श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक १६ वा

बोधितस्यापि देव्या मे, सूक्तवाक्येन दुर्मतेः ।

मनोगतो महामोहो, नापयात्यजितात्मनः ॥१६॥

काम्य कर्मीं होईल सुख । हें बोलणें समूळ लटिक ।

काम्य कर्मीं अधिक दुःख । हें नेणती मूर्ख सकाम ॥८७॥

प्रत्यक्ष म्यां याग करुन । इंद्रादि देवांतें यजून ।

उर्वशीसंभोगा लाधून । अतिदुःखी जाण मी झालों ॥८८॥

नारायणऊरुसीं जन्मली । यालागीं ’उर्वशी’ नांव पावली ।

त्या मज श्रुतिवाक्यें बोधिलीं । निष्काम बोली अतिशुद्ध ॥८९॥

ऐकतां श्रुतिनिष्कामबोली । माझी न वचेच सकाम भुली ।

जंव गोविंदें कृपा नाहीं केली । तंव कामाची चाली खुंटेना ॥१९०॥

भावें हरीसी निघाल्या शरण । हृदयीं प्रकटे नारायण ।

तेव्हा सर्व काम सहजें जाण । जाती पळोन हृदयस्थ ॥९१॥

उर्वशीकामसंगें जाण । थोर कष्टलों मी आपण ।

असो तिचा अपराध कोण । मीचि हरिस्मरण विसरलों ॥९२॥

जरी मी करितों हरीचें स्मरण । तरी काम बापुडें बाधी कोण ।

मज माझी असती आठवण । तैं तुच्छ जाण उर्वशी ॥९३॥