इत्यहं मुनिभिः पृष्टस्तत्त्वजिज्ञासुभिस्तदा ।
यदवोचमहं तेभ्यस्तदुद्धव निबोध मे ॥२१॥
ब्रह्मयासी पुसिला जो प्रश्न । त्याचा तत्त्वार्थ जाणावया जाण ।
मज पुशिलें तिंहीं तूं कोण । अतिविचक्षण जिज्ञासू ॥४॥
त्यासी स्थूळ लिंग कारण । यावेगळी वस्तु चिद्धन ।
सांगावया प्रश्नखंडण । तीं श्लोकीं जाण म्यां केलें ॥५॥
करोनियां प्रश्नखंडण । नित्यानित्यविवेकज्ञान ।
त्यांसी म्यां सांगीतलें जाण । तेंचि निरूपण तूं ऐक ॥६॥
सनकादिकांसमान । उद्धवा तुज मी मानीं जाण ।
यालागीं त्यांचें ज्ञानकथन । ऐक सांगेन म्हणतसें ॥७॥
तें अतिश्रेष्ठ जुनाट ज्ञान । उद्धवा परिसें सावधान ।
ऐसें ऐकोनियां वचन । येरें मनाचे कान पसरले ॥८॥
देहद्वय सांडोनि मागें । उद्धव श्रवण झाला सर्वांगें ।
यालागीं स्वयें श्रीरंगें । गुह्य ज्ञान स्वांगें सांगीतलें ॥९॥
देवालयीं लागे रत्नखाणी । त्यांमाजीं सांपडला स्पर्शमणी ।
अमृत स्त्रवे त्यापासोनि । तैसा सभाग्यपणीं उद्धवू ॥३१०॥
सांगता श्रीमहाभागवता । श्रीकृष्णासारिखा वक्ता ।
त्याहीमाजी हंसगीतकथा । आदरें सांगता हरि झाला ॥११॥
सनकादिकांची जे प्राप्ती । ते दाटूनि उद्धवाचे हातीं ।
स्वयें देतसे श्रीपती । त्याचें भाग्य किती वर्णावें ॥१२॥
ब्रह्मरूप स्वयें वक्ता । तोही उपदेशी ब्रह्मकथा ।
गुरु ब्रह्मचि स्वभावतां । हे सभाग्यता उद्धवीं ॥१३॥
यालागीं निजभाग्यें भाग्यवंतू । जगीं उद्धवचि अतिविख्यातू ।
ज्यालागीं स्वयें जगन्नाथू । ज्ञानसमर्थू तुष्टला ॥१४॥