो देवाचा भक्त । तरती पतीत दरुशनें त्यांच्या ॥१॥
त्याचिया योगें घडती सर्व । तीर्थ तें पवित्र होतीं तीर्थें ॥२॥
तयाचियां पदें धरा धन्य म्हणे । ऐसे जे भेदरहित मनें तेचि संत ॥३॥
एका जनार्दनीं तयाच्या प्रसादे । कर्मे अकर्मा दोंदें निघताती ॥४॥
१५९०
जयाचेचि चरणीं तीर्था तीर्थपण । तों हृदयीं केला सांठवण ॥१॥
नवल महिमा हरिदासाची । तीर्थें उपजती त्याचे कुशीं ॥२॥
काशीं मरणें होय मुक्ति । तेथें वचनें न मरतां होय मुक्ति ॥३॥
एका जनार्दनाचे भेटी । सकळ तीर्थे वोळंगतीं दिठी ॥४॥