श्रीएकनाथी भागवत

ज्ञानेश्वरीतील उणीव एकनाथी भागवताने भरून काढली.


श्लोक ४५ वा

तमन्वगच्छन् दिव्यानि, विष्णुप्रहरणानि च ।

तेनातिविस्मितात्मानं, सूतमाह जनार्दनः ॥४५॥

रथ जातां ऊर्ध्वमंडळ । शंख चक्र गदा कमळ ।

तदनुलक्षित तत्काळ । दिव्यायुधें सकळ निघालीं ॥३२॥

ऊर्ध्वमंडळीं उडाला रथ । दिव्यायुधेंही समस्त ।

तें देखोनि अतिविस्मित । ठेला तटस्थ दारुक ॥३३॥

धुरे बैसोनियां नित्य । मी वागवीं श्रीकृष्णरथ ।

तो रथ ऊर्ध्वगतीं कृष्ण नेत । मज कां एथ सांडिलें ॥३४॥

मज सांडूनियां गोविंदें । नेलीं आपुलीं दिव्यायुधें ।

मी अभाग्य भाग्यमदें । त्यजिलों मुकुंदें निश्चित ॥३५॥

म्यां उडी घातली रथाखालती । हेचि माझी मंदमती ।

येरवीं मीही जातों ऊर्ध्वगती । कां श्रीपती रुसला ॥३६॥

जेणें चरणीं विंधिला बाण । तो व्याधही उद्धरिला जाण।

मी भाग्यें अभागी पूर्ण । यालागीं श्रीकृष्ण मज त्यागी ॥३७॥

नित्य कृष्ण दृष्टीं पुढें । धुरे बैसोनि वागवीं घोडे ।

तो मी कृष्णावेगळा पडें । भाग्य कुडें पैं माझें ॥३८॥

मी श्रीकृष्णाचा सारथी । ऐशी त्रिलोकीं झाली ख्याती ।

तो मी वेगळा पडें अंतीं । कां श्रीपती रुसला ॥३९॥

यावज्जन्म भोगिलें कृष्णसुख । त्या मज वोडवलें वियोगदुःख ।

कृष्णा कां झालासी विमुख । मी दीन रंक पैं तुझें ॥३४०॥

माझा बोल अणुभरी । नाहीं अव्हेरिला हरी ।

त्या मज तूं श्रीहरी । अंतीं दुर्धरीं दुराविशी कां ॥४१॥

अपराधिया तारिलें व्याधासी । अश्व-ध्वजेंसीं रथ नेसी ।

तो तूं मज उद्धरावयासी । कां उबगलासी गोविंदा ॥४२॥

ऐसा अवस्थाभूत पूर्ण । पाहतां श्रीकृष्णाचें वदन ।

दारुकासी आलें रुदन । आसुवीं नयन लोटले ॥४३॥

दीर्घस्वरें देऊनि हांक । दारुक रडे अघोमुख ।

अंतीं श्रीकृष्ण झाला विमुख । हें अतिदुःख मजलागीं ॥४४॥

दुःखें चरफडीत मोठा । करें पिटीत ललाटा ।

मर मर विधातया नष्टा । वोखटें अदृष्टा काय लिहिलें ॥४५॥

मग म्हणे श्रीकृष्णनाथा । तुजपुढें बापुडें विधाता ।

तुजवेगळा मी राहतां । अतिदीनता पावेन ॥४६॥

तुझेनि बळें श्रीकृष्णा । म्यां कळिकाळा घातला आंकणा ।

तो मी काळाचा वोळंगणा । कां करिसी पोसणा जगाचा ॥४७॥

ऐसें ऐकोनियां वचन । ’ना भीं ना भीं’ म्हणे जनार्दन ।

मग आश्वासून पूर्ण । गुह्य आलोचन सांगत ॥४८॥

आजिच्या काळाचे काळगतीं । तूं एक उरलासी निकटवर्ती ।

तुज म्यां राखिलें निजकार्यार्थीं । वेगीं द्वारावतीं तूं जाईं ॥४९॥