गुरुकृपेशिवाय इतर साधनें व्यर्थ

सदगुरुकृपा न होतां पूर्ण । न तुटे सूक्ष्म ज्ञानाभिमान । नकरितां गुरुसेवा अनन्य । शिष्य समाधान कदा नपवे ॥४२॥

नधरितां सदगुरुचे चरण । नव्हतां अनन्यशरण । वृथा ज्ञान वृथा ध्यान । वृथा वाग्विलपन पांडित्य तें ॥४३॥

वृथा स्वधर्मकर्माचार । वृथा विवेक विचार । सदगुरुकृपेविण जो नर । भूमिभार जडमूढ तो ॥४४॥

सदगुरुकृपा न होतां । व्यर्थ कविता व्यर्थ कथा । व्यर्थ सज्ञानश्लाघ्यता । देहअहंता तुटेना त्याची ॥४५॥

नकरितां सदगुरुभजन । शिष्यासी नोहे समाधान । सदगुरुतोचि ब्रह्मपूर्ण । चैतन्यघन निजात्मा तो ॥४६॥

सदगुरुचे चरणींची माती । अवचटें आतुडल्या स्वहातीं । पायां लागती चार्‍ही मुक्ती । परमात्मप्राप्ती सच्छिष्या ॥४७॥

असो हें व्यासें करितां ध्यान । क्षणभरी स्थिर न राहे मन । अणुमात्र नपवे समाधान । तेणें उद्विग्नपणें अनुतापी ॥४८॥

मग ह्नणे तो कटकटां । जळो जाणीवप्रतिष्ठा । ज्ञातेपणें ठकिलों मोठा । मज मी उफराटा वंचलों कीं ॥४९॥

जाणपणाचा पहिला भ्रम । ज्ञातेपणें मी मूर्ख परम । निजहिताचें चुकलों वर्म । झालें निंद्यकर्म मज माझें ॥८५०॥

माझे देही देहस्थ मी कोण । त्या मीपणाचें मज नाहीं ज्ञान । केवीं पावेन मी समाधान । यापरी संपूर्ण अनुताप जाहला ॥५१॥

नरदेहीचें निजसाधन । साधावें निजात्मज्ञान । तें मी नसाधितां सज्ञान । अतिअज्ञान ज्ञानांध केवळ ॥५२॥