तस्यैवं ध्यायतो दीर्घं नष्टरायस्तपस्विनः ॥
खिद्यतो बाष्पकण्ठस्य निर्वेदः सुमहानभूत् ॥१३॥
धनलोभ्याचें गेलें धन । धनासवें न वचेचि आठवण ।
तें आठवतां फुटताहे मन । तळमळी जाण अतिदुःखें ॥४७॥
कांटा रुतल्या भुजंगकपाळीं । पुच्छ तुटल्या सापसुरळी ।
हो कां जळावेगळी मासोळी । तैसा तळमळी अतिदुःखें ॥४८॥
मनें आठवितांचि धन । हृदयीं चालिलें स्फुंदन ।
अश्रुधारा स्त्रवती नयन । मूर्च्छापन्न क्षणक्षणां ॥४९॥
पोटीं दुःखें अति चरफडे । धाय मोकलूनियां रडे ।
उठे बैसे पाहे पडे । लोळे गडबडे आरडत ॥१५०॥
मग म्हणे रे कटकटा । झालों एक वेळ करंटा ।
अहा विधायता दुष्टा । काय अदृष्टा लिहिलेंसी ॥५१॥
मज ठावो नाहीं कोणीकडे । विचार संभवेना पुढें ।
अतिदुःख आलें जी रोकडें । तेणें विचारें रडे महादुःखी ॥५२॥;
हें अल्पदुःख पावलों येथें । पुढें थोर दुःख आहे मातें ।
यम दंडील निष्ठुर घातें । कोण तेथें सोडवी ॥५३॥
म्यां नाहीं दीधलें दान । मी नाहीं स्मरलों नारायण ।
मज येती नरक दारुण । तेथ कोण सोडवी ॥५४॥
म्यां नाहीं केले पंचमहायज्ञ । नाहीं दीधलें अतिथींसी अन्न ।
नाहीं केलें पितृतर्पण । माझें दुःख कोण निवारी ॥५५॥
म्यां नाहीं केले पंचमहायज्ञ । नाहीं दीधलें अतिथींसी अन्न ।
नाहीं केलें पितृतर्पण । माझें दुःख कोण निवारी ॥५५॥
म्यां नाहीं केली द्विजपूजा । नाहीं भजलों अधोक्षजा ।
नाहीं वंदिलें वैष्णवरजा । माझे दुःखसमाजा कोण नाशी ॥५६॥
मी सर्वथा अकर्मकारी । बुडालों बुडालों अघोरीं ।
धांव पाव गा श्रीहरी । मज उद्धरीं दीनातें ॥५७॥
कृष्णा माधवा मुरारी । अच्युता अनंता श्रीहरी ।
गरुडध्वजा गोवर्धनधारी । मज उद्धरीं दीनातें ॥५८॥
तुवां रक्षिलें प्रल्हादासी । अंबरीषासी गर्भवासीं ।
उदरीं राखिलें परीक्षितासी । तैसें मज दीनासी उद्धरीं ॥५९॥
तुवां तारिलें अहल्येसी । उद्धरिलें नष्टा अजामिळासी ।
उडी घातली गजेंद्रासी । तेणें वेगेंसी मज तारीं ॥१६०॥
महादोषांची श्रेणी । नामें तारिली कुंटिणी ।
तेणें लाघवें चक्रपाणी । मज दुष्टालागोनी उद्धरीं ॥६१॥
जळो जळो हा धनकाम । गेलें वृथा माझें जन्म ।
फुकाचें जें रामनाम । तें मी अधम न म्हणेंचि ॥६२॥
रामनामाच्या प्रतापासाठीं । जळती महापापांच्या कोटी ।
थोर अधम मी एक सृष्टीं । नाम वाक्पुटीं न म्हणेंचि ॥६३॥
ऐसा मानोनि अपराध । अनुतापें करितां खेद ।
उपजला अतिनिर्वेद । तेंचि गोविंद स्वयें सांगे ॥६४॥;