ममार्चास्थापने श्रद्धा स्वतः संहत्य चोद्यमः ।
उद्यानोपवनाक्रीड पुरमंदिरकर्मणि ॥३८॥
मूर्ति निपजवावी वरिष्ठ । नेटुगी देटुगी चोखट ।
साधुमुखें अतिनिर्दुष्ट । घवघवीत साजिरी ॥८३॥
मूर्ति करावी अतिसुरेख । कृश न करावी अधोमुख ।
स्थूल न करावी ऊर्ध्वमुख । रडकी दुर्मुख न करावी ॥८४॥
अंग स्थूळ वदन हीन । मूर्ति न करावी अतिदीन ।
खेचरी भूचरी जिचे नयन । विक्राळ वदन न करावी ॥८५॥
अंग साजिरें नाक हीन । वरदळ चांग चरण क्षीण ।
मोदळी बुदगुली ठेंगणें ठाण । अतिदीर्घ जाण न करावी ॥८६॥
मूर्ति साजिरी सुनयन । सम सपोष सुप्रसन्न ।
अंगीं प्रत्यंगीं नव्हे न्यून । सुचिन्ह सुलक्षण सायुध ॥८७॥
पाहतां निवे तनमन । देखतां जाय भूकतहान ।
घवघवीत प्रसन्नवदन । कृपालक्षण सुकुमार ॥८८॥
जे देखतांचि जीवीं जडे । अतिशयें सर्वांसी आवडे ।
पाहों जातां निजनिवाडें । पूरु चढे प्रेमाचा ॥८९॥
ईषत् दिसे हास्यवदन । अतिशयेंसी सुप्रसन्न ।
जिचेनि घवघवाटें निवे मन । प्रतिमा संपूर्ण ती नांव ॥१२९०॥
तेथें मेळवूनि साधुश्रेष्ठां । अग्न्युत्तारण करावें निष्ठा ।
चक्षून्मीलन प्राणप्रतिष्ठा । करावी वरिष्ठाचेनि हातें ॥९१॥
देवालय करावें गहन । वन उद्यान उपवन ।
खेंडकुलिया विश्रामस्थान । आराम जाण करावे ॥९२॥
नाना जातींचे वृक्ष तें वन । फळभक्ष वृक्ष तें उपवन ।
पुष्पवाटिका तें उद्यान । कृष्णार्पण पूजेसी ॥९३॥
हाट हाटवटिया चौपासी । नगर वसवावें देवापाशीं ।
वेदाध्ययन शास्त्रश्रवणेंसी । अहर्निशीं कीर्तनें ॥९४॥
इतुकें करावया असमर्थ । श्रद्धा आहे परी नसे वित्त ।
तरी साह्य मेळवूनि असमर्थ । मद्भावयुक्त करावें ॥९५॥
कां मेळवूनि भगवद्भक्त । त्यांत श्रद्धाळू जे वित्तवंत ।
भावपूर्वक दिधल्या वित्त । तेणें हें समस्त करावें ॥९६॥
देउळीं करूनि मूर्तिप्रतिष्ठा । परतोनि न वचे जो त्या वाटा ।
तो आळशी जाणावा करंटा । नव्हेचि चोखटा भावाचा ॥९७॥
जो करूं जाणे मूर्तिप्रतिष्ठा । धन वेंचून भावार्थी मोटा ।
नीचसेवा तो माझा वांटा । झाडितां खरांटा न संडी ॥९८॥