श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक ७ वा

सा तज्जुगुप्सितं मत्वा महती व्रीडिता ततः ।

बभञ्जैकैकशः शङ्खान् द्वौ द्वौ पाण्योरशेषयत् ॥७॥

या शंखवलयांचा ध्वनि । पडेल पाहुण्यांचें कानीं ।

ते अत्यंत लाज मजलागुनि । नववधु कांडणीं बैसली ॥९५॥

त्यांच्या कानीं ध्वनि न पडे । कांडण तरी चाले पुढे ।

ऐसें विचारोनि रोकडें । कंकणाकडे पाहिलें ॥९६॥

पाहतां दिसे ते अबला । विचार वृद्धाहोनि आगळा ।

करीचा कंकणखळाळा । युक्तीं वेल्हाळा विभागी ॥९७॥

जरी कंकण फोडूं आतां । तरी ते मुहूर्तींच अशुभता ।

शतायु हो माझा भर्ता । न फोडी सर्वथा या हेतु ॥९८॥

अति बुद्धिमंत ते कुमारी । हळूचि कंकणें उतरी ।

ते ठेवी जतनेवरी । राखे दों करीं दोनी ॥९९॥

दोनी कंकणें उरवूनी । कांडूं बैसली कांडणीं ।

दोंहीमाजीं उठे ध्वनी । ऐकोनि कानीं लाजिली ॥१००॥