श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक ४३ वा

नाहं तवाङ्‌घ्रिकमलं क्षणार्धमपि केशव ।

त्यक्तुं समुत्सहे नाथ स्वधाम नय मामपि ॥४३॥

अन्यथा विप्रशापासी । करावया समर्थ होसी ।

तें न करूनि कुळ संहारिसी । निजधामासी जावया ॥३१॥

ऐसें बोलतां आलें रुदन । न धरत चालिलें स्फुंदन ।

आसुवीं पूर्ण झाले नयन । धांवोनि चरण धरियेले ॥३२॥

माथा ठेविला चरणांवरी । सखा स्वामी तूं श्रीहरी ।

आम्हांसी सांडूनियां दुरी । कैशापरी जासील ॥३३॥

तुझिया प्रयाणाची वार्ता । ऐकतांचि गा अच्युता ।

उभड सांठवेना चित्ता । वियोग सर्वथा न व्हावा ॥३४॥

जळावेगळी मासोळी । तैसा जीवु तळमळी ।

निष्ठुर जाहलासी अंतकाळीं । वनमाळी मजलागीं ॥३५॥

तुज गेलियापाठीं । मी दीनवदन ये सृष्टीं ।

कोणासी सांगों गोड गोष्टी । श्वासु पोटीं न समाये ॥३६॥

निघोनि गोलिया आत्मा । प्रेतरूप उरे प्रतिमा ।

तुवां गेलियां निजधामा । तैसें आम्हां होईल ॥३७॥

तूंचि आम्हां जनक जननी । हा दृढ विश्वास आमुचे मनीं ।

केवीं जातोसी सांडोनि । म्हणोनि लोळणी घातली ॥३८॥

तूं निघालासी निजधामा । कोणासी निरविलें जी आम्हां ।

कां रुसलासी पुरुषोत्तमा । बोलु निजकर्मा आमुच्या ॥३९॥

मुकें बाळ सांडोनि क्षितीं । माता रिघों पाहे सती ।

तें जेवीं ये काकुळती । तैसी गती उद्धवा ॥३४०॥

गोडु गिळी आमिषकवळु । सवेंचि पारधी आंसुडी गळु ।

त्या मीनाऐसा विकळु । होय प्रेमळु उद्धव ॥४१॥

तुजगेलियावरी देवा । म्यां कोणाची करावी सेवा ।

कां रुसलासी गा यादवा । आमच्या दैवा निश्चित ॥४२॥

कांटवणे आड क्षितीं । आंधळें सांडूनि जाये सांगाती ।

तें ग्लानी करी वनांतीं । तैसी गती उद्धवा ॥४३॥

धांवधावों पायां पडे । धाय मोकलोनि रडे ।

मज सांडोनि तूंचि पुढें । कोणीकडे जातोसी ॥४४॥

मी नव्हें पायांवेगळा । क्षण नोसंडीं चरणकमळा ।

तुझें प्रयाण जी गोपाळा । अंतकाळा मज काळु ॥४५॥

तुझी थोर लागली सवे । मज न्यावें आपणासवें ।

हेंचि प्रार्थीतसे जीवेंभावें । कृपा यादवें मज कीजे ॥४६॥

तूं गरुडारूढ होसी । तेव्हां कृपेनें बैसवीं पाठीसीं ।

सांडों नको हृषीकेशी । निजधामासी मज नेईं ॥४७॥

सलगी दिधली जन्मवरी । अंतीं का त्यागिसी दुरी ।

कृपाळुवा श्रीहरी । कृपा करीं सर्वथा ॥४८॥

म्हणसी मी निजकुळासी काळु । तो तुज केवीं होईन कृपाळु ।

हें न म्हणें तूं दीनदयाळु । अतिस्नेहाळु भक्तासी ॥४९॥

तुझी कृपा भक्तांवरी । यालागीं मी सलगी करीं ।

मातें उद्धरीं श्रीहरी । झणें संसारीं सांडिसी ॥३५०॥