परस्वभावकर्माणि, यः प्रशंसति निन्दति ।
स आशु भ्रश्यते स्वार्थादसत्यभिनिवेशतः ॥२॥
मी एक सर्वज्ञाता पूर्ण । ऐसा धरोनि ज्ञानाभिमान ।
जगाचे देखे दोषगुण । निंदी ब्राह्मण मुख्यत्वें ॥५६॥
पराचें स्वाभाविक कर्म । स्वयें निंदणें हा अधर्म ।
हनुमंत ज्ञाता परम । त्यास वानरी कर्म सोडीना ॥५७॥
नारद ज्ञातेपणें मोठा । सत्य मानला श्रेष्ठश्रेष्ठां ।
तोही कळिलावा कळिकांटा । स्वभावचेष्टा अनिवार ॥५८॥
गरुड देवाचें वाहन । सदा तिष्ठे हात जोडून ।
तोही करी सर्पभक्षण । ऐसें कर्म जाण स्वाभाविक ॥५९॥
विचारतां जग त्रिगुण । गुणानुसारें कर्माचरण ।
तेथ पाहतां दोषगुण । दोषी जाण पाहे तो ॥६०॥
जगीं पहावी एकात्मता । हे ब्रह्मस्थिति गा सर्वथा ।
सांडूनि, गुणदोष पाहतां । तो निजात्मघाता प्रवर्ते ॥६१॥
स्वभावें भेटल्या सज्जन । शोधूनि पाहे दोषगुण ।
यापरी ज्ञानाभिमान । निंदास्तवन उपजवी ॥६२॥
अभिमानाची जाती कैशी । अधिक खवळे सज्ञानापाशीं ।
तो दाखवी गुणदोषांसी । निंदास्तवनासी उपजवी ॥६३॥
आपुले वृत्तीसी जो समान । त्याचें अळुमाळ करी स्तवन ।
न मने आपणासी ज्याचा गुण । त्यासी निंदी आपण यथेष्ट ॥६४॥
निंदास्तुति उपजे जेथ । मेद क्षोभला उठे तेथ ।
निःशेष निर्दाळी परमार्थ । महा अनर्थ अंगीं वाजे ॥६५॥
निंदेपाठीं अनर्थ । उधार लागों नेदी तेथ ।
रोकडा अंगीं आदळत । निजस्वार्थघातक ॥६६॥
भेद समूळ मिथ्या येथ । येचि अर्थींचा स्वप्नदृष्टांत ।
स्वयें सांगे श्रीकृष्णनाथ । दृढ परमार्थ साधावया ॥६७॥