न यस्य स्वः पर इति वित्तेष्वात्मनि वा भिदा ।
सर्वभूतसमः शान्तः स वै भागवतोत्तमः ॥५२॥
अद्वैतभजनाचे वोजें । मी माझें तूं आणि तुझें ।
ज्यासी नुरेचि सहज निजें । तो भक्त मानिजे उत्तमत्वें ॥३६॥
यापरी ज्याचे चित्ताचे ठायीं । भेदु निःशेष उरला नाहीं ।
तेथ माझें तुझे हें कांहीं । तें निमालें पाहीं जेथींच्या तेथें ॥३७॥
जेवीं अग्नीशीं जें जें टेंके । तें तें अग्नीचि होऊनि ठाके ।
तेवीं अभेदभक्त जें जें देखे । तें तें यथासुखें स्वस्वरुप होये ॥३८॥
निजवित्त आणिकापाशीं देतां । आवांकू नुपजे त्याचिया चित्ता ।
न देखे पारकेपणाची वार्ता । विकल्प घालितां तरी उपजेना ॥३९॥
डावे हातींचे पदार्था । उजवे हातीं स्वयें देतां ।
येथें कोण देता कोण घेता । तेवीं एकात्मता सर्वभूतीं ॥७४०॥
आपणासकट सर्व देहीं । भक्तां भगवंतावांचूनि नाहीं ।
यालागीं शांति त्याचे ठायीं । स्वानंदें पाहीं निःशंक नांदे ॥४१॥
ऐशिया निजसमशांतीं । भगवद्भक्त क्रीडा करिती ।
यालागीं उत्तमत्वाची प्राप्ती । सुनिश्चितीं पावले ॥४२॥;
हरिभक्तांची ’निरपेक्षता’ । ऐक सांगेन नृपनाथा ।
उत्तम भक्तांची सांगतां कथा । अतिउल्हासता हरीसी ॥४३॥
निरपेक्ष तो मुख्य ’भक्त’ । निरपेक्ष तो अति ’विरक्त’ ।
निरपेक्ष तो ’नित्यमुक्त’ । सत्य भगवंत निरपेक्षी ॥४४॥