निष्किञ्चना मय्यनुरक्तचेतसः । शान्ता महान्तोऽखिलजीववत्सलाः ।
कामैरनालब्धधियो जुषन्ति ते यन् । नैरपेक्ष्यं न विदुः सुखं मम ॥ १७ ॥
मीवांचूनि ज्यांचे गांठी । नाहीं फुटकी कांचवटी ।
मजवांचोनि सगळे सृष्टीं । आणिकांतें दृष्टीं न देखती ॥९२॥
ऐसें करितां माझें भजन । जाति कुळ देहाभिमान ।
सहजें जाय निरसोन । अकिंचन या नांव ॥९३॥
याहीवरी प्रेमयुक्त । माझ्या स्वरूपीं रंगलें चित्त ।
अतएव निजशांती तेथ । असे नांदत निजरूपें ॥९४॥
ऐशिया गा निजशांती । परिपाकातें पावली भक्ती ।
तें मीवांचूनि सर्वभूतीं । दुजी स्थिती जाणेना ॥९५॥
जो जो जीवू जेथें देखे । तो तो मद्रूपें वोळखे ।
ते वोळखीचेनि हरिखें । प्रीति यथासुखें अनन्य करी ॥९६॥
ऐशिया मद्रूपस्थिती । जीवमात्रीं अनन्य प्रीती ।
एवं मद्भावें माझी भक्ती । महंतस्थिती या नांव ॥९७॥
ऐसा मद्भावनायुक्त । सर्वीं सर्वत्र माझा भक्त ।
तेथ कामादिदोष समस्त । अस्तमाना जात ते काळीं ॥९८॥
सविता येतां प्राचीजवळी । मावळे नक्षत्रमंडळी ।
तेवीं भक्तीच्या प्रबोधकाळीं । झाली होळी कामादिकां ॥९९॥
झालिया कामाची निवृत्ती । सहजेंचि निर्विषयस्थिती ।
तेथें माझ्या सुखाची सुखप्राप्ती । सुखें सुख भोगिती सुखरूप ॥२००॥
देशें काळें वेदानुवादा । ज्या सुखाची न करवे मर्यादा ।
त्या सुखाची सुखसंपदा । मद्भक्त सदा भोगिती ॥१॥
ज्या सुखाचे सुखप्राप्ती । विरोनि जाय चित्तवृत्ती ।
सुखें सुखरूप सर्वांगें होती । एवढी सुखप्राप्ती मद्भक्तां ॥२॥
इतर मी सांगों कायी । मोक्षसुखाच्याही ठायीं ।
या सुखाची गोडी नाहीं । धन्य पाहीं हरिभक्त ॥३॥
ऐशिया सुखाकारणें । साधक शिणती जीवें प्राणें ।
तपादि शरीरशोषणें । व्रत धरणें विषयांचें ॥४॥
एक करिती योगयाग । एक करिती शास्त्रसंग ।
एक करिती सर्वस्वत्याग । एकीं सांडिला संग गृहदारा ॥५॥
एक फळाहारी निराहारी । एक ते नग्न ब्रह्मचारी ।
एक कडेकपाटीं शिखरीं । गिरिकंदरीं रिघाले ॥६॥
एक ते जटाळ गांठ्याळ । एक नखधारी ढिसाळ ।
एक महाहटी विशाळ । एक पिसाळ मत्तमुद्रा ॥७॥
एक तांबडे बोडके । एक ते केवळ सुडके ।
एक तीर्थाटणें रोडके । एक ते मुके मौननिष्ठ ॥८॥
एक राख्ये एक शंख्ये । एक ते अत्यंत बोलके ।
एक पाणीपिशीं झालीं उदकें । कुशमृत्तिके विगुंतलीं ॥९॥
ऐशा नाना परींच्या व्युत्पत्ती । साधक शिणती नेणों किती ।
माझ्या भजनसुखाची प्राप्ती । नव्हे निश्चितीं कोणासी ॥२१०॥
जें माझ्या भक्तांचें निजसुख । तें कोणासी न पवेचि देख ।
स्वप्नींही त्या सुखाचें मुख । अनोळख पैं झालें ॥११॥
चंद्रकिरणींचें अमृत । जेवीं वायसां अप्राप्त ।
तेवीं माझें निजसुख निश्चित । नव्हेचि प्राप्त अभक्तां ॥१२॥
थानीं लागल्या गोचिडा । अशुद्धचि आवडे मूढा ।
जवळिल्या क्षीरा वरपडा । नव्हेचि रोकडा अभागी ॥१३॥
तेवीं सांडोनि माझी भक्ती । नाना साधनीं व्यर्थ शिणती ।
त्यांसी माझ्या निजसुखाची सुखप्राप्ती । नव्हे निश्चितीं उद्धवा ॥१४॥
जिंहीं माझ्या भजनपरवडी । केली भक्तीची कुळवाडी ।
ते माझ्या निजसुखाची गोडी । पावले रोकडी आत्यंतिक ॥१५॥
ज्या निजसुखाच्या ठायीं । शिळेपणाची भाषाचि नाहीं ।
विटों नेणे कल्पांतींही । इंद्रियांचा कांहीं न पडे पांगू ॥१६॥
जें जें विषयांचें सुख । तें तें इंद्रियांपंगिस्त देख ।
अपंगिस्त भक्तिसुख चोख । सभाग्य लोक पावती ॥१७॥
जें सुख भोगितां पाहीं । देही तोचि होय विदेही ।
तें सुख माझ्या भक्तांच्या ठायीं । प्रकटलें कंहीं लोपेना ॥१८॥
हे उत्तमोत्तम भक्त पाहीं । सुख पावले नवल कायी ।
परी केवळ जे विषयी । भजनें त्यांही सुखप्राप्ती ॥१९॥
भाग्यवशें सत्संगती । आस्तिक्यभावें अनन्यस्थिती ।
अल्पही माझी घडल्या भक्ती । विषयनिवृत्ती तेणें होय ॥२२०॥