श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक २ रा

ग्रासं सुमृष्टं विरसं महान्तं स्तोकमेव वा ।

यदृच्छयैवापतितं ग्रसेदाजगरोऽक्रियः ॥२॥

उद्योगेंवीण आहारु । अयाचित सेवी अजगरु ।

डंडळोनि न सांडी धीरु । निधडा निर्धारु पैं त्याचा ॥२५॥

स्वभावें तो मुख पसरी । सहजें पडे जें भीतरीं ।

सरस नीरस विचारु न करी । आहार अंगीकारी संतोषें ॥२६॥

तैसीचि योगियांची गती । सदा भाविती आत्मस्थिती ।

यदृच्छा आलें तें सेवती । रसआसक्ती सांडूनि ॥२७॥

योगियांचा आहारु घेणें । काय सेविलें हें रसना नेणे ।

रसना-पंगिस्त नाहीं होणें । आहारु सेवणें निजबोधें ॥२८॥

आंबट तिखट तरी जाणे । परी एके स्वादें अवघें खाणें ।

सरस नीरस कांहीं न म्हणे । गोड करणें निजगोडियें ॥२९॥

मुख पसरिलिया निर्धारा । स्वभावें रिघालिया वारा ।

तोचि आहारु पैं अजगरा । तेणेंचि शरीरा पोषण ॥३०॥

तैशीच योगियांची स्थिति । वाताशनें सुखें वर्तती ।

आहारालागुनी पुढिलांप्रती । न ये काकुलती सर्वथा ॥३१॥

थोडें बहु सरसनिरसासी । हें कांहीं म्हणणें नाहीं त्यासी ।

स्वभावें जें आलें मुखासी । तें सावकाशीं सेवितु ॥३२॥