श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक ४१ वा

यद्यदिष्टतमं लोके यच्चातिप्रियमात्मनः ।

तत्तन्निवेदयेन्मह्यं तदानन्त्याय कल्पते ॥४१॥

हो कां चंद्रामृत तत्त्वतां । अवचटें आलें भक्ताचे हातां ।

तें अवघेंचि अर्पी भगवंता । देहलोभता न सेवी ॥१३॥

देहासी यावया अमरता । तेणें लोभें सेवावें अमृता ।

अमर अमृतपान करितां । मरती सर्वथा स्वकाळें ॥१४॥

नश्वर देहाचिया ममता । भक्त सेवीना अमृता ।

तेंचि भगवंतासी अर्पितां । अक्षयता अनश्वर ॥१५॥

परिस चिंतामणि न प्रार्थितां । दैवें आलिया भक्ताच्या हातां ।

तो लोभें न ठेवी सर्वथा । अर्पी भगवंता तत्काळ ॥१६॥

लोभें कल्पतरु राखतां । कल्पना वाढे अकल्पिता ।

तोचि भगवंती अर्पितां । निर्विकल्पता स्वयें लाभे ॥१७॥

स्वार्थें चिंतामणि राखितां । अत्यंत हृदयीं वाढती चिंता ।

तोचि भगवंती आर्पितां । निश्चिंतता चित्तासी ॥१८॥

कामधेनु राखतां आपण । अनिवार कामना वाढवी जाण ।

तेचि करितां कृष्णार्पण । निरपेक्षता पूर्ण अंगीं बाणे ॥१९॥

लोभें स्पर्शमणि राखतां । तो वाढवी धनलोभता ।

तोचि भगवंतीं अर्पितां । अर्थस्वार्थतानिर्मुक्त ॥१३२०॥

हो कां देशकाऋतुमेळें । उत्तम पदार्थ अथवा फळें ।

नवधान्यादिकें सकळें । अर्पी भावबळें मजलागीं ॥२१॥

पोटांतूनि आवडता । प्राप्त झालिया पदार्था ।

मजचि अर्पिती सर्वथा । लोलिंगता सांडूनी ॥२२॥

आपुले हृदयींची आवडी । हरिचरणीं लाविली फुडी ।

आतां नाना पदार्थांची जे गोडी । ते मजचि रोकडी अर्पिती ॥२३॥

मज अनंताच्या हातीं । आवडीं अर्पिलें मद्‍भक्ती ।

त्याचीं फळें सांगतां श्रुती । मुक्या होती सर्वथा ॥२४॥

मी वेदांचा वेदवक्ता । मजही न बोलवे सर्वथा ।

त्याचें फळ तें मीचि आतां । जाण तत्त्वतां उद्धवा ॥२५॥

जीवाहिहोनि वरौती । माझ्या ठायीं अत्यंत प्रीती ।

तिये नांव गा माझी भक्ती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥२६॥

तत्काळ मज पाविजे जेणें । ते माझे पूजेचीं स्थाने ।

अतिपवित्रन् जें कल्याणें । तुजकारणें सांगेन ॥२७॥