उच्चावचेषु भूतेषु दुर्ज्ञेयमकृतात्मभिः ।
उपासते त्वां भगवन् याथातथ्येन ब्राह्मणाः ॥२॥
मशकादि हिरण्यगर्भ पर्यंत । तूं सबाह्य सर्व भूतीं संतत ।
ऐशिया तूतें निश्चित । ब्राह्मण जाणत वेदार्थें ॥८४॥
आकळूनि उपनिषदर्थ । तुझ्या ठायीं भजनयुक्त ।
ते तुज सर्वगतातें जाणत । सुनिश्चित सर्वात्मा ॥८५॥
त्या सर्वात्म्याचा पाहतां पार । अचिंत्यानंत ऐश्वर्यधर ।
त्या तुज नेणती प्राकृत नर । ऐक विचार तयांचा ॥८६॥
जे मनाचे विकिले । उपस्थाचे अंकिले ।
जे रसनेचे पोसणे झाले । निद्रेनें केले घरजांवयी ॥८७॥
त्यांसी स्वतः सिद्ध स्वरूप पाहीं । सर्वगत न पडेचि ठायीं ।
निजात्मता न कळे देहीं । सदा विषयीं भूलले ॥८८॥
विषयीं चंचळ अंतःकरण । त्यांसी नव्हे ध्यान सगुण ।
निर्गुणीं प्रवेशेना मन । अज्ञान जन केवीं तरती ॥८९॥
न करितां नाना व्युत्पत्ती । न धरितां ध्यानस्थिती ।
तुझ्या उत्तमा ज्या विभूती । त्या सांग निश्चितीं भजनासी ॥९०॥