श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीकृष्णाय नमः ॥
ॐ नमो सद्गुरु चतूरक्षरा । चतूरचित्तप्रबोधचंद्रा ।
जनार्दना सुरेंद्रइंद्रा । ज्ञाननरेंद्रा निजबोधा ॥१॥
तूझी करितांचि गोठी । प्रगटसी पाटीपोटीं ।
सन्मुख ठसावसी दृष्टी । हृदयगांठी छेदूनी ॥२॥
छेदूनि विषयवासना । स्वयें प्रगटसी जनार्दना ।
भवअभवभावना । नेदिसी मना आतळों ॥३॥
आतळतां तूझे चरण । आकळलें राहे मन ।
सहज देसी समाधान । आनंदघन अच्युता ॥४॥
ऐशिया जी गुरुनाथा । समसाम्यें चरणीं माथा ।
पुढील परिसावी जी कथा । जेथ वक्ता श्रीकृष्णु ॥५॥
उद्धवें विनविलियावरी । कृपा कळवळला श्रीहरी ।
निजघान अतिविस्तारीं । बोध कुसरीं सांगतू ॥६॥
होतें कृष्णाचे मानसी । मज गेलिया निजधामासी ।
माझें निजज्ञान कोणापासीं । अतियत्नेंसीं ठेवावें॥७॥
तंव देखिली उद्धवाची अवस्था । सुख जाहलें श्रीकृष्णनाथा ।
वैराग्ययुक्त उपदेशिता । होय सर्वथा निजज्ञान ॥८॥
एवं वांचवावया उद्धवासी । कृष्ण ब्रह्मज्ञान उपदेशी ।
शाप न बाधी ब्रह्मवेत्यांसी । हें हृषीकेशी जाणतू ॥९॥
ब्रह्मउपदेशाची हातवटी । उपदेशूं जाणे जगजेठी ।
वैराग्य उपजवी उठाउठीं । जेणें पडे मिठी निजतत्वीं ॥१०॥
नव्हतां वैराग्य दारुण । उपदेशु केला तो वृथा जाण ।
हे श्रीकृष्णचि जाणे खूण । वैराग्यविंदान बोलतू ॥११॥
पहिलें उद्धवाच्या बोलासी । अनुमोदन दे हृषीकेशी ।
तेणें अन्वयें सावकशीं । ज्ञानवैराग्य त्यासी बोलतू ॥१२॥