सत्सङ्गलब्धया भक्त्या मयि मां स उपासिता ।
स वै मे दर्शितं सद्भिः अञ्जसा विन्दते पदम् ॥२५॥
मुख्यत्वें संतांची सेवा । हेंचि साधन आवडे देवा ।
संतवचने निजभावा । देतुसे तेव्हां निजभक्ती ॥८४॥
ज्यासी आवडे संतसंगाचा मेळू । जो साधुवचनीं अतिभुकाळू ।
जो पडिलें वचन नेणें उगळूं । तोचि पायाळू निजभक्ती ॥८५॥
साधुवचनीं श्रद्धा भारी । देखोनियां निजनिर्धारीं ।
त्यावरी सद्गुरु कृपा करी । साधु चराचरीं गुरुरावो ॥८६॥
गुरुवांचोनी तत्त्वतां । नाहीं संसारी तारिता ।
गुरुवचनें निजभक्तिदाता । मीचि सर्वथा भक्तांसी ॥८७॥
सद्गुरु जो संसारी । त्याची आज्ञा मी वाहें शिरीं ।
तो ज्यावरी कृपा करी । तो मी उद्धरीं तात्काळ ॥८८॥
त्या सद्गुरुचें भजन । जो मद्रूपें करी जाण ।
त्याचें मज पढियंतेपण । माझेनिही जाण न बोलवे ॥८९॥
त्याचा इहलोक परलोक । दोन्ही चालविता मीचि देख ।
त्याचे मज अत्यंत सुख । हरिखें हरिख वोसंडे ॥७९०॥
त्यासी गुरूनें जो दाविला मार्ग । चालतां न पडे प्रयासपांग ।
मी सामोरा धांवें श्रीरंग । आपुलें सर्वांग मी वोडवीं ॥९१॥
तेणें जावें ज्या पदासी । तें पदचि मी आणीं त्यापासीं ।
संतभजनीं प्रीति ऐसी । हृषीकेशी सांगतू ॥९२॥
ऐसें ऐकोनियां वचन । उद्धवाचें कळवळलें मन ।
कोण कोण ते साधुजन । त्यांचें निजचिन्ह पुसों पां ॥९३॥
कोण ते भक्तींचें लक्षण । भजती खूण ते कोण कोण ।
तें समूळ जाणावया आपण । उद्धवें प्रश्न मांडिला ॥९४॥