श्रीगणेशाय नमः ॥

जयजयश्रीगंगाधरा ॥ त्रिशूळपाणी पंचवक्रा ॥ अर्धनारीनटेश्वरा ॥ श्रीशंकरा नीलकंठा ॥१॥

भस्मोद्धलना त्रिनयना ॥ कर्पूरगौरा नागभूषणा ॥ गजास्यजनका ॥ गौरीरमणा ॥ भक्तवत्सला दयानिधे ॥२॥

तू आदिमध्यांतरहित ॥ अज अव्यय मायातीत ॥ विश्वव्यापका विश्वनाथ ॥ विश्वंभर जगद्गुरो ॥३॥

तू नामगुणातीत असून ॥ स्वेच्छे मायेसी आश्रयून ॥ नानारूप नानाभिधान ॥ क्रीडार्थ होसी सर्वेशा ॥४॥

सत्त्व रज तम हे गुणत्रय ॥ तूचि नटलासी निःसंशय ॥ स्थिर चरात्मक भूतमय ॥ तद्रूपचि आहे बा ॥५॥

तू ब्रह्मांड आदिकारण ॥ विश्वसूत्र तव अधीन ॥ जैसे हालविसी स्वेच्छेकरून ॥ तैसे संपूर्ण नाचत ॥६॥

तुझिया इच्छेवाचुनी ॥ काहींच नोहे जीवांचेनी ॥ ऐसे जाणोनि अंतःकरणी ॥ तुज शरण रिघती जे ॥७॥

तया भक्तांसी तू शंकर ॥ पूर्ण काम करोनि साचार ॥ भवाब्धीतूनि नेऊनि पार ॥ स्वपदी स्थिर स्थापिसी ॥८॥

ऐसा तुझा अद्भुत महिमा ॥ नकळे त्याची कवणा सीमा ॥ म्हणोनि केवळ परब्रह्मा ॥ शरण आलो असे पा ॥९॥

तरी दयाब्धे मज पामरा ॥ न्यावे भवाब्धिपैलपारा ॥ तुजवाचूनि कोण दातारा ॥ अनाथासी उद्धरील ॥१०॥

असो आता बहु विनवणी ॥ आधी पुरवी मनाची धणी ॥ त्वद्रुण प्राकृतवाणी ॥ कीजे ऐसी असे जी ॥११॥

तुझिया कृपे शिवलीलामृ ॥ चवदा अध्याय वर्णिले यथार्थ ॥ वेदव्यासे स्कंदपुराणात ॥ ब्रह्मोत्तरखंडी कथिले जे ॥१२॥

परी माझ्या मनाची तृप्ती ॥ जाहली नाही बा पशुपती ॥ म्हणोनि आणिक ह्रदयी स्फूर्ती ॥ देऊनि कथा वर्णावी पा ॥१३॥

तू शंकर होता प्रसन्न ॥ हाता येते सर्व त्रिभुवन ॥ महाराज तू भक्तालागून ॥ वरप्रदाने तोषविसी ॥१४॥

तुज श्रीशंकरा समान ॥ वरदाना शक्त नसे कोण ॥ तुझे देखोनि उदारपण ॥ ब्रह्मा विष्णूही लाजती ॥१५॥

काय वर्णावी उदारता ॥ प्रत्यक्ष आपुली सुंदर कांता ॥ देऊनिया रावणभक्ता ॥ आत्मलिंग वोपिलेसी ॥१६॥

तेवीच दैत्येंद्र त्रिपुर ॥ तारक आणि भस्मासुर ॥ इत्यादि स्वभक्तालागी अपार ॥ अनिवार वर दिल्हेसी ॥१७॥

तू अत्यंत भोळा भगवान ॥ कपटेहि करिता तव सेवन ॥ देऊनि इच्छित वरदान ॥ आनंदविसी सेवका ॥१८॥

असो ऐका श्रोते सर्व ॥ ऐसा करिता म्या शिवस्तव ॥ ह्रदयी प्रगटोनि दयार्णव ॥ स्फूर्ति देत उत्तम ॥१९॥

अरे ह्या कलियुगामाझारी पाखंडी मातोनि पृथ्वीवरी ॥ श्रुति स्मृति पुरणोक्त सारी ॥ कर्मे बुडविते जाहले ॥२०॥

जैनमत ते आगळे ॥ सर्व भूमंडळी पसरले ॥ तेणे योगे वर्ण सगळे ॥ भूलोनि गेले साचार ॥२१॥

ते देखोनि म्या सत्वर ॥ तन्मतखंडनालागी भूवर ॥ शंकरनामे अति सुंदर ॥ जो अवतार धरियेला ॥२२॥

ते माझे अद्भुत चरित्र ॥ आधुनिकांसी न कळे पवित्र ॥ तरी तू प्राकृत भाषे विचित्र ॥ वर्णन करी श्रीधरा ॥२३॥

ऐसी शिवे केली प्रेरणा ॥ म्हणोनि पुराणार्थविवरणी ॥ एकीकडे ठेवूनि जणा ॥ जगद्गुरुचरित्र वर्णितो ॥२४॥

तरी सर्व तुम्ही श्रोते संत ॥ सावध एकीकडे ठेवूनि जाणा ॥ जगद्गुरुकथा ऐकता समस्त ॥ पापपर्वत भंगती ॥२५॥

कल्पारंभी कमळासने ॥ परब्रह्माच्या आज्ञेने ॥ महदादिकांच्या योगाने ॥ ही सर्व सृष्टी रचियेली ॥२६॥

इयेच्या कल्याणालागून ॥ सर्वमार्गदर्शक पूर्ण ॥ ऋग्यजुःसाम अथर्वण ॥ हे चार वेद जाहले ॥२७॥

परी त्या वेदांचे अर्थराशी ॥ स्पष्ट न होता सर्वांसी ॥ म्हणोनि परमात्म्याच्या मानसी ॥ कृपासमुद्र उचंबळला ॥२८॥

मग तो स्पष्ट व्हावयालागुनी ॥ पाणिन्यादि रूपे अवतरोनी ॥ व्याकरणादि षट्‌शास्त्रे झणी ॥ करिता जाहला परमात्मा ॥२९॥

आणि मन्वादि स्मृती ॥ करिता झाला तो विंशती ॥ तदभ्यासे सर्व जगती ॥ श्रुत्यर्थ जाणू लागले ॥३०॥

पुढे कलियुग होता प्राप्त ॥ भूमंडळ मानव समस्त ॥ अल्पायु मंदमती अत्यंत ॥ ऐसे जाण होतील ॥३१॥

आणि श्रुती स्मृति शास्त्रे केवळ ॥ गगनापरी अत्यंत विशाळ ॥ म्हणोनि त्यांचा मानवा सकळ ॥ अभ्यास नोहे कदापी ॥३२॥

तेणे ते सर्व अति अज्ञानी ॥ आणि सन्मार्गभ्रष्ट होऊनी जन्ममरणादि तीव्र दुःखांनी ॥ तडफडतील निश्चये ॥३३॥

ऐसे पूर्वी नारायणे ॥ जाणुनी मग दयार्द्रपणे ॥ कलिजनांच्या उद्धाराकारणे ॥ व्यासावतार धरियेला ॥३४॥

आणि त्या व्यासरूपे चांग ॥ चारी वेदांचे करूनि विभाग ॥ वेदार्थदर्शक ऐसे सवेग ॥ महाभारत रचियेले ॥३५॥

आणि विष्णु शिव नारद पद्म ॥ मार्कंडेय भागवत ब्राह्म ॥ अग्नि भविष्य वराह कूर्म ॥ मत्स्य लिंग ब्रह्मवैवर्त ॥३६॥

स्कंद वामन आणि गरुड ॥ तेवीच अठरावे ब्रह्मांड ॥ ऐसी अष्टादश पुराणे प्रचंड ॥ लोकोद्धारार्थ रचियेली ॥३७॥

मग मेदिनी एकैक ब्राह्मण ॥ व्यासकृत विभागातून ॥ यथामती एकैक भागालागून ॥ अभ्यासू लागले आनंदे ॥३८॥

आणि इतिहास पुराणे ऐकून ॥ सन्मार्गे चालू लागले संपूर्ण ॥ परी पुढे कलीच्या योगेकरून ॥ संकट दारुण पातले ॥३९॥

वेदशास्त्र पुराणे निंदूनि ॥ तयांचा दूरचि त्याग करूनि ॥ पाखंड बौद्धमते निशिदिनी ॥ वर्तू लागले सकळिक ॥४०॥

ब्राह्मण क्षत्रिय वैश्य शुद्र ॥ लोम विलोम आणि संकर ॥ ह्या सर्व जातींचे नारी नर ॥ अधर्मे वर्तू लागले ॥४१॥

सकळ मेदिनीवरुती ॥ बौद्धधर्म पसरला अती ॥ देव ग्रामदेवतांप्रती भजू लागले जैनशास्त्रे ॥४२॥

वेदशास्त्रे पुराणे समस्त ॥ अनुदिनी चालली लोपत ॥ श्रुतिस्मृति पुराणोक्त पंथ ॥ बहुतेक पै लोपले ॥४३॥

अहो श्रोते तुम्ही कराल प्रश्न ॥ ऐसे व्हावया काय कारण ॥ तरी मंडनमिश्र नामेकरून ॥ एक जैन उद्भवला ॥४४॥

तो केवळ बुद्धीचा सागर ॥ देवगुरूपरी वक्ता चतुर ॥ जयाच्या विद्येची साचार ॥ सरी न पावे शुकही ॥४५॥

तेणे स्वये अति दारुण ॥ करूनिया पै अनुष्ठान ॥ सरस्वती आणि कृशान ॥ प्रसन्न करून घेतले ॥४६॥

अग्नीमाजी हवन करूनी ॥ कल्पिले काढी कुंडांतुनी ॥ याचकजनांची इच्छा झणी ॥ तृप्त करी सर्वदा ॥४७॥

जैसा पूर्वी रावणसुत ॥ महापराक्रमी इंद्रजित ॥ हवन करोनी अश्वांसहित ॥ रथ काढिता जाहला ॥४८॥

तैसा तो मंडनमिश्रित अय्या ॥ अग्नीत हवन करूनिया ॥ त्यातूनि पितांबरादिक वस्तु चया काढीतसे यथेच्छ ॥४९॥

विद्या पाहता अति प्रबळ ॥ हुंकारे सूर्यासि उभा करील ॥ अत्यद्भुत सामर्थ्य केवळ ॥ सांगता वाचे न वदवे ॥५०॥

शास्त्री पुराणिक पंडित ॥ अय्याचा मानिती धाक बहुत ॥ वादविवाद करिता समस्त ॥ खंडित होत तत्क्षणी ॥५१॥

स्वये नवी शास्त्रे करूनी ॥ पंडिता जिंकी तयांचेनी ॥ कोणी न टिकती सभास्थानी ॥ मुखा गवसणी घालीत ॥५२॥

मोठे मोठे पंडित सगळे ॥ वादविवाद करिता थकले ॥ सकळ सृष्टीते जिंकिले ॥ आपुल्या शास्त्री अय्याने ॥५३॥

श्रुतिस्मृत्युक्त सद्धर्ममार्ग ॥ अधर्म ऐसे दावूनि सवेग ॥ आपुली शास्त्रे सर्वत्र सांग ॥ स्थापन केली दुष्टाने ॥५४॥

आणि चारी वर्ण अठरा याती ॥ यांची मती भ्रष्टावूनि अती ॥ ग्रामदैवते आपुल्या हाती ॥ आपुल्या शास्त्रे स्थापिली ॥५५॥

पूर्व शास्त्रे पडली एकीकडे ॥ जैने स्वशास्त्र केले उघडे ॥ तया अय्याच्या सामर्थ्यापुढे ॥ चकित झाले सर्वही ॥५६॥

आणि आमुचा धर्म नाही उत्तम ॥ जैनधर्म हा बहु सुगम ॥ ऐसे म्हणोनि सर्व जन परम ॥ अंतरी खिन्न जाहले ॥५७॥

मग वेदशास्त्रे पुराणे सोज्वळ ॥ यासि टाकूनि तत्काळ ॥ चारी वर्ण अठरा याति सकळ ॥ चालवू लागले जैनधर्म ॥५८॥

अहो त्या मंडनमिश्रालागून ॥ असे सरस्वती सुप्रसन्न ॥ म्हणोनि त्याच्या जिव्हाग्री बैसोन ॥ बोलिल्या वचना सत्य करी ॥५९॥

आणि सदा होऊनि अंकित ॥ तया अय्याच्या घरी राबत ॥ मद्यपान करूनि सतत ॥ अनाचार वाढवी तो ॥६०॥

नित्य प्रातःकाळी उठोन ॥ मद्याचा एक घट मांडून ॥ तेथे सरस्वतीची पूजा करून ॥ नैवेद्य अर्पी मद्याचा ॥६१॥

ऐसा तो अय्या त्रिकाळ जाणा ॥ सरस्वतीच्या करूनि पूजना ॥ प्रसाद म्हणोनि मद्यपाना ॥ करीतसे यथेष्ट ॥६२॥

नाही आचार ना विचार ॥ कर्मभ्रष्ट पाखंडी थोर ॥ आपुला शास्त्रघर्म साचार ॥ सर्व स्थळी स्थापीतसे ॥६३॥

सर्व जनांसी शिष्य करून ॥ स्वये तयांचा गुरु होऊन ॥ श्रुतिस्मृत्युक्त धर्म संपूर्ण ॥ आचरो नेदी कवणासी ॥६४॥

ऐसा अनर्थ करिता फार ॥ भूमीसी होऊनि अति भार ॥ रात्रंदिवस ती अनिवार ॥ दुःखाश्रु टाकू लागली ॥६५॥

देव ब्राह्मण साधुसंत ॥ दुःखे पोळती अहोरात ॥ काही काळे हे वृत्त समस्त ॥ श्रुत जाहले शंकरासी ॥६६॥

तेव्हा तो शंकर पिनाकपाणी ॥ अत्यंत कोपाविष्ट होऊनि ॥ म्हणे सर्व कर्ममार्ग बुडवुनी ॥ वर्तती की जैनधर्मे ॥६७॥

सकळही भूमंडळावर ॥ जैनधर्माचा झाला की प्रसार ॥ तरी आता मी अवतरोनी शंकर ॥ जैनधर्मा उच्छेदितो ॥६८॥

ऐसे कोपे बोलोनि शिव ॥ जो अनाथनाथ कृपार्णव ॥ पुराणपुरुष महादेव ॥ भाललोचन जगदात्मा ॥६९॥

जो अनंत ब्रह्मांडनायक ॥ भस्मासुरवरदायक ॥ त्रिशूळपाणी मदनांतक ॥ चंद्रशेखर उमापती ॥७०॥

तेणे तत्काळ मेदिनीवर ॥ उत्तरदेशी निर्मळ क्षेत्र ॥ तेथे विप्रकुळामाजी सत्वर ॥ घेतला अवतार नररूपे ॥७१॥

तेव्हा समुद्रवसनेलागुन ॥ परमानंद झाला संपूर्ण ॥ दश दिशांतरे प्रसन्न ॥ देव संपूर्ण हर्षले ॥७२॥

मंद सुगंध शीतळ ॥ वाहू लागला तो अनिळ ॥ वापी कूप नद्यांचे जळ ॥ झाले निर्मळ तत्क्षणी ॥७३॥

ऐसी शुभ चिन्हे अपार ॥ होऊ लागली पृथ्वीवरी ॥ मुनी जाणूनी समाचार ॥ निर्मळ क्षेत्री पातले ॥७४॥

आणि जाऊनिया विप्रसदनी ॥ बाळजातक वर्तवूनी ॥ शंकराचार्य ऐसे तत्क्षणी ॥ नाम ठेविते जाहले ॥७५॥

आता ह्या नामासी काय कारण ॥ तरी शं म्हणजे सुकल्याण ॥ कृञू धातृचा अर्थ करण ॥ आणि आचार्य म्हणजे सद्गुरू ॥७६॥

ऐसा हा तीन शब्दांचा अर्थ ॥ आणि हा सदुपदेश यथार्थ ॥ सर्व लोकांचे कल्याण सतत ॥ करणार असा निश्चये ॥७७॥

अथवा शंकर छेदावया ॥ अवतरला असे म्हणोनिया ॥ शंकराचार्य ऐसे तया ॥ नाम ठेविते जाहले ॥७८॥

असो ऐसा तो कर्पूरगौर ॥ वैदिक मार्ग स्थापावया सत्वर ॥ शंकराचार्य नामे भूवर ॥ निर्मळक्षेत्री अवतरला ॥७९॥

पुढे झाले उपनयन ॥ सकळ विद्या अभ्यासून ॥ अल्प वयांतचि संन्यासग्रहण ॥ करिता झाला मातृआज्ञे ॥८०॥

मग सवे घेऊनि शिष्यमंडळी ॥ तीर्थयात्रार्थ भूमंडळी ॥ फिरता जैनमताची आगळी प्रवृत्ति देखिली सर्वत्र ॥८१॥

देशोदेशींचे निखिलजन ॥ शंकराचार्यांचा करीत अपमान ॥ सकळ जनांचे लागले ध्यान ॥ जैनशास्त्राकडे पा ॥८२॥

असो ऐसे फिरता मेदिनीसी ॥ आचार्य पातले कोल्हापुरासी ॥ मग शिष्यांसहित एके दिवशी ॥ ग्रामात चालिले भिक्षार्थ ॥८३॥

घरोघरी भिक्षा याचित ॥ येऊनि कांसाराच्या आळीत ॥ तयांजवळी भिक्षा मागत ॥ तो हसू लागले जैन ते ॥८४॥

आणि म्हणती भिक्षा कैची येथ ॥ काचरस आहे कढईत ॥ पाहिजे तरी हा समस्त भिक्षेलागी समर्पितो ॥८५॥

तै स्वामी म्हणती कासाराप्रती ॥ तुमची आहे जैनयाती ॥ तरी अन्य भिक्षा न घेऊ निश्चिती ॥ कांचरसचि आम्हां द्या ॥८६॥

ऐसे तयाप्रती सांगुनी ॥ स्वामी म्हणती शिष्यांलागुनी ॥ तुम्ही स्वहस्तांच्या ओंजळी करुनी ॥ कांचरस प्राशिजे ॥८७॥

ऐसे स्वामीचे ऐकूनि वचन ॥ भिवोनी सकळ शिष्यजन ॥ म्हणती वाचलो तरी यासमान ॥ बहुत गुरु संपादू ॥८८॥

हा प्रत्यक्ष तप्त काचरस ॥ स्पर्शता मृत्यु येईल आम्हांस ॥ ज्याचे त्याणेचि घ्यावे विष ॥ आम्हा नलगे सेवा ही ॥८९॥

ऐसे बोलून शिष्यजन ॥ पळू लागले सर्व तेथून ॥ मग स्वामी स्वये ओंजळ करून ॥ म्हणती ओता कांचरस ॥९०॥

अहो पूर्वी समुद्रमंथनकाळी ॥ काळकूटविष ज्वाळामाळी ॥ प्रगटला तया येऊनि जवळी ॥ स्वये प्राशिता झाला जो ॥९१॥

तोचि तो शंकराचार्य भगवान ॥ तयासि काय कांचरस कठिण ॥ कल्पांतीच्या कृशानूलागून ॥ गिळील जाण क्षणार्धे ॥९२॥

असो मग ते दुष्ट कांसार ॥ तो तप्त कांचरस प्रखर ॥ आचार्यांच्या ओंजळीत सत्वर ॥ ओतिते झाले भिक्षेसी ॥९३॥

जया रसाचा बिंदु तत्त्वता ॥ भूमीवर पडला असता ॥ जळोनि जाईल भूमी समस्ता ॥ ऐसा तप्त अत्यंत ॥९४॥

परी तो जगद्गुरु भगवान ॥ अति शीतळ मधुर जीवन ॥ प्यावे तैसे त्या रसा तत्क्षण ॥ प्राशिता झाला साचार ॥९५॥

ऐसे तयाचे पाहूनि साहस ॥ कांसारांचे दचकले मानस ॥ म्हणती हा पै पुराणपुरुष ॥ धर्मस्थापनार्थ अवतरला ॥९६॥

अहो पाहता ज्या रसाप्रती ॥ आमुचे नेत्र गरगरा फिरती ॥ तो रस प्याला स्वये निगुती ॥ धन्य मूर्ती शंकराचार्य ॥९७॥

ऐसे सर्व कांसारी बोलून ॥ घट्ट धरिले स्वामीचे चरण ॥ मग शंकराचार्य तेथून ॥ जैनग्रामासी पातले ॥९८॥

आणि स्वकीय शिष्यमुखेसी ॥ निरोपिले मंडनमिश्रासी ॥ की तुम्ही भेटूनि आम्हांसी ॥ शास्त्र विवाद कीजिये ॥९९॥

वादी समस्त शास्त्रवैभवे ॥ आम्हालागी त्वा जिंकावे ॥ अथवा आम्ही पराभवावे ॥ सद्धर्म शास्त्रे तुम्हांसी ॥१००॥

ऐसा शंकराचार्यांचा निरोप ॥ ऐकूनि तो महागर्वकूप ॥ मंडनमिश्र आगळे अमूप ॥ बोलता झाला अभिमाने ॥१॥

अरे आजपर्यंत बहु पंडित ॥ वादार्थ आले मी मी म्हणत ॥ परि ते म्या जिंकिले समस्त ॥ आमच्या जैनशास्त्रेसी ॥२॥

आता हा येऊनि संन्यासी ॥ सांगोन पाठवितो आम्हांसी ॥ तरी मी आजि जिंकीन यासी ॥ सरस्वतीच्या प्रसादे ॥३॥

ऐसे गर्वे बोले वचन ॥ सरस्वतीचे करूनि ध्यान ॥ तो मंडनमिश्र जगद्‌गुरुलागुन ॥ जाऊनि भेटला तात्काळ ॥४॥

ते दोघेही तेजस्वी महापुरुष ॥ केवळ जैसे चंद्र चंडांश ॥ दोघांचेही पराक्रम विशेष ॥ समसमान निर्धारे ॥५॥

दोघेही बोलती एकमेकांसी ॥ सभा करावी आजचे दिवशी ॥ वेदशास्त्राची स्वमुखेसी ॥ चर्चा व्हावी सविस्तर ॥६॥

पूर्वपक्ष उत्तरपक्ष करोन ॥ अर्थ विवरावा संपूर्ण ॥ ज्यासी नर्थ न होय पूर्ण ॥ तयाचे शास्त्र मिथ्या पै ॥७॥

आणि जो पराजय पावेल ॥ तद्धर्म विध्वंसूनि सकळ ॥ ग्रंथही तयाचे तात्काळ ॥ बुडवूनिया टाकावे ॥८॥

ऐसे दोघेही प्रतिज्ञा बोलुनी ॥ बैसले मध्ये पडदा लावुनी ॥ सर्व जातींचे लोक तत्क्षणी ॥ सभेलागुनी पातले ॥९॥

तो मंडनमिश्रे पडद्याआंत शंकराचार्यासी नकळत ॥ मद्यघट ठेवूनि तयात ॥ सरस्वती स्थापूनि पूजिली ॥११०॥

तै तया मद्याच्या घटांतूनि ॥ सरस्वती बोले अय्यालागुनी ॥ आता मी शंकराचार्यासि झणी ॥ शास्त्रमते विध्वंसिते ॥११॥

तू माझ्या मागे बैसून ॥ चमत्कार पाहे संपूर्ण ॥ मी तुज आहे सुप्रसन्न ॥ वचन सत्य करीन पाहे ॥१२॥

ऐसिये प्रकारे सुंदर ॥ सरस्वतीचा ऐकूनि वर ॥ तो महापंडित मंडनमिश्र ॥ समाधान पावला ॥१३॥

मग पडद्याआतून ॥ शंकराचार्यासी बोले वचन ॥ कोणता वेद आरंभून ॥ अर्थ करू सांग पा ॥१४॥

तै शंकराचार्य बोलत ॥ चारी वेद करी समाप्त ॥ जे जे मी पुसेन यथार्थ ॥ ते ते मजसी सांगावे ॥१५॥

ठायी ठायी अर्थ पुसेन ॥ त्याचे करावे समाधान ॥ न सांगता पदवीपासून ॥ भ्रष्ट करीन क्षणमात्रे ॥१६॥

मग त्याच आचार्यभाषिता ॥ मान्य करूनि तो तत्त्वता ॥ सरस्वतीसि म्हणे हे माता ॥ बोल आता सत्वरी ॥१७॥

तै श्रीशंकराचार्याप्रती ॥ बोलू लागली सरस्वती ॥ परी शंकराचार्यांच्या चित्ती ॥ जैन बोलतो ऐसेच ॥१८॥

म्हणोनि आचार्य बोलले ॥ अय्या ऋग्वेद आरंभी ये वेळे ॥ तव सरस्वतीने मुख काढिले ॥ घटातूनि बाहेरी ॥१९॥

प्रथम ऋग्वेद ऋचांसहित ॥ सरस्वती चालली बोलत ॥ ठायी ठायी आचार्य पुसत ॥ अर्थकूटे तेधवा ॥१२०॥

परी ज्याच्या मुखापासून ॥ चार वेद झाले उत्पन्न ॥ त्या ब्रह्मयाचे ते कन्यारत्‍न ॥ न अडखळे कोठेची ॥२१॥

शंकराचार्य जे जे पुसत ॥ त्याचे तत्क्षणी ती उत्तर देत ॥ असो ऐसा ऋग्वेद समस्त ॥ समाप्त जाणा जाहला ॥२२॥

परी सरस्वती म्हणते वेद ॥ हा आचार्यी नेणोनि भेद ॥ आता बोले रे यजुर्वेद ॥ ऐसे अय्यासी सांगितले ॥२३॥

ते स्वामींचे ऐकूनि भाषित ॥ सरस्वती पडद्याआत ॥ यजुर्वेदालागी त्वरित ॥ आरंभिती जाहली ॥२४॥

अस्खलित शब्द उमटती ॥ शंकराचार्य अर्थ पुसती ॥ परी कुशलत्वे ती सरस्वती ॥ करी समाधान तत्काळ ॥२५॥

आचार्यांचा न चाले उपाव ॥ कोठेच न होय पाडाव ॥ मग अंतरी एक उपाय ॥ ऐसा त्यांनी योजिला ॥२६॥

पूर्वी ऋग्वेद जाहला ॥ आता यजुर्वेद असे चालला ॥ तरी यासी ऋग्वेदातील भला ॥ पुनरपी प्रश्न कीजिये ॥२७॥

ऐसा करूनिया निश्चय ॥ अय्यासी बोलती आचार्य अरे तू सांप्रत निःसंशय ॥ यजुर्वेद बोलतोसी ॥२८॥

परी ऋग्वेदामाजी देख ॥ शंका राहिली असे एक ॥ तरी ती ऋचा बोलूनि सम्यक ॥ अर्थ सांगे पुनरपि ॥२९॥

ऐशा स्वामीच्या प्रश्नाला ॥ ऐकून स्तब्धली ब्रह्मबाळा ॥ पूर्वी ऋग्वेद सर्व म्हणितला ॥ परी तिसी त्याचा आठव नसे ॥१३०॥

अहो सरस्वतीचा ऐसा मार्ग ॥ की वेद शास्त्र पुराणे सांग ॥ आरंभापासोनि स्पष्ट सवेग ॥ संपूर्णहि म्हणे पा ॥३१॥

परी पुढे पुढे म्हणत असता ॥ मध्येच पुशिले पूर्वोक्त अर्था ॥ तरी तियेसी पूर्वोक्त सर्वथा ॥ स्मरत नसे काहीच ॥३२॥

म्हणोनि अंतरी गडबडोन ॥ स्तब्ध होतसे तत्क्षण ॥ हे तियेचे वर्म कठीण ॥ ठाउके नसे कोणासी ॥३३॥

परी शंकराचार्य चतुर ॥ अंतरी करिती विचार ॥ ऐसे वेद सार्थ साचार ॥ ब्रह्मांडी कोण बोलणार ॥३४॥

ब्रह्मा आणि सरस्वती ॥ ही मात्र बोलतील निश्चिती ॥ या दोघांवाचूनि जगती ॥ नसे कोणी समर्थ ॥३५॥

ह्या अय्याच्या बापाचेने ॥ ऐसे नोहे वेद बोलणे ॥ मग ह्या क्षुल्लक पामराचेने ॥ कोठोनिया बोलवेल ॥३६॥

तरी येथे काही तरी ॥ कपट आहे निर्धारी ॥ ऐसे जाणोनिया अंतरी ॥ अय्यालागी बोलत ॥३७॥

अरे आता उगा राहिलासी ॥ मग प्रश्नासी का नोत्तरिसी ॥ तो तो अय्या गडबडोनि मानसी ॥ म्हणे अनर्थ ओढवला ॥३८॥

दोन चार वेळा स्वामींनी ॥ प्रश्निले असे अय्यालागुनी ॥ परी तो अत्यंत भय पावोनी ॥ काहीच वाणी बोलेना ॥३९॥

मग शंकराचार्य उठोन ॥ पाहाती पडदा उघडोन ॥ तो तेथे मद्यघटांतून ॥ मुख बाहेर आले असे ॥१४०॥

ते पाहता ही सरस्वती होय ॥ ऐसा अंतरी करूनि निश्चय ॥ जगद्गुरु शंकराचार्य ॥ कोपे संतप्त जाहले ॥४१॥

मग सकळ पडदे फाडून ॥ शिरी घातला दंड दारुण ॥ तेथे तो मद्यघट फुटोन ॥ चूर्ण तत्क्षणी जाहला ॥४२॥

आणि म्हणती हे दुराचारिणी ॥ जैनालागी प्रसन्न होउनी ॥ वेदशास्त्रचर्चा रात्रंदिनी ॥ चांडाळिणी करितेस ॥४३॥

तुझे न पहावे जारिणी मुख ॥ ज्याच्या पोटी जन्मलीस देख ॥ त्या ब्रह्मयासीच तू निःशंक ॥ अंगभोग देसी निर्लज्जे ॥४४॥

ऐसी तू महापापिणी ॥ ह्या जैनासी वश होऊनी ॥ जैनशास्त्र स्थापावयालागुनी ॥ सर्वदा रत झालीस ॥४५॥

ह्या दुष्ट पाखांड मतासी ॥ आश्रय देऊनि अहर्निशी ॥ अठरा याती चार वर्णासी ॥ एकंकार केलास ॥४६॥

जैनी झाले लोक समग्र ॥ हा तूचि केलासी वर्णसंकर ॥ वेदशास्त्रे पुराणे परिकर ॥ एकीकडे राहिली ॥४७॥

या जैनाची शास्त्रे संपूर्ण ॥ तुवा त्यांचा धरोनि अभिमान जैनमत प्रगटवून ॥ लोका पाखंडी घातलेस ॥४८॥

तुझ्या आश्रये ह्या दुष्टे स्वमते ॥ पृथ्वीवरील ग्रामदैवते ॥ स्थापूनिया स्वकीय हस्ते ॥ भ्रष्ट केली सर्वही ॥४९॥

ऐसा तुझ्यायोगे सगळा अत्यनर्थ ओढवला ॥ तो म्या कैलासी ऐकिला ॥ म्हणोनि घेतला अवतार ॥१५०॥

तू अनाचार केलासि अत्यंत ॥ तरी सदा राहे नीच मुखात ॥ अत्यंजादिकांच्या गृही सतत ॥ वास होवो मम शापे ॥५१॥

ऐसे रीती सरस्वतीप्रती ॥ शंकरस्वामी शाप देती ॥ मग ती कोपोनी सरस्वती ॥ स्वामीप्रती बोलत ॥५२॥

तू तो धर्म स्थापावयासी ॥ साक्षात् शंकर अवतरलासी ॥ तरी तुजा देह कीटकदेशी ॥ पडेल जाण मद्वचने ॥५३॥

ऐसे स्वामीस शापून ॥ सरस्वती गुप्त झाली तत्क्षण ॥ मग स्वामीचे धरूनि चरण ॥ मंडनमिश्र लोळत ॥५४॥

परी शंकराचार्यी तत्क्षणी ॥ जैनशास्त्रांच्या मोटा बांधुनि ॥ अति अगाध समुद्रजीवनी ॥ नेऊनिया बुडविल्या ॥५५॥

त्यांतूनि एक अमरकोश ॥ सर्वोपयोगी असे विशेष ॥ म्हणोनि त्या मात्र ग्रंथास ॥ शंकराचार्यी रक्षिले ॥५६॥

असो ऐसे जैनशास्त्रांसी ॥ विध्वंसूनिया क्षणार्धेसी ॥ मग जवळ पाचारूनि जनांसी ॥ स्वामी तयासी बोलत ॥५७॥

अहो ही ग्रामदैवते समस्त ॥ आहेत खरी जैनस्थापित ॥ परी त्याते तुम्ही सतत ॥ भजत जावे स्वधर्मे ॥५८॥

जैने स्थापिली म्हणोनी ॥ संशय काही न धरावा मनी ॥ आपुला धर्म आपणालागुनी ॥ देवापाशी काय असे ॥५९॥

ऐसे स्वामी सकळ लोका ॥ सांगती तेव्हा अय्या देखा ॥ स्वामीचरणी स्वकीय मस्तका ॥ ठेवूनिया विनवीत ॥१६०॥

म्हणे स्वामी जैनमत संपूर्ण ॥ तुम्ही टाकिले उच्छेदून ॥ परी कृपे जनाचे अभिधान ॥ किंचित् तरी रक्षावे ॥६१॥

ऐसी ऐकता दीनवाणी ॥ कृपा उपजोनि स्वामीच्या मनी ॥ ग्रामदेवतांच्या सन्निधानी ॥ जैनाचा धोंडा स्थापिला ॥६२॥

जेथे जेथे ग्रामदैवत ॥ तेथे जैनांचा धोंडा वसत ॥ ग्रामदेवतासंगे त्याप्रत ॥ प्रतिदिनी पूजिती ॥६३॥

असो मग स्वामी तेजोरशी ॥ आज्ञापिती सकळ जनांसी ॥ की आपुल्या जातिधर्मेसी ॥ पूर्वीप्रमाणे वर्तावे ॥६४॥

जरी अधर्मे वर्ताल कोणी ॥ तरी दंडीन ऐसे बोलुनि ॥ वेदशास्त्र पुराणे तत्क्षणी ॥ प्रगट केली साचार ॥६५॥

मग सकळही ब्राह्मण ॥ करू लागले वेदशास्त्राध्ययन ॥ आणि अन्य जनही संपूर्ण ॥ वर्तू लागले स्वधर्मे ॥६६॥

ऐसे शंकराचार्ये दयाळे ॥ आपुल्या उत्तम बुद्धिबळे ॥ जैनांचे पाखंडमत आगळे ॥ विध्वंसिले सर्वही ॥६७॥

श्रुतिस्मृत्युक्त धर्म परिकर ॥ सर्वत्र स्थापिला पृथ्वीवर ॥ तेवीच अद्वैताचा साचार ॥ मार्ग सर्वांसी दाविला ॥६८॥

एवं महाराज शंकर ॥ भक्तवत्सल कर्पूरगौर ॥ अवतरोनिया भूमीवर ॥ भूभार हरिता जाहला ॥६९॥

अहो शंकराची लीला अगाध ॥ जो भक्तवत्सल स्वानंदकंद ॥ सेवका तारूनिया विशद ॥ निजपदासी नेतसे ॥१७०॥

काय वर्णावे त्याचे चरित ॥ जे दीन अनाथ सद्भक्त ॥ शिव पंचाक्षरी षडाक्षरी जपत ॥ तया तारीत प्रसादे ॥७१॥

दाशार्हराव आणि कलावती ॥ बहुला विदुर पापमती ॥ तेही शिवपंचाक्षरे निगुती ॥ अक्षय गती पावले ॥७२॥

शबर केवळ निषाद ॥ शिवकृपे तरला हे प्रसिद्ध ॥ भस्म झालेली तद्भार्या शुद्ध ॥ पुनरपि देहे प्रगटली ॥७३॥

श्रीशिवयोगिने ॥ सुमति भद्रायू कारणे ॥ शिवकवचाच्या उपदेशाने ॥ पावन केली साचार ॥७४॥

मैत्रेयीच्या उपदेशेकरूनी ॥ शिवव्रत आचरता सीमंतिनी ॥ यमुनेत पति बुडाला असोनी आला वाचोनी शिवकृपे ॥७५॥

पराशर ऋषीने आपण ॥ रुद्राभिषेकेकरून ॥ राजपुत्राचा मृत्यु टाळून ॥ तयासि राज्यी स्थापिले ॥७६॥

ऐसे शिवकवचरुद्र ॥ षडाक्षरी पंचाक्षरी इत्यादि मंत्र ॥ सर्वोद्धारक आहेत पवित्र ॥ परी अभक्ता काय ते ॥७७॥

जरी गर्गमुनिसारिखे सद्गुरु ॥ दाशार्हरायापरी शिष्य थोरू ॥ भाविक असतील तरी उद्धारू ॥ होईल जाण निश्चये ॥७८॥

जरी भद्रायूसमान शिष्यजन ॥ शिवयोगियापरी गुरु सुजाण ॥ तरी प्रत्यक्ष शिव प्रगटोन ॥ नेईल शिष्या कैलासा ॥७९॥

कलियुगामाजी गुरु महंत ॥ एक अडक्यासि तीन मिळत ॥ परी सद्गुरुसम अत्यद्भुत ॥ सामर्थ्य तेथे कैचे पा ॥१८०॥

द्रव्याची इच्छा धरूनि मनी ॥ केवळ शिष्यजनांसि भोंदुनी ॥ मंत्रतंत्र फुंकोनी कानी ॥ व्यर्थ साधना लाविती ॥८१॥

शिष्यही अभाविक दुर्जन ॥ गुरूचे पाहाती सदा न्यून ॥ म्हणोनि दोघा नरक दारुण ॥ प्राप्त होय शेवटी ॥८२॥

आतांचे गुरुशिष्य सकळिक ॥ केवळ द्रव्याचे गिराइक ॥ दाशार्हादिकांपरी तो एक ॥ शिष्य न दिसे कलियुगी ॥८३॥

सद्गुरु तो शिष्यांच्या धना ॥ नरकासम मानिती जाणा ॥ सच्छिष्यहि तनुमनधना ॥ अर्पितात गुरुपायी ॥८४॥

म्हणोनि तरले ते दाशार्हादिक ॥ नातरी तेच मंत्र सकळिक ॥ परी हे आतांचि जन मूर्ख ॥ द्रव्यलोभे भुलले पै ॥८५॥

अहो कृतयुगामाजी पाहता ॥ अस्थिगत प्राण होता ॥ जेव्हा अस्थी पडती सर्वथा ॥ तेव्हा प्राण जातसे ॥८६॥

म्हणोनि तोपर्यंत साधन ॥ करित बैसती अरण्यी जाऊन ॥ त्रेतायुगी ते चर्मगत प्राण ॥ चर्म झडता मृत्यु होय ॥८७॥

द्वापारी प्राण नाडीगत ॥ नाडी सुकती तो वाचत ॥ ऐसे पूर्वी आयुष्य बहुत ॥ होते सकळ मानवा ॥८८॥

आणि लक्ष अयुत सहस्त्र वर्षे ॥ ऐसी तेव्हा होती आयुष्ये ॥ म्हणोनि सकळ बहुत वर्षै ॥ अनुष्ठाने आचरत ॥८९॥

आणि ऐसे तप करित ॥ की जेणे अंगी वारुळ वाढत ॥ मग प्रसन्न होऊनि भगवंत ॥ आपुल्या नेत पदासी ॥१९०॥

आता तो अन्नमय प्राण ॥ अन्नाविण सत्वर मरण ॥ आणि आयुष्य तेहि अपूर्ण ॥ नोहे साधन काहीच ॥९१॥

देहाचा नाही भरवसा ॥ कोण दिवस येईल कैसा ॥ म्हणोनि साक्षाज्जगदीशा ॥ अंतरी दया उद्भवली ॥९२॥

आणि औटघटिकात पूर्ण ॥ परमेश्वरप्राप्ती होऊन ॥ मोक्षासि जावे उद्धरोन ॥ ऐसा मार्ग काढिला ॥९३॥

तो मार्ग म्हणाल कवण ॥ तरी सद्गुरुसी जावे शरण ॥ यावीण मोक्षलाभालागून ॥ इतर साधन नसेचि ॥९४॥

आता सद्गुरु तो कैसा असावा ॥ सदा आनंद तन्मनी वसावा ॥ वामदेव गर्ग शुक किंवा ॥ पराशरापरी साचा ॥९५॥

शिष्यही असावे भाविक ॥ गुरूच मानावा ईश्वर एक ॥ ऐसे घडता हे सकळिक ॥ जन तरतील कलियुगी ॥९६॥

श्रीधर म्हणे श्रोतयासी ॥ ज्या मंत्री तरले महाऋषी ॥ तेचि हे मंत्र तुम्हांसी ॥ प्रकाशित केले पा ॥९७॥

ज्या मंत्रे भद्रायु तरला ॥ जेणे दाशार्हराव उद्धरला ॥ आणि जो मंत्र सुमति राणीला ॥ शिवयोगिये दिधला असे ॥९८॥

ज्या मंत्रे बहुला उद्धरली ॥ विदुर पावला शिवपदकमळी ॥ आणि भ्रतारासहित तरली ॥ सीमंतिनी ज्या मंत्रे ॥९९॥

तेचि षडाक्षर पंचाक्षरी रुद्र ॥ मृत्युंजय शिवकवच पवित्र ॥ इत्यादि सकळहि मंत्र ॥ या ग्रंथात कथियेले ॥२००॥

परी श्रोते तुम्ही म्हणाल जरी ॥ तेचि मंत्र असता निर्धारी ॥ तिही सांप्रत पूर्वीच्या परी ॥ का न उद्धरती जन हे ॥१॥

तरि जपकर्त्याचे मन ॥ शुद्ध असेल तरी तत्क्षण ॥ पूर्वीप्रमाणे तयासि गुण ॥ येईल जाण निश्चये ॥२॥

यालागी विशुद्ध भावेसी ॥ जपावे या शिवमंत्रासी ॥ आणि सर्वांनीही अहर्निशी ॥ शिवलीलामृतासी ऐकिजे ॥३॥

आपुल्या प्रपंचालागुनी ॥ सावध जैसे अहर्निशी ॥ तैसे जरी शिवस्मरणी ॥ तरी मग उणे कायसे ॥४॥

कलियुगींच्या जनांकारणे ॥ शंकराचार्य ह्या अभिधाने ॥ अवतार घेऊनिया शिवाने ॥ जैनमत बुडविले ॥५॥

ऐसा सद्धर्मप्रतिपालक ॥ जो शंभु अर्पर्णानायक ॥ तयाचे स्मरण करिता सकळिक ॥ भवभय निरसे पै ॥६॥

आपुल्या कार्यात रात्रंदिन ॥ गुंतले असती जे का जन ॥ ते अभागी आयुष्य सरोन ॥ पावती निधन अकस्मात ॥७॥

जे कित्येक प्रपंची गुंतले ॥ शिवध्यान करू विसरले ॥ जन्मासि आले तैसेचि गेले ॥ ते जन्मले मेले सारखेच ॥८॥

जे जन्मोनि काही करीत नाही ॥ ते शेवटी जावोनि यमाचे गेही ॥ तेथे जन्मोनि नरकडोही ॥ अनेक भोग भोगित ॥९॥

आणि पुनरपि नाना योनीत ॥ जन्मोनि अनंत दुःखे भोगित ॥ एवं संसृतीच्या आवर्तांत ॥ बुचकळत सर्वदा ॥२१०॥

म्हणोनि सांगतो सर्वालागुन ॥ शिवचरणी भाव धरोन ॥ करिता शिवलीलामृतपान ॥ जन्ममरण खंडेल ॥११॥

शिवस्मरणकर्त्या जनांसी ॥ शिव नेतो मोक्षपदासी ॥ ब्राह्मणादि सर्व जातींसी ॥ शिवस्मरण तारक ॥१२॥

परी ब्राह्मण आपुल्या कर्मात ॥ बैसती बहुत ग्रंथ घोकित ॥ आणि प्रपंची होऊनि रत ॥ शिवस्मरण विसरले ॥१३॥

वैश्य ते आपुल्या व्यवहारेसी ॥ द्रव्याची दुणाई इच्छूनि मानसी ॥ तागडी धरित अहर्निशी ॥ शिवस्मरण मग कैचे ॥१४॥

आणि क्षत्रिय ते संपूर्ण ॥ नाना शस्त्रे सांभाळून ॥ सदा युद्ध इच्छिती म्हणोन ॥ शिवस्मरण विसरले ॥१५॥

कुणब्यासी नाहि घरदार ॥ नित्य नूतन संसार ॥ भूमिसेवा करिती निरंतर ॥ मग शिवस्मरण कैचे तया ॥१६॥

सोनार सुतार कासार ॥ करिती आपुले व्यवहार ॥ प्रपंची गुंतले निरंतर ॥ मग शिवस्मरण कोठूनी ॥१७॥

ऐशा सकळही याती ॥ आपापुल्या व्यवहारी गुंतती ॥ जन्ममरणाच्या आवृत्ती ॥ न सुटती साचार ॥१८॥

पुनः पुनः जन्ममरणे ॥ चौर्‍यांशी लक्ष योनी भोगणे ॥ परी तयांच्या परिहाराकारणे ॥ शिवनाममृत यथार्थ ॥१९॥

यालागी शिवलीलामृत ग्रंथ ॥ पापी जनोद्धारक निश्चित ॥ याते जे श्रवण पठण करित ॥ ते जन होत शिवरूप ॥२२०॥

एक मंडळामाझारी ॥ म्हणजे बेचाळीस दिनाभीतरी ॥ सदाशिवमूर्ती ध्याऊनि अंतरी ॥ सात आवर्तने करिती जे ॥२१॥

तया श्रीगौरीरमण ॥ प्रत्यक्ष देऊनिया दर्शन ॥ सकळ कामना करितो पूर्ण ॥ ऐसा महिमा ग्रंथाचा ॥२२॥

श्रावणमासी सोमवारी ॥ एक एक आवर्तन जो करी ॥ श्रीशंकर तयाचे घरी ॥ वास करितो सर्वदा ॥२३॥

श्रीशंकर झालिया प्रसन्न ॥ जगी तयासी काय न्यून ॥ जैसी कामधेनु मिळता संपूर्ण ॥ मनोरथ पूर्ण होतात ॥२४॥

जरी पाहिजे शंभूची कृपा ॥ तरी हा आहे मार्ग सोपा ॥ करीत पंचाक्षरादि मंत्र जपा ॥ शिवलीलामृत वाचावे ॥२५॥

शनिप्रदोषी शिवरात्रीदिनी ॥ तीन आवर्तने करिता तत्क्षणी ॥ सर्व बंधमुक्त होऊनी ॥ इच्छिला पदार्थ लाधतो ॥२६॥

आता शकेल श्रोत्यांचे मन ॥ श्रीशिवमंत्राच्या जपेकरून ॥ जैसी दाशार्हाच्या अंगातून ॥ पापे निघाली काकरूपे ॥२७॥

तेवी पंचाक्षरी मंत्राचा जप ॥ आम्ही करीत असता अमूप ॥ काकरूपे आमुचे पाप ॥ गेले का न दिसे पै ॥२८॥

तरी श्रोतेजन हो ऐका ऐसी अंतरी न धरा शंका ॥ स्कंदपुराणी व्याजे का ॥ लिहिले तेचि हे कथिलेसे ॥२९॥

यालागी हे असत्य म्हणता ॥ जिव्हेसी कीटक पडतील तत्त्वता ॥ दाशार्हापरी भावे वर्तता ॥ पापे भस्म होतील ॥२३०॥

चवदा अध्यायाभीतरी जे ॥ मंत्र कथिले ऋषीश्वरी ॥ तिही निष्पाप होऊनि सत्वरी ॥ बहुत जन उद्धरिले ॥३१॥

शिवकवचे भद्रायुबाळ ॥ शिवमंत्रे शारदा निर्मळ ॥ राजपुत्राचा आलेला काळ ॥ रुद्रावर्तने परतला ॥३२॥

शबरस्त्री भस्म झाली ॥ परी ती नैवेद्यार्पणाच्या वेळी ॥ अन्नपात्र घेऊनि पतीजवळी ॥ उभी राहिली पूर्ववत ॥३३॥

बहुला ती केवळ पातकी ॥ पश्चात्तापे गेली स्वर्गलोकी ॥ विदुर भ्रतार होता नरकी ॥ तोही तेथे आणविला ॥३४॥

वामदेवे ब्रह्मराक्षसास ॥ गौतमे कल्माषपादरायास ॥ श्रीशिवे श्रियाळ चांगुणेस ॥ आणि चिलयास उद्धरिले ॥३५॥

दाशार्हराव आणि कलावती ॥ शिवमंत्रे पावली मुक्ती ॥ व्याध तरला अरण्यपंथी ॥ कीर्तनश्रवणमात्रेच ॥३६॥

गोरक्ष बाळ अज्ञान ॥ तोहि तरला शिवमंत्रेकरून ॥ मंत्रांत मंत्र श्रेष्ठ हे दोन ॥ पंचाक्षरी आणि षडाक्षरी ॥३७॥

शिवकवच महामंत्रासहित ॥ मृत्युंजयभस्ममंत्र विख्यात ॥ रुद्रावर्तन चिताभस्मपूत ॥ आणि शिवदर्शन उत्तम ॥३८॥

ह्यांची माहात्म्ये संपुर्ण ॥ चवदा अध्यायात वर्णून ॥ ह्या पंधराव्या अध्यायी आख्यान ॥ जगद्गुरूचे कथियेले ॥३९॥

स्कंदाप्रति शंकर सांगत ॥ जे ह्या मंत्रासि मुखे बोलत ॥ तया मी प्रत्यक्ष उमानाथ ॥ दर्शन देतो प्रीतीने ॥२४०॥

जो शिवलीलेसी पठण करी ॥ तयासि प्रसन्न गिरिकुमारी ॥ आणि मीहि तयासी अहोरात्री ॥ न विसंबे निश्चये ॥४१॥

ऐसे श्रीगिरिजानाथ ॥ कथिते जाहले स्कंदाप्रत ॥ म्हणोनि मीहि तैसेचि येथ ॥ वर्णियेले असे पा ॥४२॥

मी आपुल्या पदरींचे काही ॥ उगाच वर्णन केले नाही श्रोतेजनी ह्रदयाठायी ॥ विकल्प काही न धरावा ॥४३॥

शिवलीलेचे चवदा अध्याय ॥ हा पंधरावा कोठील काय ॥ ऐसा मनी विकल्प होय ॥ तरी सांगतो ऐकिजे ॥४४॥

ज्या शिवे भक्त तारिले अपार ॥ आणि ज्याचा शिवलीलामृत ग्रंथ पवित्र ॥ त्याणेच ह्या कलियुगी अवतार ॥ धर्मस्थापनार्थ घेतला ॥४५॥

शिवमहिमा अगाध ॥ सकळहि कीजे प्रसिद्ध ॥ म्हणोनि पंधरावा अध्याय शुद्ध ॥ शिवाज्ञेने वर्णिला ॥४६॥

पूर्वयुगी जी लीला वर्तली ॥ ती चवदा अध्यायी वर्णिली ॥ कलियुगी श्रीचंद्रमौळी ॥ शंकराचार्य अवतरले ॥४७॥

तेचि सविस्तर कथन ॥ या पंधराव्यात केले पूर्ण ॥ श्रोती श्रवणार्थ रात्रंदिन ॥ सादर असावे साचार ॥४८॥

हे पंधरा अध्याय संपूर्ण ॥ नित्य करावे श्रवण पठण ॥ अथवा सात पारायणे ॥ अत्यादरे करावी ॥४९॥

मद्य मांस भक्षून ॥ न करावे ग्रंथपठण ॥ की स्नान केल्यावाचून ॥ पारायण न करावे ॥२५०॥

रजस्वलेच्या श्रवणी ॥ न पडावा हा मंत्रशिरोमणी ॥ की अभक्ष्य भक्षण भक्षूनी ॥ शिवो नये या ग्रंथा ॥५१॥

आणि जो दुष्ट दुर्जन ॥ अविश्वासू निंदक महान ॥ तयाच्या श्रवणी जाण ॥ न घालावा सर्वथा ॥५२॥

रजस्वला स्त्रियांसमान ॥ दुर्जन निंदकांचे मन ॥ केवळ अशुद्ध असते म्हणोन ॥ ग्रंथश्रवणा योग्य नव्हे ॥५३॥

ह्या ग्रंथाच्या पठणेकरून ॥ इच्छिले सर्व प्राप्त होऊन ॥ गडांतरे रोग मृत्यु पाप ऋण ॥ दारिद्र संकटे निरसती ॥५४॥

अष्ट कुष्ठादि रोग निरसती ॥ श्रृंखळादि बंधने तुटती ॥ आयुष्यवर्धन धन संतती ॥ अखंडित होय पा ॥५५॥

आणि तुष्टि पुष्टि सायुज्यसदन ॥ पठणमात्रे लाधते पूर्ण ॥ याच्या नित्य पारायणासमान ॥ पुण्य नाही दुसरे ॥५६॥

पंधरा अध्याय ग्रंथ सकळ ॥ जरी नित्य नेमे न वाचवेल ॥ तरी बेचाळीस ओव्या सोज्वळ ॥ भक्तिभावे वाचाव्या ॥५७॥

नित्य प्रभाती स्नान करून ॥ बेचाळीस ओव्या वाचिता पूर्ण ॥ सर्व शिवलीलामृत पठण ॥ केल्याचे पुण्य होईल ॥५८॥

शिवलीलामृत ग्रंथ विशेष ॥ पंधरा अध्याय बहु सुरस ॥ त्यांतील निवडोनि सारांश ॥ बेचाळीस ओव्या काढिल्या ॥५९॥

आता बेचाळीस ओव्या कोणत्या ॥ तरी सांगतो ऐकाव्या त्या ॥ श्रवणमात्रे सकळ श्रोत्या ॥ स्वर्गप्राप्ती निश्चये ॥२६०॥

(नित्यपाठाच्या बेचाळीस ओव्या ॥ ॐ नमोजी शिवा अपरिमिता ॥ आदि अनादि मायातीता ॥ पूर्ण ब्रह्मानंदा शाश्वता ॥ हेरंबताता जगद्गुरु ॥६१॥

ज्योतिर्मयस्वरूपा पुराणपुरुषा ॥ अनादिसिद्धा आनंदवनविलासा ॥ मायाचक्रचाळका अविनाशा ॥ अनंतवेषा जगत्पते ॥६२॥

जयजय विरूपाक्षा पंचवदना ॥ कर्माध्यक्षा शुद्ध चैतन्या ॥ मनोजदमना मनमोहना ॥ कर्ममोचका विश्वंभरा ॥६३॥

जेथे सर्वदा शिवस्मरण ॥ तेथे भुक्ति मुक्ति आनंद कल्याण ॥ नाना संकटे विघ्ने दारुण ॥ न बाधिती कालत्रयी ॥६४॥

संकेते अथवा हास्येकरून ॥ भलत्या मिषे घडो शिवस्मरण ॥ न कळता परिस लोहालागुन ॥ झगडता सुवर्ण करीतसे ॥६५॥

न कळत प्राशिता अमृत ॥ अमर काया होय यथार्थ ॥ औषध नेणता भक्षिता ॥ परी रोग हरे तत्काळ ॥६६॥

जय जय मंगलधामा ॥ निजजनतारक आत्मारामा ॥ चराचरफलांकित कल्पद्रुमा ॥ नामा अनामा अतीता ॥६७॥

हिमाचलसुतामनरंजना ॥ स्कंदजनका शफरीध्वजादहना ॥ ब्रह्मानंदा भाललोचना ॥ भवभंजना महेश्वरा ॥६८॥

हे शिवा वामदेवा अघोरा तत्पुरुषा ईशाना ईश्वरा ॥ अर्धनारीनटेश्वरा ॥ गिरुजारंगा गिरीशा ॥६९॥

धराधरेंद्रमानससरोवरी ॥ तू शुद्ध मराळ क्रीडसी निर्धारी ॥ तव अपार गुणासी परोपरी ॥ सर्वदा वर्णिती आम्नाय ॥२७०॥

नकळे तुझे आदिमध्यावसान ॥ आपणचि सर्व कर्ता कारण ॥ कोठे प्रगटशी याचे अनुमान ॥ ठायी न पडे ब्रह्मादिका ॥७१॥

जाणोनि भक्तांचे मानस ॥ तेथेंचि प्रगटशी जगन्निवास ॥ सर्वकाळ भक्तकार्यास स्वांगे उडी घालिसी ॥७२॥

सदाशिव ही अक्षरे चारी ॥ सदा उच्चारी ज्याची वैखरी ॥ तो परमपावन संसारी ॥ होऊनि तारी इतरांते ॥७३॥

बहुत शास्त्रवक्ते नर ॥ प्रायश्चित्तांचे करिता विचार ॥ परी शिवनाम एक पवित्र ॥ सर्व प्रायश्चिता आगळे ॥७४॥

नामाचा महिमा अद्भुत ॥ त्यावरी प्रदोषव्रत आचरत ॥ त्यांसी सर्व सिद्धि प्राप्त होत ॥ सत्य सत्य त्रिवाचा ॥७५॥

जयजयाजी पंचवदना ॥ महा पापद्रुमनिकृंतना ॥ मदमत्सरकाननदहना ॥ निरंजना भवहारका ॥७६॥

हिमाद्रिजामाता गंगाधरा ॥ सुहास्यवदना कर्पूरगौरा ॥ पद्मनाभमनरंजना त्रिनेत्रा ॥ त्रिदोषशमना त्रिभुवनेशा ॥७७॥

नीलग्रीवा अहिभूषणा ॥ नंदिवाहना अंधकमर्दना ॥ दक्षप्रजापति मखभंजना ॥ दानवदमना दयानिधे ॥७८॥

जय जय किशोर चंद्रशेखरा ॥ उर्वीधरेंद्रनंदिनीवरा ॥ त्रिपुरमर्दना कैलासविहारा ॥ तुझ्या लीला विचित्र ॥७९॥

कोटि भानुतेजा अपरिमिता ॥ विश्वव्यापका विश्वनाथा ॥ समाधिप्रिया भुतादिनाथा ॥ मूर्तामूर्ता त्रयीमूर्तै ॥२८०॥

परमानंदा परमपवित्रा ॥ परात्परा पंचदशनेत्रा ॥ पशुपते पयःफेनगात्रा ॥ परममंगला परब्रह्मा ॥८१॥

जय जय श्रीब्रह्मानंदमूर्ती ॥ तू वेदवंद्य भोळा चक्रवर्ती ॥ शिवयोगीरूपे भद्रायूप्रती ॥ अगाध नीती कथिलीस ॥८२॥

जय जय भस्मोध्दूलितांगा ॥ योगिध्येया भक्तभवभंगा ॥ सकळजनरआराध्यलिंगा ॥ नेई वेगी तुजपाशी ॥८३॥

जेथे नाही शिवाचे नाम ॥ तो धिक् ग्राम धिक् आश्रम ॥ धिक् ग्रहपुर उत्तम ॥ आणि दानधर्मा धिक्कार ॥८४॥

जेथे शिवनामाचा उच्चार ॥ तेथे कैचा जन्ममृत्युसंसार ॥ ज्यांसी शिव शिव छंद निरंतर ॥ त्यांही जिंकिले कळिकाळा ॥५॥

जयाची शिवनामी भक्ती ॥ तयाची सर्व पापे जळती ॥ आणि चुके पुनरावृत्ती ॥ तो केवळ शिवरूप ॥८६॥

जैसे प्राणियांचे चित्त ॥ विषयी गुंते अहोरात ॥ तैसे शिवनामी जरी लागत ॥ तरी मग बंधन कैचे ॥८७॥

कामगजविदारकपंचानना ॥ क्रोधजलदविध्वंसप्रभंजना ॥ लोभांधकार चंडकिरणा ॥ धर्मवर्धना दशभुजा ॥८८॥

मत्सरविपिनकृशाना ॥ दंभनगभंदका सहस्त्रनयना ॥ लोभमहासागरशोषणा ॥ अगस्त्य महामुनिवर्या ॥८९॥

आनंदकैलासविहारा ॥ निगमागमवंद्या दीनोद्धारा ॥ रुंडमालांकितशरीरा ॥ ब्रह्मानंदा दयानिधे ॥२९०॥

धन्य धन्य तेचि जन ॥ जे शिवभजनी परायण ॥ सदा शिवलीलामृत पठण ॥ किंवा श्रवण करिती पै ॥९१॥

सूत सांगे शौनकांप्रति ॥ जे भस्म रुद्राक्ष धारण करिती ॥ त्यांच्या पुण्यासी नाही गणती ॥ त्रिजगती धन्य ते ॥९२॥

जे करिती रुद्राक्ष धारण ॥ त्यांसी वंदिती शक्रद्रुहिण ॥ केवळ तयांचे घेता दर्शन ॥ तरती जन तत्काळ ॥९३॥

ब्राह्मणादि चार वर्ण ॥ ब्रह्मचर्यादि आश्रमी संपूर्ण ॥ स्त्री बाल वृद्ध आणि तरुण ॥ याही शिवकीर्तन करावे ॥९४॥

शिवकीर्तन नावडे अणुमात्र ॥ तो अंत्यजाहूनि अपवित्र ॥ लेइले नाना वस्त्रालंकार ॥ तरी ते केवळ प्रेतचि ॥९५॥

जरी भक्षिती मिष्टान्न ॥ तरी ते केवळ पशूसमान ॥ मयूरांगीचे व्यर्थ नयन ॥ तैसे नेत्र तयांचे ॥९६॥

शिव शिव म्हणता वाचे ॥ मूळ न राहे पापाचे ॥ ऐसे माहात्म्य शंकराचे ॥ निगमागम वर्णिती ॥९७॥

जो जगदात्मा सदाशिव ॥ ज्यासि वंदिती कमलोद्भव ॥ गजास्य इंद्र माधव ॥ आणि नारदादि योगींद्र ॥९८॥

जो जगद्गुरु ब्रह्मानंद ॥ अपर्णाह्रदयाब्जमिलिंद ॥ शुद्ध चैतन्य जगदादिकंद ॥ विश्वंभर दयाब्धी ॥९९॥

जो पंचमुख दशनयन ॥ भार्गववरद भक्तजीवन ॥ अघोर भस्मासुरमर्दन ॥ भेदातीत भूतपती ॥३००॥

तो तू स्वजनभद्रकारक ॥ संकटी रक्षिसी भोळ्या भाविका ॥ ऐसी कीर्ति अलोलिका ॥ गाजतसे ब्रह्मांडी ॥१॥

म्हणोनि भावे तुजलागून ॥ शरण रिघालो असे मी दीन ॥ तरी या संकटातून ॥ काढूनि पूर्ण संरक्षी ॥२॥ (ओव्या बेचाळीस समाप्त ॥)

ब्रह्मानंद म्हणे श्रीधर ॥ ह्या बेचाळीस ओव्या समग्र ॥ शिवलीलामृताचे होय सार ॥ श्रोती निरंतर परिसाव्या ॥३॥

सकळ शिवलीलामृताचे ॥ आणि ह्या बेचाळीस ओव्यांचे ॥ श्रवण पठण केल्याचे ॥ फळ असे समान ॥४॥

जेवी इक्षुरस गाळुनी ॥ शर्करा काढिजे त्यांतुनी ॥ तेवीच हे शिवलीलेतुनी ॥ सार काढिले सज्जनार्थ ॥५॥

कोणी व्यवहारी गुंतत ॥ म्हणोनि वाचवेना सर्व ग्रंथ ॥ कित्येक ते आळस करित ॥ ग्रंथ विस्तृत म्हणोनिया ॥६॥

हे जाणोनिया अंतरात ॥ शंकरआज्ञे नित्य पठणार्थ ॥ श्रीशिवलीलेच्या सारभूत ॥ ऐशा ह्या ओव्या रचियेल्या ॥७॥

भोळा चक्रवर्ती उदार ॥ भक्तवत्सल कर्पूरगौर ॥ तारावया जन समग्र ॥ नाना उपाय करितसे ॥८॥

तो दीनांचा कनवाळू ॥ नानारीती करीत सांभाळू ॥ परी हे दुर्जन कृतघ्न केवळू ॥ मुखे नामही न घेती पा ॥९॥

शिवनाम मुखी असावे म्हणोन ॥ साधुसंत करिती यत्‍न ॥ परी हे सर्व अति मूर्ख जन ॥ प्रपंची गुंतोन पडताती ॥३१०॥

तरणिउदयापासून ॥ अस्तमानापर्यंत अनुदिन ॥ निंदावाद मुखातून ॥ परी शिवनाम न येचि ॥११॥

यालागी सज्जनालागुनी ॥ विनवितो उभय हस्त जोडोनी ॥ शिवलीलामृत पठणेकरूनी ॥ मोक्ष जोडुनी घेईजे ॥१२॥

नित्य समस्त नोहे पठण ॥ तरी बेचाळीस ओव्या संपूर्ण ॥ वाचिता शुद्धभावे करून ॥ मनोरथ पूर्ण होतील ॥१३॥

पंचाक्षरी षडाक्षरी मृत्युंजय ॥ इत्यादि मंत्र जपता दिव्य ॥ काशीविश्वेश्वराचे दर्शन भव्य ॥ घेतले ऐसे होतसे ॥१४॥

श्रीविश्वेश्वराच्या मुखांतील ॥ हे मंत्र आहेत सकळ ॥ म्हणोनि तो जाश्वनीळ ॥ प्रत्यक्ष होय जपकर्त्या ॥१५॥

आता शेवटी मी श्रीधर ॥ श्रोतयांप्रती जोडूनि कर ॥ विनंति करतो ही सादर ॥ अंतरामाजी ठेवावी ॥१६॥

पंचाक्षरी षडाक्षरी रुद्र ॥ शिवकवच मृत्युंजयादि मंत्र ॥ शिवलीलामृतामाजी पवित्र ॥ आहेत जाणा निर्धारे ॥१७॥

यालागी हा उत्तम ग्रंथ ॥ कदापि न द्यावा दुर्जनाप्रत ॥ तथापि देणार तरी निश्चित ॥ इतके गुह्य राखावे ॥१८॥

हा पंधरावा अध्याय संपूर्ण ॥ आणि मंत्र न द्यावे निंदकालागून ॥ एवढे श्रीधर हस्त जोडून ॥ श्रोतयांप्रती मागत ॥१९॥

हा शिवलीलामृत ग्रंथ ॥ श्रीमत्स्कंदपुराणांतर्गत ॥ ब्रह्मोत्तरखंडीचा अर्थ ॥ असे यथार्थ सर्वही ॥३२०॥

स्कंदपुरानी व्यास नारायणे ॥ जैसे कथिले संस्कृत भाषेने ॥ आणि नैमिषारण्यी सूताने ॥ जैसे ऋषींसी कथिले पै ॥२१॥

तैसे हे प्राकृत भाषेत समस्त ॥ पंधरा अध्याय शिवलीलामृत ॥ रचिले येणे श्रीविश्वनाथ ॥ असो प्रीत सर्वदा ॥२२॥

जैसे शंकरे कर्णी कथिले ॥ तैसे पत्री असे लिहिले ॥ न्यूनाधिक यद्यपि जाहले ॥ तरी दोष नसे मजवरी ॥२३॥

जय जय शिवा कर्पूरगौरा ॥ ब्रह्मानंद जगदुद्धारा ॥ श्रीधरह्रदयारविंद भ्रमरा ॥ अक्षय अभंगा दयानिधे ॥२४॥

शिवलीलामृत ग्रंथ प्रचंड ॥ रसभरित जेवी इक्षुदंड ॥ संत सज्जन परिसोत अखंड ॥ पंचदशोध्याय गोड हा ॥३२५॥

समाप्त ॥

॥श्रीसांबसदाशिवार्पणमस्तु॥