श्रीब्राह्मण उवाच ।
एवं व्यवसितमतिर्दुराशां कान्ततर्षजाम् ।
छित्त्वोपशममास्थाय शय्यामुपविवेश सा ॥४२॥
अवधूत म्हणे यदूसी । धन्य भाग्य तये वेश्येसी ।
वैराग्य उपजलें तिसी । विवेकेंसी निजोत्तम ॥९३॥
एवं विवंचूनि निजबुद्धी । परपुरुषदुराशा छेदी ।
ज्याचेनि संगें आधिव्याधी । बहु उपाधी बाधक ॥९४॥
जे उपाधिचेनि कोडें । जन्ममृत्यूचा पुरु चढे ।
दुःखभोगाचें सांकडें । पाडी रोकडें जीवासी ॥९५॥
येणें वैराग्यविवेकबळें । छेदूनि दुराशेचीं मूळें ।
उपरमु पावली एके वेळे । निजात्मसोहळे ते भोगी ॥९६॥
नित्य सिद्धु सुखदाता । तो हृदयस्थु कांत आश्रितां ।
विकल्प सांडूनि चित्ता । वेगीं हृदयस्था मानली ॥९७॥
त्यासी देखतां अनुभवाचे दिठीं । ऐक्यभावें घातली मिठी ।
निजसुख पावली गोरटी । उठाउठीं तत्काळ ॥९८॥
बोलु घेऊनि गेला बोली । लाज लाजोनियां गेली ।
दृष्य द्रष्टा दशा ठेली । वाट मोडिली विषयांची ॥९९॥
सुखें सुखावलें मानस । तें सुखरूप जालें निःशेष ।
संकल्प विकल्प पडिले वोस । दोघां सावकाश निजप्रीती ॥३००॥
नाबद पडलिया उदकांत । विरोनि तया गोड करीत ।
तेवीं निराशीं पावोनि भगवंत । समरसत स्वानंदे ॥१॥
तेथ हेतूसी नाहीं ठावो । निमाला भावाभावो ।
वेडावला अनुभवो । दोघां प्रीती पाहाहो अनिवार ॥२॥
सांडूनि मीतूंपणासी । खेंव दिधलें समरसीं ।
मग समाधीचिये सेजेशी । निजकांतेंसी पहुडली ॥३॥
झणें मायेची लागे दिठी । यालागीं स्फूर्तीचिया कोटी ।
निंबलोण गोरटी । उठाउठी वोवाळी ॥४॥
ऐसी समाधिशेजेशीं । पिंगला रिघे निजसुखेंसीं ।
अवधूत म्हणे यदूसी । वैराग्यें वेश्येसी उपरमु ॥५॥
वैराग्ये छेदिले आशापाश । पिंगला जाहली गा निराश ।
निराशेसी असमसाहस । सुखसंतोष सर्वदा ॥६॥