ज्ञाने कर्मणि योगे च, वार्तायां दण्डधारणे ।
यावानर्थो नृणां तात, तावांस्तेऽहं चतुर्विधः ॥३३॥
मोक्षालागीं ’ज्ञान’ साधन । धर्मालागीं ’स्वधर्मचरण’ ।
स्वामित्वालागीं ’दंडधारण’ । ’अर्थोद्यम’ जाण जीविकावृत्तीं ॥३॥
इहामुत्र कामभोग । तदर्थ करिती ’योगयाग’ ।
चहूं पुरुषार्थीं हा चांग । साधनप्रयोग अभक्तां ॥४॥
ऐसें सोशितां साधन । सहसा सिद्धी न पवे जाण ।
अनेक विकळता दूषण । माजीं छळी विघ्न देवांचें ॥५॥
तैसें मद्भक्तांसी नव्हे जाण । माझें करितां अनन्यभजन ।
चारी पुरुषार्थ येती शरण । पायां सुरगण लागती ॥६॥
उद्धवा जे मज अनन्यशरण । त्यांचा धर्म अर्थ मीचि पूर्ण ।
त्यांचा काम तोही मीचि जाण । मोक्षही संपूर्ण मी त्यांचा ॥७॥
अभक्तां भोगक्षयें पुनरावृत्ती । भक्तांसी भोग भोगितां नित्यमुक्ती ।
एवढी माझ्या भक्तीची ख्याती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥८॥
ऐशी ऐकतां देवाची मात । उद्धव प्रेमें वोसंडला अद्भुत ।
तेणें प्रेमें लोधला कृष्णनाथ। हर्षें बोलत तेणेंसी ॥९॥
उद्धवा तुझे चारी पुरुषार्थ । तो मी प्रत्यक्ष भगवंत ।
ऐसें बोलोनि हर्षयुक्त । हृदयाआंत आलिंगी ॥६१०॥
हर्षें देतां आलिंगन । कृष्ण विसरला कृष्णपण ।
उद्धव स्वानंदीं निमग्न । उद्धवपण विसरला ॥११॥
कैसें अभिनव आलिंगन । दोघांचें गेलें दोनीपण ।
पूर्ण चैतन्य स्वानंदघन । परिपूर्ण स्वयें झाले ॥१२॥
तेथ विरोनि गेला हेतु । वेदेंसहित बुडाली मातु ।
एकवटला देवीं भक्तु । एकीं एकांतु एकत्वें ॥१३॥
तेथ मावळले धर्माधर्म । क्रियेसहित उडालें कर्म ।
भ्रम आणि निर्भ्रम । या दोंहीचें नाम असेना ॥१४॥
भेद घेऊनि गेला अभेदा । बोध घेऊनि गेला निजबोधा ।
आनंद लाजला आनंदा । ऐशिया निजपदा उद्धव पावे ॥१५॥
मी जाहलों परब्रह्म । हाही मुख्यत्वें जेथ भ्रम ।
कृष्णालिंगनाचा हा धर्म । जाहला निरुपम निजवस्तु ॥१६॥
यावरी कृष्ण सर्वज्ञ । सोडोनियां आलिंगन ।
ऐक्यबोधें उद्धवासी जाण । निजभक्तपण प्रबोधी ॥१७॥
तेव्हां उद्धव चमत्कारला । अतिशयें चाकाटला ।
परम विस्मयें दाटला। तटस्थ ठेला ते काळीं ॥१८॥
मग म्हणे हे निजात्मता । स्वतःसिद्ध जवळी असतां ।
जनासी न कळे सर्वथा । साधकांच्या हाता चढे केवीं ॥१९॥
तें उद्धवाचें मनोगत । जाणोनियां श्रीकृष्णनाथ ।
तदर्थींचा सुनिश्चित । असे सांगत उपाय ॥६२०॥