१५९१
धन जयासीं मृत्तिका । जगीं तोचि साधु देखा ॥१॥
ज्यासी नाहीं लोभ आशा । तोचि प्रिय जगदीशा ॥२॥
निवारले क्रोधकाम । तोचि जाणा आत्माराम ॥३॥
एका जनार्दन पाय धरी । भुक्ति मुक्ति नांदे घरीं ॥४॥
१५९२
साधु म्हणावें तयासी । दया क्षमा ज्याच्या दासी ॥१॥
जयापाशी नित्य शांती । संत जाणा आत्मस्थिती ॥२॥
ऋद्धिसिद्धि त्यांच्या दासी । भुक्ति मुक्ति पायांपाशी ॥३॥
एका जनार्दनीं साधु । जयापाशी आत्मबोधु ॥४॥
१५९३
सर्वांभुतीं दया । साधु म्हणावें ऐशिया ॥१॥
जग ब्रह्मरुप जाण । हेंचि सांधुचें लक्षण ॥२॥
सर्वाभुतीं समदृष्टी । तोचि साधु इये सृष्टी ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । नित्य साधी आत्महित ॥४॥
१५९४
ज्याचे गेले कामक्रोध । तोचि साधु जगीं सिद्ध ॥१॥
लोभ मोह नाहीं ज्याशी । तोचि साधु निश्चयेंसी ॥२॥
गेले मद आणि मत्सर । साधु तोचि निर्विकार ॥३॥
एका जनार्दन साधु । त्याचे चरण नित्य वंदूं ॥४॥
१५९५
वेधिलें ज्यांचें मन सदा नामस्मरणीं । रामनाम ध्वनीं मुखीं सदा ॥१॥
प्रपंच परमार्थ त्यासी पैं सारखा । अद्वैती तो देखा भेद नाहीं ॥२॥
एका जनार्दनीं एकरुप भाव । नाहीं भेदा ठाव तये ठायीं ॥३॥
१५९६
देहीं असोनी विदेही । चाले बोले सदा पाही ॥१॥
असे अखंड समाधी । नसे कांहीं आधिव्याधी ॥२॥
उपाधीचे तोडोनी लाग । देहीं देहपणें भरिलें जग ॥३॥
एका जनार्दनीं संग । सदा समाधान सर्वाग ॥४॥
१५९७
काम क्रोध नाहीं अंगीं । तोचि नर जन्मला जगीं ॥१॥
तयाचें होतां दरुशन । तुटे देहाचें बधन ॥२॥
अरुणोदयीं जाण । तम निरसे सहज आपण ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । नोहे एकपणावांचून ॥४॥
१५९८
जें जें बोले तैसा चाले । तोचि वहिलें निवांत ॥१॥
अंगी असोनी जाणपण । सदा सर्वदा तो लीन ॥२॥
निंदा अथवा वंदा । नाहीं विषय ती बाधा ॥३॥
शांतीचा मांदूस । भरला असे सदोदित ॥४॥
एका जनार्दनीं धन्य । त्याचें दरुशन जगमान्य ॥५॥
१५९९
मज कोनी न देखावें । मज कोणी नोळखावें ॥१॥
मान देखोनियां दृष्टी । पळे देह उपेक्षा पोटी ॥२॥
मी एक लौकिकी आहे । ऐसें कवणा ठावें नोहे ॥३॥
सांडावया अहं ममता । मान न पाहे सर्वथा ॥४॥
त्याचे पोटीं दृढ अभिमान । तो सदा इच्छि सन्मान ॥५॥
सन्मान घ्यावया सर्वथा । ज्ञातेपण मिरवी वृथा ॥६॥
ऐसा निरपेक्ष सज्ञानी । एका शरण जनार्दनीं ॥७॥
१६००
ऐशीं शांती ज्यासी आहे । त्याचे घरीं देव राहे ॥१॥
हा अनुभव मनीं । पहा प्रत्यक्ष पुराणीं ॥२॥
धर्माघरीं वसे । अर्जुनाचे रथीं बैसे ॥३॥
अंकित दासाचा होय । एका जनार्दनीं देव ॥४॥
१६०१
आले आले हरीचे दास । मुखीं रामनाम घोष । तोडोनियां भवपाश । जीवन्मुक्त ते ॥१॥
वैराग्याचें कवच अंगीं । नाचताती प्रेमरंगीं । ज्ञान शस्त्र तें निसंगीं । छेदिती संग ॥२॥
अनुभव तीक्ष्ण शर । सोडिताती निरंतर । वर्मी खोचले तें वीर । क्रोधादि असुर ॥३॥
सांडोनि देहाभिमान । तोचि जीवन्मुक्त जाण । एका जनार्दना शरण । रामकृष्ण जपताती ॥४॥
१६०२
भाग्यवंत श्रीहरीचे दास । धरितां कास तारिती ॥१॥
धन्य त्यांचा उपकार । पावविले पार बहुत ॥२॥
वर्णितां त्यांचें उत्तम गुण । होय जन्मांचेंखंडन ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । धन्य धन्य तुमची वाणी ॥४॥
१६०३
विठ्ठल नाम घेती वाहाती टाळिया । ब्रह्मादिक येऊनियां वंदिती पायां ॥१॥
धन्य धन्य हरिभक्त जगीं । वाहाताती टाळी नाचताती रंगीं ॥२॥
पेमभरित सदा करिती कीर्तन । एका जनार्दनीं वंदूं तयाचे चरण ॥३॥
१६०४
हेंचि एक खरें । सदा वाचे नाम स्मरे ॥१॥
धन्य त्याची जननी । प्रसवली त्या लागोनी ॥२॥
हरुषे नाचे कीर्तनांत । प्रेम न खंडे शुद्ध चित्त ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । वंदीन तयाचे चरण ॥४॥
१६०५
सदा सर्वकाळ वाचे । नाम जया श्रीहरीचें ॥१॥
धन्य जन्मोनी संसारीं । सदा मनीं धरी हरी ॥२॥
रात्रंदिवस ध्यानीं मनीं । शरण एका जनार्दनीं ॥३॥
१६०६
आसनीं भोजनीं शयनीं । जो चिंती रुप मनीं ॥१॥
जागृति स्वप्न आणि सुषुप्ति । सदा ध्यान रुप चित्तीं ॥२॥
नसे आणिके ठायीं मन । एका शरण जनार्दन ॥३॥
१६०७
न्याय मीमांसा सांख्य पातंजली । व्याकरण वेदांत बोली सर्व एक ॥१॥
ते माझे सोई रे जिवलग जीवाचे । जे अधिकारी साचे संतजन ॥२॥
एका जनार्दनीं मन तया ठायीं । होऊनिया पायीं उतराई ॥३॥
१६०८
ऐसें जाणोनि वेदमत । संतसेवा सदोदित ॥१॥
पुराणे शास्त्रें अनुवादिती । संतसेवन दिनरातीं ॥२॥
संतचरणीं ज्यांचें मन । तयां सुखा काय उणें ॥३॥
एका जनार्दनीं भावें । संतचरणीं लीन व्हावें ॥४॥
१६०९
भाग्य उजळलें आतां । संत सभाग्यता भेटले ॥१॥
पाप ताप दैन्य गेलें । संत पाउलें देखतां ॥२॥
तुटली बंधनाची गांठी । पाय पोटीं आठवितां ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । संतचरण दुर्लभ ॥४॥
१६१०
ब्रह्म सर्वगत सदा सम । जेथें आनु नाहीं विषम । ऐसें जाणती ते अति दुर्गम । तयांची भेटी जालिया भाग्य परम ॥१॥
ऐसें कैसियानें भेटती ते साधु । ज्यांचा अतर्क्य तर्कवेना बाधू । ज्यासी निजानंदी आनंदु । ज्यांचा परमनांदी उद्धोधु ॥२॥
पवना घालवेल पालाण । पायीं चढवेल गगन । भुत भविष्य कळों येईल वर्तमान । परी त्य साधूचें न कळे महिमान ॥३॥
चंद्रामृत सुखें सेववेल । रवि अस्ता जातां धरवेल । बाह्मा हेळा सागर तरवेल । परी त्या साधूची भेटी न होईल ॥४॥
जप तप करवेल अनुष्ठान । ध्येय ध्याता धरवेल निजध्यान । ज्ञेय ज्ञाता विवर्जित ज्ञान । ज्ञाना ध्यानाचे मुळ हे साधुजन ॥५॥
निजवृत्तीचा करवेल विरोधु । जीवाशिवाचा भोगवेल आनंदु । एका जनार्दनीं निजसाधु । त्याच्या दर्शनें तुटे भवबंधु ॥६॥