कविरुवाच -
मन्येऽकुतश्चिद्भयमच्युतस्य पादाम्बुजोपासनमत्र नित्यम् ।
उद्विग्नबुद्धेरसदात्मभावाद्विश्वात्मना यत्र निवर्तते भीः ॥३३॥
रायें पुशिलें ’आत्यंतिक क्षेम’ । तदर्थी कवि ज्ञाता परम ।
तो आत्यंतिक क्षेमाचें वर्म । भागवतधर्म प्रतिपादी ॥८४॥
ऐक राया नवलपरी । आपुला संकल्प आपणा वैरी ।
देहबुद्धी वाढवूनि शरीरीं । अतिदृढ करी भवभया ॥८५॥
जयापाशीं देहबुद्धी । त्यासी सुख नाहीं त्रिशुद्धी ।
ते बुडाले द्वंद्वसंधीं । आधिव्याधिमहार्णवीं ॥८६॥
जे देहबुद्धीपाशीं । सकळ दुःखांचिया राशी ।
महाभयाचीं भूतें चौंपाशीं । अहर्निशीं झोंबती ॥८७॥
देहबुद्धीचिया नरा । थोर चिंतेचा अडदरा ।
संकल्पविकल्पांचा मारा । ममताद्वारा अनिवार ॥८८॥
देहबुद्धीमाजीं सुख । अणुमात्र नाहीं देख ।
सुख मानिती ते महामूर्ख । दुःखजनक देहबुद्धी ॥८९॥
दीपाचे मिळणीपाशीं । केवळ दुःख पतंगासी ।
तरी आलिंगूं धांवे त्यासी । तेवीं विषयांसी देहबुद्धी ॥२९०॥
ऐशी असंत देहबुद्धी कुडी । वाढवी विषयांची गोडी ।
तेथें महाभयाची जोडी । जन्ममरणकोडी अनिवार ॥
एवढा अनिवार संताप । देहबुद्धीपाशीं महापाप ।
जाणोनि धरी जो अनुताप । विषयीं अल्प गुंतेना ॥९२॥
धरितां विषयांची गोडी । भोगाव्या जन्ममरणकोडी ।
येणें भयें विषय वोसंडी । इंद्रियांतें कोंडी अतिनेमें ॥९३॥
इंद्रियें कोंडितां न कोंडती । विषय सांडितां न सांडती ।
पुढतपुढती बाधूं येती । यालागीं हरिभक्ती द्योतिली वेदें ॥९४॥
इंद्रियें कोंडावीं न लगती । सहजें राहे विषयासक्ती ।
एवढें सामर्थ्य हरिभक्तीं । जाण निश्चितीं नृपवर्या ॥९५॥
योगी इंद्रियें कोंडिती । तीं भक्त लाविती भगवद्भक्तीं ।
योगी विषय जे त्यागिती । ते भक्त अर्पिती भगवंतीं ॥९६॥
योगी विषय त्यागिती । त्यागितां देह दुःखी होती ।
भक्त भगवंतीं अर्पिती । तेणें होती नित्यमुक्त ॥९७॥
हें नव्हे म्हणती विकल्पक । याचिलागीं येथें देख ।
’कायेन वाचा ’ हा श्लोक । अर्पणद्योतक बोलिजेला ॥९८॥
दारा सुत गृह प्राण । करावे भगवंतासी अर्पण ।
हे भागवतधर्म पूर्ण । मुख्यत्वें ’भजन’ या नांव ॥९९॥
अकराही इंद्रियवृत्ती । कैशा लावाव्या भगवद्भक्ती ।
ऐक राया तुजप्रती । संक्षेपस्थिती सांगेन ॥३००॥
’मनें’ करावें हरीचें ध्यान । ’श्रवणें’ करावें कीर्तिश्रवण ।
’जिव्हेनें’ करावें नामस्मरण । हरिकीर्तन अहर्निशीं ॥१॥
’करीं’ करावें हरिपूजन । ’चरणीं’ देवालयगमन ।
’घ्राणीं’ तुलसीआमोदग्रहण । जिंहीं हरिचरण पूजिले ॥२॥
नित्य निर्माल्य मिरवे शिरीं । चरणतीर्थें अभ्यंतरीं ।
हरिप्रसाद ज्याचे उदरीं । त्या देखोनि दुरी भवभय पळे ॥३॥
वाढतेनि सद्भावें जाण । चढतेनि प्रेमें पूर्ण ।
अखंड ज्यासी श्रीकृष्णभजन । त्यासी भवबंधन असेना ॥४॥
सकल भयांमाजीं थोर । भवभय अतिदुर्धर ।
तेंही हरिभक्तीसमोर । बापुडें किंकर केवीं राहे ॥५॥
करितां रामकृष्णस्मरण । उठोनि पळे जन्ममरण ।
तेथें भवभयाचें तोंड कोण । धैर्यपण धरावया ॥६॥
जेथें हरिचरणभजनप्रीती । तेथें भवभयाची निवृत्ती ।
परम निर्भय भगवद्भक्ती । आमुच्या मतीं निजनिश्चयो ॥७॥
कृतनिश्चयो आमुचा जाण । येथें साक्षी वेद-शास्त्र-पुराण ।
सर्वात्मा भगवद्भजन । निर्भयस्थान सर्वांसी ॥८॥;
असो वेद शास्त्र पुराण । स्वमुखें बोलिला श्रीकृष्ण ।
मी सर्वथा भक्तिआधीन । भक्तिप्रधान भगवद्वाक्य ॥९॥
उभवूनियां चारी बाह्या । निजात्मप्राप्तीच्या उपाया ।
’भक्त्याहमेकया ग्राह्यः’ । बोलिला लवलाह्यां श्रीकृष्ण ॥३१०॥