श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीकृष्णाय नमः ।
ॐ नमो जी श्रीगुरुराया । म्हणोनि सद्भावें लागें पायां ।
तंव मीपण गेलें वायां । घेऊनियां तूंपणा ॥१॥
नवल पायांचें कठिणपण । वज्रें न तुटे लिंगदेह जाण ।
त्याचेंही केलें चूर्ण । अवलीळा चरण लागतां ॥२॥
पायीं लागतांचि बळी । तो त्वां घातला पाताळीं ।
पायीं लवणासुरा खंदळी । अतुर्बळी निर्दाळितां ॥३॥
पाय अतिशयेंसीं तिख । काळियासी लागतां देख ।
त्याचें शोषोनियां विख । केला निर्विख निःशेष ॥४॥
पाय अतिशय दारुण । शकटासी लागतां जाण ।
त्याचें तुटलें गुणबंधन । गमनागमन खुंटलें ॥५॥
पायांचा धाक सबळां । पायें उद्धरिली अहल्या शिळा ।
पाय नृगें देखतां डोळां । थित्या मुकला संसारा ॥६॥
आवडी पाय चिंतिती दास । त्यांच्या मनुष्यधर्मा होय नाश ।
पायें यमलोक पाडिला वोस । पायें जीवास जीवघात ॥७॥
पायवणी शिरीं धरिलें शिवें । तो जगातें घेतु उठिला जीवें ।
त्यासी राख लाविली जीवेंभावें । शेखीं नागवा भंवे श्मशानीं ॥८॥
ऐसें पायांचें करणें । शिवासी उरों नेदी शिवपणें ।
मा जीवांसी कैंचें जीवें जिणें । हें मानितें मानणें उरों नेदी ॥९॥
ऐसा जाणोनियां भावो । एका एकपणीं ठेला ठावो ।
तेथेंही पायांचा नवलावो । केला एकपणा वावो वंदनमात्रें ॥१०॥
तेथें कवणें कवणासी वानणें । कवणें कवणासी विनविणें ।
कवणें कवणासी देणें घेणें । मीतूंचें जिणें जीवें गेलें ॥११॥
तेव्हां देव आणि भक्तु । जाहलासी मा तूंचि तूं ।
तेथें मीपणाची मातु । कोणें कोणांतु मिरवावी ॥१२॥
ऐशिया पदीं वाऊनि तत्त्वतां । करवितोसी ग्रंथकथा ।
तेव्हां माझेनि नांवें कवि कर्ता । तूंचि वस्तुतां सद्गुरुराया ॥१३॥
माझें नामरुप आघवें एक । तेंही जनार्दनु झाला देख ।
ऐसें एकपणाचें कौतुक । आत्यंतिक श्रीजनार्दना ॥१४॥
तेणें कौतुकेंचि आतां । माझेनि नांवें कवि कर्ता ।
होऊनि स्वयें रची ग्रंथा । यथार्थता निजबोधें ॥१५॥
तेथें द्वितीयाध्यायाचे अंतीं । दुस्तर माया उत्तम-भक्तीं ।
निरसोनियां भजनस्थिती । भगवत्प्राप्ती पावले ॥१६॥
कैशी दुस्तर हरीची माया । पुसावया सादरता झाली राया ।
अत्यादरेंकरोनियां । म्हणे मुनिवर्या अवधारीं ॥१७॥;