न मय्येकान्तभक्तानां, गुणदोषोद्भवा गुणाः ।
साधूनां समचित्तानां, बुद्धेः परमुपेयुषाम् ॥३६॥
जो न देखे विषयभेदु । ज्यासी समत्वाचा निजबोधु ।
तोचि बोलिजे ’शुद्ध साधु’ । परमानंदु मद्भजनें ॥१८॥
मी एक परमात्मा सर्व भूतीं । न देखे द्वैताची प्रतीती ।
ऐशी ज्याची भजनस्थिती । ’एकांतभक्ती’ त्या नांव ॥१९॥
सदा समभावें एकाग्र । माझ्या भजनीं अतितत्पर ।
ते प्रकृतीचे परपार । पावले साचार मद्रूपीं ॥४२०॥
ऐसे मद्भावें भक्त परिपूर्ण । ते न देखती दोषगुण ।
उद्धवा म्यां हे निजखूण । पूर्वीं तुज जाण सांगितली ॥२१॥
साकरेची साली फेडणें । कीं कापुराचा कोंडा काढणें ।
रत्नदीपाची काजळी फेडणें । तेवीं गुणदोष देखणें सृष्टीमाजीं ॥२२॥
ज्याचा घ्यावा अवगुण । मुख्य अवगुणी मी आपण ।
ज्याचा घ्यावा उत्तम गुण । तोही जाण मद्रूप ॥२३॥
यापरी भक्तजगजेठी । मद्रूपें देखे सकळ सृष्टी ।
त्यासी गुणदोषांची गोष्टी । न पडे दृष्टीं सर्वथा ॥२४॥
गुणदोष न देखावे जाण । हेंचि साधनीं मुख्य साधन ।
येचि अर्थीचें निरुपण । आदरें श्रीकृष्ण सांगत ॥२५॥