स चचार महीमेतां सयंतात्मेन्द्रियानिलः ।
भिक्षार्थं नगरग्रामानसङगोऽलक्षितोऽविशत् ॥३२॥
जिणोनियां मनपवन । सांडोनिया मानाभिमान ।
परमानंदें परिपूर्ण । पृथ्वीमाजीं जाण विचरत ॥९५॥
ज्यासी नावडे देहसंगती । त्यासी कैंचा संगू सांगाती ।
एकला विचरे क्षिती । आत्मस्थिती निजबोधें ॥९६॥
अखंड वसे वनांतरीं । भिक्षेलागीं निघे नगरीं ।
खेट खर्वट ग्रामीं पुरीं । भिक्षा करी यथाप्राप्त ॥९७॥
मी एक भिक्षेसी येता । हा नेम न करी सर्वथा ।
अलक्ष्य येवोनि अवचितां । जें आलें हाता तेणें सुखी ॥९८॥
पंचागार सप्तागार । हाही नेम नाहीं निर्धार ।
कोणेविखींचा अहंकार । अणुमात्र धरीना ॥९९॥