ज्ञातयोऽतिथयस्तस्य वाडवात्रेणापि नार्चिताः ।
शून्यावसथ आत्माऽपि काले कामरैनर्चितः ॥७॥
घरींचा भात वेंचेल कांहीं । यालागीं वैश्वदेव करणें नाहीं ।
तेथ अतिथि आलिया पाहीं । कोणे समयीं कोण पूजी ॥८९॥
अतिथि आलिया जाण । ऐसे बोल बोले आपण ।
जे वचनमात्रें जाती प्राण । त्यासी मागे कोण अन्नोदक ॥९०॥
देखोनि त्याचिया घरासी । ब्रह्मचारी नित्य उदासी ।
आशा त्यजिली संन्यासीं । जेवीं राजहंसीं गोमय ॥९१॥
भिकारीं सांडिलें त्याचें द्वार । अतिथीं डावलिलें निरंतर ।
पाहुणा दूरी पाहे बिढार । निराशी पितर सर्वदा ॥९२॥
दारा न ये कोरान्नकर । घर सांडूनि गेले उंदिर ।
काउळीं वोसंडिलें तें घर । चिडियां साचार न मिळे दाणा ॥९३॥
मुंग्यांसी पडे नित्य लंघन । तिंही धरिलें बिढार आन ।
पोटा ना खाय जो आपण । तेथ कथा कोण इतरांची ॥९४॥
अत्यंत भूक लागल्या पोटीं । चणेही न खाय जगजेठी ।
तेथ कायसी सेवकांची गोठी । कावलीं पोटीं स्त्रीपुत्रें ॥९५॥
जैं वमन घडे त्यासी । तैं न करी फळाहारासी ।
अधिक वेंचू कोण सोशी । यालागीं उपवासी स्वयें पडे ॥९६॥
तेथ कुळगुरुचा सन्मान । कुळधर्म गोत्रभोजन ।
व्याही जांवई यांचा मान । धनलोभी जाण कदा न करी ॥९७॥
ऋतुकाळें फळें येती पूर्ण । त्यांसीं दृष्टिभेटी हाटीं जाण ।
परी जिव्हेसी आलिंगन । प्राणांतीं आपण हों नेदी ॥९८॥
मातेचें स्तनपान सेविलें । तेंचि क्षीर रसना चाखिलें ।
पुढें दूधचि वर्जिलें । व्रत धरिलें धनलोभें ॥९९॥
रस रसनेचें माहेर । तेणेंवीण ते गादली थोर ।
धनलोभ अतिनिष्ठुर । करितां करकर भेटों नेदी ॥१००॥
वस्त्रें मळकीं अतिजीर्ण । मस्तक सदा मलिन ।
मुखीं वास निघती जाण । स्वप्नींही पान न खाय ॥१॥
सण वार दिवाळी दसरा । तैं जुने जोंधळे धाडी घरा ।
अन्नेंविण पीडी लेंकुरां । कदर्यु खरा या नांव ॥२॥
धनलोभी धर्महीन । देखोनि कदर्युवर्तन ।
विमुख झाले स्वजन । तेंचि निरुपण हरि सांगे ॥३॥;