श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक २७ वा

किं धनैर्धनदैर्वा किं कामैर्वा कामदैरुत ।

मृत्युना ग्रस्यमानस्य कर्मभिर्वोत जन्मदैः ॥२७॥

कटकटा वर्णाग्र्यें पूज्य पहा हो । त्या द्विजासी भुलवी मायामोहो ।

भोगीं वाढविजे जो देहो । तोचि पहा हो नश्वर ॥२४॥

त्या देहासी जे नाना भोग । तोच त्यासी क्षयरोग ।

धन जोडणें अनेग । तोचि मार्ग निर्धनत्वा ॥२५॥

तें धन मिळे अनायासीं । यालागीं धनवंत उपासी ।

अर्थ जोडोनियां प्रयासीं । भोगितां कामासी सुख काय ॥२६॥

कामसुख कामिनीमेळीं । सुखार्थ स्त्रियेतें प्रतिपाळी ।

तेचि नानापरी सळी । देतां किंकळी सुटेना ॥२७॥

स्त्रीपुत्रकामभोगादिक । तेणें देहासी द्यावें सुख ।

तो देहोचि मरणोन्मुख । नित्य अंतक लागला ॥२८॥

जे जे अतिक्रमे घडी । ते ते काळ वयसा तोडी ।

येथ कोण भोगाची गोडी । धनकामें वेडीं सज्ञानें केलीं ॥२९॥

सर्पमुखीं दर्दुर जातां । तो दर्दुर होय माशा खाता ।

तेणें न सुटे सर्पग्रासता । जाण तत्त्वतां जयापरी ॥४३०॥

तेवीं नानाभोगमेळें । देहींचा मृत्यु मागें न टळे ।

हें जाणोनि आंधळे । धनकामें झाले सज्ञान ॥३१॥

स्वयें कर्ता तोचि मरणधर्म । त्यासी कोण निववी भोगकाम ।

हा केवळ मायेचा भ्रम । भ्रमले परम महासिद्ध ॥३२॥

धनें होईल परलोक । तोही भोगू दुःखदायक ।

भोगक्षयें कर्ममूर्ख । येती देख अधःपाता ॥३३॥

करितां भोग्य काम्य कर्म । पुढती मरण पुढती जन्म ।

भोगणें पडे अविश्रम । हें दुःख परम धनकामा ॥३४॥

धनकामासी निजसुख । सर्वात्मना नाहीं देख ।

मीही ऐसाचि होतों मूर्ख । निजभाग्यें देख धन गेलें ॥३५॥;