श्रीभगवानुवाच -
परस्वभावकर्माणि न प्रशंसेन्न गर्हयेत् ।
विश्वमेकात्मकं पश्यन्प्रकृत्या पुरुषेण च ॥१॥
जो निःशब्दाचा सोलींव शब्द । ज्याचे निश्वासें जन्मले वेद ।
उद्धवहितार्थ गोविंद । ज्ञान विशुद्ध स्वयें सांगे ॥४५॥
संसारीं मुख्य तिन्ही गुण । त्रिगुणांस्तव त्रिविध जन ।
त्यांचें स्वाभाविक कर्म जाण । शांत दारुण आणि मिश्र ॥४६॥
त्या कर्मांचें निंदास्तवन । सर्वथा न करावें आपण ।
एकाचें वानितां भलेपण । इतरां कुडेपण तेणेंचि बोलें ॥४७॥
पांचांमाजीं भलेपण । एकाचें वानितां आपण ।
इतर जे चौघेजण । ते सहजें जाण निंदिले ॥४८॥
वामसव्य उभय भाग । दों नांवीं एकचि अंग ।
तेवीं प्रकृतिपुरुषात्मक जग । चिद्रूपें चांग एकत्वें ॥४९॥
जग ब्रह्मरुप परिपूर्ण । यालागीं निंदा आणि स्तवन ।
भूतमात्राचें आपण । कदाही काळीं जाण न करावें ॥५०॥
सर्व भूतांच्या ठायीं । आत्माराम असे पाहीं ।
यालागीं निंदास्तुति कांहीं । प्राणांतीं पाहीं न करावी ॥५१॥
उद्धवा निंदास्तुतीची कथा । सांडी सांडीं गा सर्वथा ।
तरीच पावशी परमार्था । निजस्वार्था निजबोधें ॥५२॥
सर्वभूतीं भगवद्भाव । हा ब्रह्मस्थितीचा निज निर्वाह ।
यासी कदा नव्हे अपाव । ऐक तो भाव उद्धवा ॥५३॥
जेथूनि येवूं पाहे अपाव । तेथें दृढ वाढल्या भगवद्भाव ।
तेव्हां अपावचि होय उपाव । विघ्नासी ठाव असेना ॥५४॥
हे स्थिती सांडूनियां दूरी । मी ज्ञाता हा गर्व धरी ।
निंदास्तुतीच्या भरोवरी । तो अनर्थामाझारीं निमग्न ॥५५॥