कीटः पेशस्कृतं ध्यायन् कुड्यां तेन प्रवेशितः ।
याति तत्सात्मतां राजन् पूर्वरूपमसन्त्यजन् ॥२३॥
भिगुरटी कीटकींते धरी । कोंडी भिंतीमाजिले घरीं ।
ते मरणभयें ध्यान करी । निरंतरीं भ्रमरीचें ॥३९॥
तेणें तीव्रध्यानें ती कीटी । होऊनि ठाके भिंगुरटी ।
गगनीं चढे उठाउठी । प्रत्यक्ष दृष्टीं देखिजे ॥२४०॥
भिंगुरटी जड असंत । मूढ कीटी तिचें ध्यान करीत ।
तेणें तद्रूपता प्राप्त । तैसा भगवंत तंव नव्हे ॥४१॥
तो अज चिद्रूप सुखदाता । ज्ञाता अधिकारी ध्यानकरिता ।
तेथ तद्रूपता पावतां । विलंबू सर्वथा पैं नाहीं ॥४२॥
कीटकीस भ्रमरत्व जोडे । हें तीव्रध्यानें न घडतें घडे ।
विचारितां दोन्ही मूढें । जड जडें वेधिलें ॥४३॥
भगवद्ध्यान नव्हे तैसें । ध्याता भगवद्रूपचि असे ।
ध्याने भ्रममात्र नासे । अनायासें तद्रूप ॥४४॥
येणें देहें याचि वृत्तीं । आपुली आपण न जाणे मुक्ती ।
न घेववे भगवत्पदप्राप्ती । तैं वृथा व्युत्पती नरदेहीं ॥ ४५ ॥
वृथा त्याचें ज्ञान । वृथा त्याचें यजन याजन ।
वृथा त्याचें धर्माचरण । चैतन्यघन जरी नोहे ॥४६॥