अमेध्यलिप्तं यद्येन गन्धं लेपं व्यपोहति ।
भजते प्रकृतिं तस्य तच्छौचं तावदिष्यते ॥१३॥
पात्र पीठ कां आसन । अमेध्यलिप्त झाल्या जाण ।
त्या गंधाचें निःशेष क्षालन । तेणें पवित्रपण तयासी ॥४६॥
नाभीखालता ज्याच्या शरीरा । अमेध्यलेप लागल्या खरा ।
ते ठायींचा गंधु जाय पुरा । ऐसें धुतल्या त्या नरा शुचित्व लाभे ॥४७॥
नाभीवरतें अमेध्यलेपन । अवचटें झालिया जाण ।
तैं करावें मृत्तिकास्नान । तेणें पावन तो पुरुष ॥४८॥
मळ धुतल्या तत्काळ जाती । परी त्या गंधाची होय निवृत्ती ।
प्रकृति पावे जैं निजस्थिती । `मळनिष्कृति' त्या नांव ॥४९॥
बाह्य पदार्थ निवृत्तिनिष्ठें । वेद बोलिला या खटापटें ।
आतां कर्त्याचें शुचित्व प्रकटे । ते ऐक गोमटे उपाय ॥१५०॥