श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक ३३ वा

अथ तस्यां महोत्पातान् द्वारवत्यां समुत्थितान् ।

विलोक्य भगवानाह यदुवृद्धान्समागतान् ॥३३॥

कुळनाशु करणें रोकडें । ऐसें कृष्णें नेमिलें धडफुडें ।

तंव द्वारकेसी येरीकडे । महोत्पात गाढे उठिले ॥८१॥

गगनीं निघाले त्रिकेतु । धूमकेतु दंडकेतु ।

शिखेसहित शिखाकेतु । गगनाआंतु उगवले ॥८२॥

माध्यान्हीं वाजला आघात । दिवसा उल्कापात होत ।

होत भूतें नागवीं नाचत । गगनाआंतु रुदती ॥८३॥

वृक जंबुक नगराआंत । दिवसा चौबारा कुंकात ।

नगरीं भालुवा भुंकत । जन कांपत देखोनी ॥८४॥

नगरा आंतुबाहेरी । श्वानांची रडणीं भारीं ।

मार्जारकलहो नगरीं । घरोघरीं होतेसे ॥८५॥

गाई आरडती मध्यरात्रीं । लेंकुरें खेळती झुंझारीं ।

माणसांतें झडपिती घारी । घुंघाती घरोघरीं दिवाभीतें ॥८६॥

वागीश्वरी क्षोभली गाढी । बोलीं म्हणती आली यमधाडी ।

कां रे धांवतां तांतडी । आगीं उडी घालूं पाहतां ॥८७॥

भूस्फोट भूमिकंप । अग्निकरणीं तपे आतप ।

वारेनि सोडिला अहा कंप । लागे झडप खरस्पर्शें ॥८८॥

धुळोरा उधळत नगरीं । रज भरे डोळ्यांमाझारीं ।

डोळा नुघडवे नरनारीं । दिशा चारी धुमधुमित ॥८९॥

ऐसे नाना परींचे उत्पात । नगरीं रुधिरवृष्टि होत ।

देखोनि यादव समस्त । भयचकित पैं जाहले ॥२९०॥

यादव मिळोनि थोर थोर । वृद्ध वृद्ध करिती विचार ।

ये चिन्हें अरिष्टकर । विघ्न थोर दिसतसे ॥९१॥

अवघे आले कृष्णापाशीं । वृत्तांत सांगती तयासी ।

उव्दिग्न देखोनि यादवांसी । हृषीकेशी बोलिला ॥९२॥