स्मरन्तः स्मारयन्तश्च मिथोऽघौघहरं हरिम् ।
भक्त्या सञ्जातया भक्त्या बिभ्रत्युत्पुलकां तनुम् ॥३१॥
क्वचिद्रुदन्त्यच्युतचिन्तया क्वचिद्हसन्ति नन्दन्ति वदन्त्यलौकिकाः ।
नृत्यन्ति गायन्त्यनुशीलयन्त्यजं, भवन्ति तूष्णीं परमेत्य निर्वृताः ॥३२॥
हरिकथेची महिमा कैसी । आदरें पुसत्या-सांगत्यासी ।
होती पुण्याचिया राशी । पाप वोखदासी मिळेना ॥५८७॥
ज्याचिया नामस्मरणकरीं । सकळ पातकातें हरि हरी ।
तो स्वयें प्रगटला अंतरीं । पातकां उरी उरे कैंची ॥५८८॥
साधनरूपभक्तीच्या युक्तीं । पूर्ण सप्रेम उपजे भक्ती ।
ते भक्तीची निजस्थिती । ऐक चक्रवर्ती सज्ञाना ॥५८९॥
सद्भावें निजभजनकरीं । हृदयीं प्रगटतां श्रीहरी ।
तंव देहींचीं चिन्हें बाहेरी । क्षणामाझारीं पालटती ॥५९०॥
परस्परें निजसंवादु । करितां जाहला स्वरूपावबोधु ।
नेत्रीं जळ अंगीं स्वेदु । प्राणस्पंदु पांगुळे ॥५९१॥
चित्तचैतन्यां होतां भेटी । हर्षें बाष्प दाटे कंठीं ।
पुलकांकित रोमांच उठी । उन्मीलित दृष्टी पुंजाळे ॥५९२॥
करितां अच्युतचिंतन । सप्रेम गहिंवरे मन ।
अट्टहासें करी रुदन । अनिवार स्फुंदन ऊर्ध्वश्वासें ॥५९३॥
त्या रुदनासवेंचि हर्ष प्रगटे । त्या हर्षाचेनि नेटेंपाटें ।
हांसों लागे कडकडाटें । सुखोद्भटें गदगदौनी ॥५९४॥
मीपणाचेनि अनुरोधें । गिळिलों होतों मोहमदें ।
तो सुटलों गुरुकृपावबोधें । तेणें परमानंदें डुल्लत ॥५९५॥
मी-माझेनि भवभानें । मज मी चुकलों मीपणें ।
मज मी भेटलों सद्गुरुवचनें । आनंदें तेणें उल्हासें ॥५९६॥
कैसें सद्गुरुवचन अलोलिक । म्यांचि माझें भोगिजे निजसुख ।
येणें आश्चर्यें देख । स्वानंदोन्मुख उल्हासे ॥५९७॥
संसारबागुलाचें । भय लागलें नेणों कैंचें ।
तें गुरुवाक्यें दवडिलें साचें । म्हणोनि नाचे निर्लज्ज ॥५९८॥
जेवीं माउली देखोनि डोळां । बालक नाचे नानाकळा ।
तेवीं गुरुवाक्याचा सोहळा । देखोनि स्वलीळा निजभक्त नाचे ॥५९९॥
तेणें निजनृत्यविनोदें । फावलेनि निजबोधें ।
नानापरीचीं भगवत्पदें । सुखानुवादें स्वयें गातु ॥६००॥
तेणें कीर्तनकीर्तिगजरें । त्रैलोक्य सुखें सुभरे ।
परमानंदुही हुंबरे । सुखोद्गारें तुष्टोनी ॥६०१॥
तेंही सांडोनियां गाणें । गर्जों लागे अतिसत्राणें ।
दुजें नाहीं नाहीं म्हणे । गाणें ऐकणें म्यां माझें ॥६०२॥
मीचि गाता मीचि श्रोता । माझें गाणें मीचि तत्त्वतां ।
जगीं मीचि एकुलता । द्वैताची कथा असोनि नाहीं ॥६०३॥
सद्भावें भगवत्परिचर्या । करितां पारुषे कर्मक्रिया ।
अहं-सोऽहं निरसोनियां । वृत्तिही लया जाय तेथें ॥६०४॥
एवं सप्रेम भक्तिसंभ्रमु । तेणें निरसे साधनश्रमु ।
फिटे निःशेष भवभ्रमु । वाचांसी उपरमु इंद्रियां होय ॥६०५॥
जेथें एक ना दुसरें । सन्मुख ना पाठिमोरें ।
जेथ सुखही निजसुखामाजीं विरे । तें स्वरूप निर्धारें निजशिष्य होती ॥६०६॥
जेवीं बाळाचे लळे पाळणें । हे व्यालीचि वेदना जाणे ।
कां शिष्यांसी पूर्ण बोध करणें । तेथींल कळवळणें सद्गुरु जाणे ॥६०७॥
बाळका लेवविल्या लेणें । जेवीं माऊली निवों जाणे ।
कां शिष्यसुखें सुखावणें । हें सद्गुरु जाणे परिपूर्णबोधें ॥६०८॥
इंद्रियें नेणती ज्याचें घर । जें मना वचना अगोचर ।
बुद्धीसि न कळे ज्याची मेर । ऐसी निर्विकार निजवस्तु ॥६०९॥
दृष्टीं दाविजे साक्षात । हातीं देइजे पदार्थ ।
तैसा नव्हे गा परमार्थ । तोही सद्गुरुनाथ प्रबोधी शिष्यां ॥६१०॥
शिष्यासी करावया प्रबोध । बोधिता सद्गुरु अगाध ।
यालागीं शिष्यसुखें स्वानंद । भोगी परमानंद गुरुरावो ॥६११॥
शिष्यासी आकळे परब्रह्म । तंव तंव निरसे त्याचा भ्रम ।
तेणें सद्गुरुसी परम । सुखसंभ्रम उल्हासे ॥६१२॥
सेवकु परचक्र विभांडी । तंव राजा उभारी यशाची गुढी ।
शिष्य परमानंदीं दे बुडी । तेणें गुरूसी गाढी सुखावस्था ॥६१३॥
ऐसी शिष्यकृपेची कळकळ । ज्या सद्गुरुमाजीं प्रबळ ।
तेणें भागवतधर्म हे सकळ । शिकावे अविकळ अनन्यश्रद्धा ॥६१४॥