श्रीउद्धव उवाच ।
संशयः श्रृण्वतो वाचं तव योगेश्वरेश्वर ।
न निवर्तत आत्मस्थो येन भ्राम्यति मे मनः ॥१६॥
वेदशास्त्राचें मथित सार । योगदुर्गींचे भांडार ।
पिकल्या सुखाचा सुखसागर । मज साचार उपदेशिला ॥७१॥
तूं योगियांचा योगेश्वर । सकळ जगाचा ईश्वर ।
तुझें सत्य गा उत्तर । संशयकर मज वाटे ॥७२॥
तुवांच सांगितलें साक्षेपें जाण । करावें गा स्वधर्माचरण ।
तें सत्य मानूनि वचन । सर्वस्वें जाण विश्वासलों ॥७३॥
करावें जें स्वधर्माचरण । तेंच म्हणसी माझें भजन ।
शेखीं तेंही आतां सांडून । रिघावें शरण म्हणतोसी ॥७४॥
तरी आत्मा कर्ता कीं अकर्ता । हेंचि न कळे तत्त्वतां ।
कर्म करावें कीं सर्वथा । आम्हीं आतां सांडावें ॥७५॥
तुझी विषम उपदेशव्युत्पत्ती । सांगतां आम्हां अबळांप्रती ।
थोर संदेह वाढत चित्तीं । काय श्रीपती करावें ॥७६॥
जरी आत्मा झाला अकर्ता । तरी कर्माचा कोण कर्ता ।
जैं आत्म्यासी आली अकर्तव्यता । तैं त्याग सर्वथा घडेना ॥७७॥
ऐकोनि उद्धवाचा प्रश्न । सांवळा राजीवलोचन ।
काय बोलिला हांसोन । सावधान परिसावें ॥७८॥