प्रायो धर्मार्थकामेषु विवित्सायां च मानवाः ।
हेतूनैव समीहन्ते आयुषो यशसः श्रियः ॥२७॥
प्रायशा ये लोकीं लोक । धर्मअर्थकामकामुक ।
येचिविखीं ज्ञान देख । आवश्यक करिताति ॥८२॥
आम्ही स्वधर्म करितों म्हणती । स्नानसंध्येची कीर्ति मिरविती ।
शेवटीं गायत्रीचें फळ देती । अर्थप्राप्तीलागोनी ॥८३॥
वेदोक्त आम्ही करितों याग । संस्थापितों वेदमार्ग ।
शेखीं तो करिती जीविकायोग । स्वर्गभोग वांछिती ॥८४॥
एक म्हणती आम्ही स्वकर्मक । कुश मृत्तिका नाशिती उदक ।
समयीं आलिया याचक । इवलीसी भीक न घालिती ॥८५॥
दांभिक वाढवावया स्फीती । वैष्णवदीक्षा अवलंबिती ।
देवपूजा इळफळीत दाविती । शंख लाविती दों हातीं ॥८६॥
आयुष्यदानी पुण्यपुरुष । आम्ही चिकित्सक अहिंस ।
स्थावर जंगम जीव अशेष । मारूनियां यश मिरविती ॥८७॥
यश वाढवावयाचें कारण । तूळापुरुष करिती दान ।
देहो मूत्रविष्ठें परिपूर्ण । धन त्यासमान जोखिती ॥८८॥
परी परमार्थाचिया चाडा । कोणी वेंचीना कवडा ।
भूल कैशी पडली मूढां । स्वार्थ रोकडा विसरले ॥८९॥
पूर्वीं अदृष्टीं नाहीं प्राप्ती । ते श्रीकामा उपास्ती करिती ।
श्रियेचा स्वामी श्रीपती । त्यातें भजती अभाग्य ॥२९०॥
लक्ष्मी विश्वगुरु हरीची पत्नी । तीतें जो तो राखे अभिलाषुनी ।
नेदिती हरीची हरिलागोनी । त्यातें पचनीं हरि पचवी ॥९१॥
रोगत्यागें आयुष्य मागती । यालागीं सविता उपासिती ।
देहो नश्वर हें नाठवे चित्तीं । पडली भ्रांती निजपदा ॥९२॥
एवं आयुष्य-यश-श्रीकामीं । समस्त भजतां देखों आम्ही ।
परी नवल केलें तूवां स्वामी । परब्रह्मीं निजबोधू ॥९३॥
विषयबळ अलोलिक । मिथ्या भ्रमें भ्रमले लोक ।
ज्ञानसाधनें साधोनि देख । विषयसुख वांछिती ॥९४॥
वेदांतवार्तिकवाक्स्फूर्ती । अद्वैत ब्रह्म प्रतिपादिती ।
शेखीं पोटासाठीं विकिती । नवल किती सांगावें ॥९५॥
एक म्हणविती योगज्ञानी । वायुधारणा दाविती जनीं ।
टाळी लावूनि बैसती ध्यानीं । जीविका मनीं विषयांची ॥९६॥
ऐसे विविदिष लोक । साधनें साधूनि झाले मूर्ख ।
तूवां केलें जी अलोलिक । आत्मसुख साधिलें ॥९७॥
ऐसें स्वामी अवघूता । तूवां तृणप्राय केलें जीविता ।
तूच्छ करोनि लोकां समस्तां । निजात्महिता मीनलासी ॥९८॥
निजानंदें निवालासी । अंतरी शीतलु झालासी ।
ऐसें दिसताहे आम्हांसी । उपलक्षणेंसी परियेसीं ॥९९॥