भूमारराजपृतना यदुर्भिर्निरस्य गुप्तैः स्वबाहुभिरचिन्तयदप्रमेयः ।
मन्येऽवनेर्ननु गतोऽप्यगतं हि भारं यद्यादवं कुलमहो ह्याविषह्यमास्ते ॥३॥
ऐसे पक्षपाती राजे अपार । अमित सेना धराभार ।
मारविले अधर्मकर । मिषांतर कलहाचें ॥१९॥
पृथ्वीचे अधर्मसेनासंभार । शोधशोधूनि राजे मारिले अपार ।
तर्ही उतरला धराभार । हें शारंगधर न मानीचि ॥२२०॥;
यादव करुन अतुर्बळ । नाना दुष्ट दमिले सकळ ।
परी यादव झाले अतिप्रबळ । हें न मनीच केवळ श्रीकृष्ण ॥२१॥
नव्हतां यादवांचें निदान । नुतरे धराभार संपूर्ण ।
ऐसें मानिता झाला श्रीकृष्ण । कुलनिर्दळण तो चिंती ॥२२॥
अग्नि कर्पूर खाऊनि वाढे । कापुरांतीं अग्निही उडे ।
तैसें यादवांचें अतिगाढें । आलें रोकडें निदान ॥२३॥
केळी फळे तंव वाढे वाढी । फळपाकें माळी झाड तोडी ।
तैशी यादव कुळाची शीग गाढी । चढे रोकडी मरणार्थ ॥२४॥
फळ षरिपाकें परिमळी । तें घेऊन जाय माळी ।
तैशीं स्वकुळफळें वनमाळी । न्यावया तत्काळीं स्वयें इच्छी ॥२५॥
अनंतबाहुप्रतापें । यादव वाढले श्रीकृष्णकृपें ।
तोचि निधनाचेनि संकल्पें । काळरुपें क्षोभला ॥२६॥
अतुर्बळ अतिप्रबळ । वाढलें जें यादवकुळ ।
ते वीर देखोनि सकळ । असह्य केवळ श्रीकृष्णासी ॥२७॥