सोऽहं कालावशेषेण शोषयिष्येऽङगमात्मनः ।
अप्रमत्तोऽखिलस्वार्थे यदि स्यात्सिद्ध आत्मनि ॥२९॥
काइसा भवभयाचा पाड । घेईन कोटि जन्मांचा सूड ।
नासल्या आयुष्याचा कैवाड । करीन निवाड येणें देहें ॥५७॥
देहासी आली वार्धक्यता । परी वृद्धत्व नव्हे माझिया चित्ता ।
तेणें चित्तें चिंतूनि भगवंता । भवबंध आतां छेदीन ॥५८॥
उरले आयुष्यें येथ । कळिकाळाचे पाडीन दांत ।
गर्भदुःखाचें खणोनि खत । मरणाचा घात मी करीन ॥५९॥
जेणें देहें सत्यानृत । कर्में आचरलों समस्त ।
तें देह मी शोषीन येथ । विदेहस्थ निजभावें ॥४६०॥
घालूनि निजबोधाची धाडी । फोडीन देहाची बांदवडी ।
तोडूनि सुखदुःखांची बेडी । उभवीन गुढी सायुज्याची ॥६१॥
आजी वैराग्यविवेकयुक्त । मी निजस्वार्थी सावचित्त ।
जो जो साधीन परमार्थ । तो तो हस्तगत मज होय ॥६२॥
मजचि साधे निजस्वार्थ । हाचि नेम नाहीं येथ ।
जो जो वैराग्यविवेकयुक्त । त्यासी परमार्थ आंदणा ॥६३॥
वैराग्यविवेकाचें लक्षण । देहगेहस्त्रियादि धन ।
असतां आसक्त नव्हे मन । वैराग्य पूर्ण या नांव ॥६४॥
म्यां जो आरंभ केला पहा हो । यासी देवोदेवीसमुदावो ।
येणेंसहित देवाधिदेवो । मज साह्य होवो हें प्रार्थित ॥६५॥;