नारायण ब्रह्मदेवाला वर देण्यास उद्युक्त

ऐसी कूटयोगियांची स्थिती । देव सांगतसे प्रजापती । तपें तुष्टला लक्ष्मीपती । होत वरदमूर्ती विधातया ॥३००॥

संतोषें श्रीनारायण । ब्रह्मयासी ह्नने आपण । जें अभीष्ट वांछी तुझें मन । तो वर संपूर्ण माग वेगी ॥१॥

वरांमाजीं वरिष्ठ । तुज जो वाटेल श्रेष्ठ । मागतां अतिउत्कृष्ट । तोही उदभट वर देईन मी ॥२॥

नाममहिमा

तंवचि प्राणी पावती श्रम । तंवचि देखती द्वंद्वविषम । तंवचि भोगिती मरणजन्म । जंव श्रद्धें हरिनाम नये वाचें ॥३॥

तंवचि द्वंद्वद्वेषखोडी । तंवचि विषयाची गोडी । तंवचि पापाची तया कोडी । जंव नाम अवघडी नये वाचें ॥४॥

तंवचि भवभय लागे पाठी । तंवचि मदमोह महाहटी । तंवचि अविद्या हे लाठी । जव मातें निजदृष्टि देखिलें नाही ॥५॥

तंवचि कामक्रोधाची गोष्टी । तंवचि कल्पना नांदे पोटीं । तंवचि अहंतेची दृढ गांठी । जंव मातें दृष्टी देखिलें नाहीं ॥६॥

सकळ आश्रमांची अवधी । प्राणियास दर्शनसिद्धि । मज देखिलिया त्रिशुद्धी । आ धव्याधि बांधूं नशके ॥७॥

माझें नाम नाशी दुःखकोटी । त्या मज देखिलिया निजदृष्टीं । संसार पळे उठाउठी । आश्रमाची गोष्ट उरे कोठें ॥८॥

नारायण उवाच

तुझिया परमहिताकारणें । माझी इच्छा वैकुंठ दावणें । यालागीं म्यां तुजकारणे । एकांती सांगें जाणे तई दीक्षा ॥९॥

परी त्या तपाचें तपासधन । भलें केलें तुवां अनुष्ठान । यालाग्रीं मी जाहलो प्रसन्न । वैकुंठदर्शन तुज देऊनी ॥३१०॥

कर्तव्याचें निजःकारण । तुज नकरवे सृष्टिसर्जन । त्या काळीं म्यां आपण । तप तप जाण उपदेशिलें ॥११॥

नकरवे सृष्टिसर्जन । कर्मनोहें तूं अतिअज्ञान । तेव्हांचि म्यां कृपपेनें तप तप संपूर्ण उपदेशिले ॥१२॥