किं धनैर्धनदैर्वा किं कामैर्वा कामदैरुत ।
मृत्युना ग्रस्यमानस्य कर्मभिर्वोत जन्मदैः ॥२७॥
कटकटा वर्णाग्र्यें पूज्य पहा हो । त्या द्विजासी भुलवी मायामोहो ।
भोगीं वाढविजे जो देहो । तोचि पहा हो नश्वर ॥२४॥
त्या देहासी जे नाना भोग । तोच त्यासी क्षयरोग ।
धन जोडणें अनेग । तोचि मार्ग निर्धनत्वा ॥२५॥
तें धन मिळे अनायासीं । यालागीं धनवंत उपासी ।
अर्थ जोडोनियां प्रयासीं । भोगितां कामासी सुख काय ॥२६॥
कामसुख कामिनीमेळीं । सुखार्थ स्त्रियेतें प्रतिपाळी ।
तेचि नानापरी सळी । देतां किंकळी सुटेना ॥२७॥
स्त्रीपुत्रकामभोगादिक । तेणें देहासी द्यावें सुख ।
तो देहोचि मरणोन्मुख । नित्य अंतक लागला ॥२८॥
जे जे अतिक्रमे घडी । ते ते काळ वयसा तोडी ।
येथ कोण भोगाची गोडी । धनकामें वेडीं सज्ञानें केलीं ॥२९॥
सर्पमुखीं दर्दुर जातां । तो दर्दुर होय माशा खाता ।
तेणें न सुटे सर्पग्रासता । जाण तत्त्वतां जयापरी ॥४३०॥
तेवीं नानाभोगमेळें । देहींचा मृत्यु मागें न टळे ।
हें जाणोनि आंधळे । धनकामें झाले सज्ञान ॥३१॥
स्वयें कर्ता तोचि मरणधर्म । त्यासी कोण निववी भोगकाम ।
हा केवळ मायेचा भ्रम । भ्रमले परम महासिद्ध ॥३२॥
धनें होईल परलोक । तोही भोगू दुःखदायक ।
भोगक्षयें कर्ममूर्ख । येती देख अधःपाता ॥३३॥
करितां भोग्य काम्य कर्म । पुढती मरण पुढती जन्म ।
भोगणें पडे अविश्रम । हें दुःख परम धनकामा ॥३४॥
धनकामासी निजसुख । सर्वात्मना नाहीं देख ।
मीही ऐसाचि होतों मूर्ख । निजभाग्यें देख धन गेलें ॥३५॥;