यस्यात्मयोगरचितं न विदुर्विरिञ्चो,
रुद्रादयोऽस्य तनयाः पतयो गिरां ये ।
त्वन्मायया पिहितदृष्टय एतदञ्जः,
किं तस्य ते वयमसद्गतयो गृणीमः ॥३८॥
देहसंभवाचें मूळ जाण । स्थूल सूक्ष्म आणि कारण ।
यासी नातळतां तूं श्रीकृष्ण । चतुर्भुज संपूर्ण देह धरिसी ॥५९॥
स्थूळ-सूक्ष्म-कारणता । ये तिन्ही त्रिगुणेसीं नातळतां ।
तूं योगमायेचिया सत्ता । नाना अवतारता देह धरिसी ॥२६०॥
नवल तुझा लीलाविग्रहो । मत्स्य कूर्म श्वेतवराहो ।
होतां न धरिसी संदेहो । जन्मभयो तुज नाहीं ॥६१॥
वोडवल्या जन्म एक । ब्रह्मादिक होती रंक ।
तो तूं अवतार अनेक । धरिसी निःशंक निजात्मतां ॥६२॥
अदृष्टाचिये निजगतीं । देहासी नाना भोग होती ।
तूं अदृष्टेंवीण श्रीपती । नाना भोगसंपत्ती भोगिसी ॥६३॥
आयुष्य तंववरी देहधारण । वेदें नेमस्त केलें जाण ।
नवल तुझें लीलाविंदान । आयुष्येंवीण देह धरिसी ॥६४॥
काळसत्ता दुर्धर पूर्ण । ब्रह्मादिकां अलोट मरण ।
तुज काळ वेळ नसतां जाण । स्वलीला मरण दाविसी ॥६५॥
तुझे योगमायेची योगगती । लीलाविग्रहें देहस्थिती ।
अतर्क्य सर्वांसी सर्वार्थीं । तेही उपपत्ती निर्धारीं ॥६६॥
ब्रह्मा जगाचा आदिकर्ता । त्यासही न कळे तुझी सत्ता ।
तूं नाना अवतारीं देह धरिता । त्याचा कर्ता नव्हे ब्रह्मा ॥६७॥
तूं स्वलीला देह कैसा धरिसी । अवतारचरित्रें कैसीं करिसी ।
कैसेनि तो देहो सांडिसी । हें ब्रह्मादिकांसी कळेना ॥६८॥
ज्यासी तूं मानिसी अतिसन्मानीं । सदाशिव जो कां त्रिकाळज्ञानी ।
त्यासीही अतर्क्य तुझी करणी । शार्ङगपाणी श्रीकृष्णा ॥६९॥
सदाशिवाचे निजवचनीं । तूं दुजेन झालासी मोहिनी ।
ते शिवासी न कळे तुझी करणी । तत्क्षणीं तो भुलला ॥२७०॥
जाणोनि योग ज्ञान दोनी । सनकादिक ब्रह्मज्ञानी ।
जिंहीं मायापडळ छेदूनी । स्वानंदभुवनीं सुखरुप ॥७१॥
त्यांसीही तुझी स्वलीलाशक्ती । सर्वथा न कळेचि श्रीपती ।
ते जयविजयां शाप देती । सकोपस्थितीं वैकुंठीं ॥७२॥
पारंगत वेदशास्त्रार्थीं । बृहस्पत्यादि वाचस्पती ।
त्यांसीही लीलाविग्रहस्थिती । न कळे निश्चितीं श्रीकृष्णा ॥७३॥
जे सज्ञान ज्ञाते परमार्थी । त्यांसीही अतर्क्य अवतारशक्ती ।
मा इंद्रादि देवांसी ते स्थिती । कैशा रीतीं कळेल ॥७४॥
इंद्रादि देवां दिविभोगनिष्ठीं । माया आच्छादी तयांच्या दृष्टी ।
त्यांसी तुझे लीलेची गोष्टी । न कळे जगजेठी निश्चित ॥७५॥
तेथ मायावी देहवंता । उद्बोध नव्हे पैं सर्वथा ।
तुझी लीला श्रीकृष्णनाथा । अतर्क्य सर्वथा सर्वांसी ॥७६॥
सुखें होईल ब्रह्मज्ञान । परी तुझें स्वलीलादेहधारण ।
याचें नेणती पर्यवसान । अति सज्ञान साकल्यें ॥७७॥
तेथ मी तंव अधम जन । असद्गतीचें भाजन ।
त्या मज तुझें लीलावर्णन । सर्वथा जाण अतर्क्य ॥७८॥
आतां असो हें निरुपण । बहु बोलाचें काय कारण ।
माझ्या पापाचें पुरश्चरण । देहदंडपण करीं कृष्णा ॥७९॥
तुझेनि हस्तें देहदंडण । तेणें सकळ पापांचें निर्दळण ।
मज उद्धरावया जाण । हे कृपा पूर्ण करावी ॥२८०॥
म्हणोनि घातलें लोटांगण । धांवोनि धरिले दोनी चरण ।
ऐकोनि व्याधाचें स्तवन । कृपा श्रीकृष्ण तुष्टला ॥८१॥