शतवषा ह्यनावृष्टिर्भविष्यत्युल्बणा भुवि ।
तत्कालोपचित्तोष्णार्को लोकांस्त्रीन्प्रतपिष्यति ॥९॥
काळक्षोभाचिये दृष्टि । शतवर्षें अनावृष्टी ।
तेणें अत्युल्बणें आटे सृष्टी । पृथ्वीच्या पोटीं कांहीं नुरे ॥५८॥
प्राणिमात्र निमाले देख । वनें वाळूनि जाहली राख ।
बिंदुमात्र न मिळे उदक । यापरी लोक आटिले काळें ॥५९॥
तंव द्वादशादित्यमेळा । मंडळीं झाला एकवेळा ।
तेथींच्या किरणीं प्रबळा । त्रैलोक्या सकळा संतप्त केलें ॥१६०॥
येती उष्णाचिया आह्मा । होती पर्वतांच्या लाह्या ।
तेणें धरातळ लवलाह्या । भस्म झालें राया महाउष्णें ॥६१॥