किं भद्रं किमभद्रं वा, द्वैतस्यावस्तुनः कियत् ।
वाचोदितं तदनृतं, मनसा ध्यातमेव च ॥४॥
जें जन्मलेंचि नाहीं । तें काळें गोरें सांगूं कायी ।
ग्रहणेवीण कांहीं । खग्रास पाहीं दिसेना ॥७४॥
उखरीं भासलें मृगजळ । तें खोल किंवा उथळ ।
मधुर कीं क्षार केवळ । सांगतां विकळ विवेक ॥७५॥
तेवीं मिथ्या प्रपंचाचें भान । तेथील दोष आणि गुण ।
निवडिती जे सज्ञान । ते जाण निमग्न अज्ञानामाजीं ॥७६॥
जेवीं आंवसेचिये रातीं । अंधारा जोखूं आंधळे येती ।
त्यांसी जोखितां दोंही हातीं । एकही रती तुकेना ॥७७॥
तेवीं प्रपंच मिथ्यापणें । तेथ कानीं जें ऐकणें ।
कां डोळां जें देखणें । रसना जें चाखणें, स्पर्शणें अंगें ॥७८॥
हाताचें घेणेंदेणें । पायांचें जें चालणें ।
वाचेचें जें बोलणें । कल्पणें मनें तें मिथ्या ॥७९॥
अहंकाराचा बडिवार । चित्ताचा चिंतनप्रकार ।
बुद्धीचा विवेकविचार । हा समूळ व्यवहार मिथ्या तेथ ॥८०॥
चित्रीं जळ आणि हुताशन । अत्यंज आणि ब्राह्मण ।
व्याघ्र आणि हरिण । भासतांही जाण भिंतीचि भासे ॥८१॥
तेवीं हा प्रपंच द्वैतयुक्त । भासतां भासे वस्तु अद्वैत ।
शुभाशुभ कैंचें तेथ । ब्रह्म सदोदित परिपूर्ण ॥८२॥
केळीचा दिंड उकलितां । जो जो पदर तो तो रिता ।
तेवीं देहादि प्रपंच विवंचितां । मिथ्या तत्त्वतां मायिक ॥८३॥
मिथ्या प्रपंचाच्या ठायीं । शुभाशुभ तें लटिकें पाहीं ।
सत्य वस्तु ठायींच्या ठायीं । शुभाशुभ नाहीं अणुमात्र ॥८४॥
जो शुभाशुभ म्हणे आहे । त्याची कल्पना त्यासंमुख होये ।
निजकल्पनामहाभयें । जन्ममरण वाहे लटिकेंचि ॥८५॥