स्वच्छः प्रकृतितः स्निग्धो माधूर्यस्तीर्थभूर्नृणाम् ।
मुनिः पुनात्यपां मित्रमीक्षोपस्पर्शकीर्तनैः ॥४४॥
लक्षणें पाहतां जळ । स्वभावें अतिनिर्मळ ।
प्रकृतीस्तव कोमळ । मधूर केवळ सर्वांसी ॥४६०॥
पवित्र व्हावया प्राणियांसी । तीर्थीं तीर्थत्व उदकासी ।
इतुकीं लक्षणें योगीयासी । अहर्निशीं असावीं ॥६१॥
उदकीं रिघाले जे समैळ । ते स्वभावें करी निर्मळ ।
परी न धरी अहंबळ । जे म्यां हे मळ क्षाळिले ॥६२॥
तैसें योगियासी भजनशीळ । भावें भाविक जे केवळ ।
त्यांचे निरसूनि कळिमळ । न धरी बळ गुरुत्वें ॥६३॥
प्राणु गेला तरी प्राणियांसी । कठिणत्व उपजेना मानसीं ।
जें जें भेटे तयासी । मृदुता कैसी वर्तत ॥६४॥
जेवीं चंद्रकिरण चकोरांसी । पांखोवा जेवीं पिलियांसी ।
जीवन जैसें कां जीवांसी । तेवीं सर्वांसी मृदुत्व ॥६५॥
जळ वरिवरी क्षाळी मळ । योगिया सबाह्य करी निर्मळ ।
उदक सुखी करी एक वेळ । योगी सर्वकाळ सुखदाता ॥६६॥
उदकाचें सुख तें किती । सवेंचि क्षणें तृषितें होती ।
योगिया दे स्वानंदतृप्ती । सुखासी विकृती पैं नाहीं ॥६७॥
उदकाची जे मधुरता । ते रसनेसीचि तत्त्वतां ।
योगियांचें गोडपण पाहतां । होय निवविता सर्वेंद्रियां ॥६८॥
लागल्या योगियांची गोडी । अमृताची चवी थोडी ।
ब्रह्मेंद्रादि पदें बापुडीं । अर्धघडीमाजीं करीत ॥६९॥
तापले आले उदकापासी । अंगस्पर्शे निववी त्यांसी ।
तैसीचि दशा योगियासी । स्पर्शें तापासी निवारी ॥४७०॥
उदकें निवविलें ज्यासी । परतोनि ताप होय त्यासी ।
योगी कृपेनें स्पर्शें ज्यासी । त्रिविध तापांसीं निर्मुक्त ॥७१॥
योगी ज्यासी निववी जीवेंभावें । त्यासी जीवु गेलियाही तापू नव्हे ।
निवालेपणें तो वोल्हावे । स्वानुभवें डुल्लत ॥७२॥
मेघमुखें अधःपतन । उदकाचें देखोनि जाण ।
अधःपाते निवती जन । अन्नदान सकळांसी ॥७३॥
तैसें योगियासी खालतें येणें । जे इहलोकीं जन्म पावणें ।
जन निववी श्रवणकीर्तनें । निजज्ञानें उद्धरी ॥७४॥
पर्जन्योदक देखतां जाण । जेवीं निवती सकळही जन ।
कां गंगादिकांचें दर्शन । करी मोचन पापाचें ॥७५॥
तैसें योगियाचें दर्शन । भाग्येंवीण नव्हे जाण ।
ज्याने देखिले त्याचे चरण । करी मोचन भवरोगा ॥७६॥
न घडे दर्शन स्पर्शन । तरी करावें त्याचें नामस्मरण ।
इतूकेनि भवमूळ जाण । करी छेदन तें नाम ॥७७॥
सांडूनि भगवंताचें कीर्तन । केल्या भक्ताचें नामस्मरण ।
केवीं तूटेल भवबंधन । ऐसें न म्हणा सर्वथा ॥७८॥
देवासी पूर्वी नामचि नाहीं । त्यासी भक्तीं प्रतिष्ठूनि पाहीं ।
नामरूपादि सर्वही । नानाविलास अर्पिले ॥७९॥
ऐसा भक्तीं देव थोर केला । आणूनि वैकंठीं बैसविला ।
भक्तउपकारें दाटला । मग त्याच्या बोलामाजीं वर्ते ॥४८०॥
देवो भक्तवचनेंकरी । झाला नर ना केसरी ।
प्रगटला खांबामाझारीं । शब्द करी भक्ताचा ॥८१॥
आतांही प्रत्यक्ष प्रमाण । दासांचेनि वचनें जाण ।
पाषाणप्रतिमे देवो आपण । आनंदघन प्रगटे पैं ॥८२॥
भक्तभावें आभारला । देवो उपकारें दाटला ।
यालागीं नुलंघवे बोला । पांगें पांगला भक्तांच्या ॥८३॥
एवं जेथ भक्तांचें नाम घेणें । तेथ अवश्य देवें धांवणें ।
भक्तउपकारा उत्तीर्ण होणें । वेगें पावणें यालागीं ॥८४॥
यालागीं भक्ताचें नाम घेतां । तूटती भवबंधनव्यथा ।
ऐसें सांगतां अवधूता । प्रेम सर्वथा न संडे ॥८५॥
आतां अग्नि गुरु जो करणें । त्याचीं सांगेन लक्षणें ।
काना मना एक करणें । सावधपणें परियेसीं ॥८६॥