अवन्तिषु द्विजः कश्चिदासीदाढयतमः श्रिया ।
वार्तावृत्तिः कदर्यस्तु कामी लुब्धोऽतिकोपनः ॥६॥
मालवदेशीं अवंतिनगरीं । तेथ ब्राह्मण वसे गृहद्वारीं ।
कृषिवाणिज्यवृत्तीवरी । जीविका करी निरंतर ॥७७॥
गांठीं धनधान्यसमृद्धी । अमर्याद द्रव्यसिद्धी ।
परी अतिशयें कृपणबुद्धी । पोटाही त्रिशुद्धी न खाय ॥७८॥
पोटा सदा खाय कदन्न । तेंही नाहीं उदरपूर्ण ।
तेथ स्त्रीपुत्रादि दासीजन । जठरतर्पण न पावती ॥७९॥
न करी नित्यनैमित्य । स्वप्नीं नेणे धर्मकृत्य ।
देव ब्राह्मण अतिथी तेथ । सदा जात पराङमुख ॥८०॥
कवडी एक लाभू पाहे । तैं मातापित्यांचें श्राद्ध आहे ।
तें सांडूनि अंत्यजगृहा जाये । न मनी भये स्पर्शाचें ॥८१॥
मी उत्तम हा हीनवर्ण । हे धनलोभें गिळी आठवण ।
हाता येतां देखोनि धन । स्वीकारी अन्न पतिताचें ॥८२॥
धनकामासाठीं देख । न मनी पाप महादोख ।
कवडीच्या लोभें केला मूर्ख । नाठवे नरकमहापातू ॥८३॥
यापरी तो कर्मभ्रष्ट । अकर्म करी क्रियानष्ट ।
अतिवंचक महाशठ । केवळ नष्ट धनलोभी ॥८४॥
त्या धनलाभाचा अवरोधू । होतां देखोनि खवळे क्रोधू ।
गोहत्यादि ब्रह्मवधू । करावया सिद्ध स्वयें होय ॥८५॥
धनकामीं क्रोधाची वस्ती । धनापाशीं पापें असती ।
धनलोभीं ज्यासी स्थिती । कदर्युवृत्ति त्या नांव ॥८६॥
ऐसें धन सांचिलें फाडोवाडें । त्याचाही व्यय जैं करणें पडे ।
तैं प्राणांतचि येऊनि घडे । विचार पुढें असेना ॥८७॥
वानराचे गालींचे चणे । हाता न येती जितां प्राणें ।
तैसा द्रव्याचा व्ययो करणें । तेंचि मरणें कदर्या ॥८८॥