विदेह उवाच-मन्ये भगवतः साक्षात्पार्षदान्वो मधुद्विषः ।
विष्णोर्भूतानि लोकानां पावनाय चरन्ति हि ॥२८॥
सार्वभौम चक्रवर्ती । देहीं असोनि विदेहस्थिती ।
तो जनकु आर्पभांप्रती । अतिप्रीतीं विनवितु ॥१६॥
त्यांच्या भेटीसवें उलथलें सुख । विदेहासी देहेंवीण हरिख ।
तेणें हरिखेंकरुनियां देख । प्रीतिपूर्वक विनवितु ॥१७॥
तुमचें सामर्थ्य पाहतां येथ । तुम्ही ईश्वररुप समस्त ।
देहभावें तरी भगवद्भक्त । जैसे पार्षद हरीचे ॥१८॥
देवो आपुला आपण भक्तु । ऐसा जो कां उपनिषदर्थु ।
तो साच करुनि वेदार्थु । निजपरमार्थु अनुभवा ॥१९॥
’शिव होऊनि शिवु यजिजे’ । हें लक्षण तुम्हांसीच साजे ।
येरीं हे बोलचि बोलिजे । परी बोलते वोजें अर्थ न लभे ॥२२०॥
विष्णूनें सृष्टीं जें जें स्त्रजणें । तें तें तुम्हीं पवित्र करणें ।
मही विचरायाचीं कारनें । कृपाळूपणें दीनोद्धारा ॥२१॥
तुम्ही विचरा विश्वकणवा । परी भेटी होय प्राप्ति तेव्हां ।
आजि लाधलों तुमची सेवा । उद्भट दैवाथिलों मी ॥२२॥
आजि माझें धन्य दैव । आजि माझें धन्य वैभव ।
आजि धन्य मी सर्वीं सर्व । हे चरण अपूर्व पावलों ॥२३॥