श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक १७ वा

किमेतया नोऽपकृतं, रज्ज्वा वा सर्पचेतसः ।

रज्जुस्वरुपाविदुषो, योऽहं यदजितेन्द्रियः ॥१७॥

मूढमतीचा प्रबोध । मानी उर्वशीचा अपराध ।

विवेकें पाहतां शुद्ध । मीच मतिमंद सकाम ॥९४॥

उर्वशी देखतां दृष्टीं । मी कामासक्त झालों पोटीं ।

माझिये लंपटतेसाठीं । मज म्यां शेवटीं नाडिलें ॥९५॥

जेवीं सांजवेळे पडिला दोरु । भेडा सर्प भासे थोरु ।

जंव नाहीं केला निर्धारु । तंव महाअजगरु भयानक ॥९६॥

तेणें सर्पभयें लवडसवडीं । पळों जातां पैं तांतडी ।

दुपावुलीं पडली आढी । त्याची कल्पना नाडी तयासी ॥९७॥

तेवीं माझिये कामभ्रांतीं । उर्वशी सुंदर युवती ।

एथ माझिया कामासक्ति । सुरत-रतीं भुललों ॥९८॥

यापरी मी अविवेकात्मा । भुललों उर्वशीच्या कामा ।

तीवरी कोपणें जें आम्हां । हेंचि अधर्माचें मूळ ॥९९॥

दृष्टीं देखतां कामिनी । कामासक्ता ते अतिरमणी ।

विवेकिया पोहणघाणी । नरकमाथणी ते कांता ॥२००॥

जेवीं सूकरा विष्ठेची प्रीती । तेवीं सकामा कामिनीची रती ।

विवेकी देखोनि थुंकिती । तेंचि श्लोकार्थीं नृप बोले ॥१॥