पिण्डे वाय्वग्निसंशुद्धे, हृत्पद्मस्थां परां मम ।
अण्वीं जीवकलां ध्यायेन्नादांते सिद्धभाविताम् ॥२३॥
वायुबीजें आवाहूनी । पिंगला प्राण पूरुनी ।
तोचि कुंभकें स्तंभूनि । मात्राधारणीं धरावा ॥८२॥
वायु जो धारणा धरावा । तो जंव फुटेना अव्हासव्हा ।
तंवचि वरी निरोधावा । मग रेचावा शनैःशनैः ॥८३॥
ऐसें करितां प्राणधारण । स्वयें कल्पावें शरीरशोषण ।
शरीर शोषलें मानूनि जाण । देहदहन मांडावें ॥८४॥
आधारस्थित जो अग्नी । तो अग्निबीजें चेतवूनी ।
तोचि देह लावूनि दहनीं । भस्म मानूनी निजदेह ॥८५॥
देह दहनें अतिसंतप्त । तेथ चंद्रबीजें चंद्रामृत ।
आणोनि निववावे समस्त । नवा देह तेथ कल्पावा ॥८६॥
देह कल्पावा जो एथ । पूर्ण पाटव्य इंद्रिययुक्त ।
त्याच्या हृदयपद्माआंत । अण्वी जीवकळा तेथ पहावी माझी ॥८७॥
माझी जीवकळा परम । सूक्ष्माहूनि अति सूक्ष्म ।
यालागीं ’अण्वी’ तिचें नाम । विश्रामधाम जगाचें ॥८८॥
अकार उकार मकारस्थिती । यांतें प्रकाशे अण्वी जीवज्योती ।
ते तंव शब्दाहूनि परती । योगीं नादांतीं लक्षिजे ॥८९॥
ते देहीं सबाह्य परिपूर्ण । असोनि सूक्ष्मत्वें अलक्ष्य जाण ।
तीतें हृत्पद्मीं योगिजन । लक्षिती आसनप्राणायामें ॥१९०॥
ते अण्वी जीवकळा अव्यक्त । तीतें करोनियां व्यक्त ।
योगी निजभावनायुक्त । हृदयीं चिंतित महामूर्ती ॥९१॥
’नार’ जीवसमूह जाण । त्यांचें जें आयतनस्थान ।
ते महामूर्ति श्रीनारायण । हृदयीं सज्जन चिंतिती ॥९२॥